Saskia Noort meets Graham Norton: 'De misdaad is een excuus om een ander verhaal te vertellen'
Tekst: Saskia Noort Foto's: Jochem Bouwens
Ik ga ‘s werelds leukste en beste talkshowhost interviewen en dat maakt me niet een beetje, maar heel erg zenuwachtig. En ik ben niet de enige. De hele wachtruimte zit tjokvol met Neerlands crème de la crème van de journalistiek, allemaal bloednerveus in de weer met smintjes en aan het gorgelen met gemberthee. Hoe grappig is het dan te merken dat deze wereldberoemde man op zijn beurt even nerveus is. Want het gaat over zijn boek. Niet zijn eerste, maar wel zijn eerste roman. Een spannende roman notabene. Hoewel ik het vooral ook een hele lieve, gezellige en klassieke crime-novel vind, waarin de vileine humor van Graham Norton subtiel zijn werk doet. Bewaring biedt een zeer prettige, rustgevende leeservaring, perfect voor bij een haardvuurtje, met thee en koek.
Een plaats als Duneen, in Ierland, is wel de laatste locatie die ik had verwacht bij een flamboyant, modern stads type als jij.
'De locatie, de West Corky’s in Ierland, ken ik erg goed. Ik kom daar jaarlijks, iedere zomer zit ik er twee maanden. Dus het is een wereld waar ik bekend mee ben en daardoor makkelijk voor mij om te beschrijven.'
Zijn de mensen daar blij met je boek? Ze worden hier en daar nogal eerlijk beschreven.
'Het is een groot succes in Ierland. En het mooie van Ieren is dat ze hun mening niet onder stoelen of banken steken.' (Hij lacht)
'Tegen kerstmis kan ik er meer over vertellen. Natuurlijk gaan de mensen uit mijn dorp op zoek naar zichzelf in het boek, maar vooral ook naar elkaar. En dan vertel ik ze dat het helemaal niet over hen gaat, hahaha. Duneen is overigens een fictieve plaats.'
Maar ze zullen dit blijven denken, weet ik uit ervaring.
'Ja, dat vrees ik ook.
Ik heb ooit in een interview gezegd ieder boek me een vriend kost. Iemand zal zich herkennen in je boek, en daarover behoorlijk pissig zijn.
'Maar gebruik jij dan je vrienden? Stop je bekenden in je boek?'
Nee, maar ik leen weleens een eigenschap, een verhaal, of een eigenaardigheid. Meestal van mensen die ik ken of van mezelf. Ik pak dan ik iets kleins en stop dat in mijn hoofdpersonages. Mijn boeken gaan vaak over ongeluk in de liefde en eenzaamheid, zoals ook in Bewaring. Al jouw personages zijn eveneens eenzaam en ongelukkig in de liefde.
'Ja, niemand wil een boek lezen waarin iedereen lacht en gelukkig is. Er is geen zak aan een boek over een gezellige relatie die zorgeloos voortkabbelt. Er moeten wat randjes zijn, er moet iets op het spel staan.'
Natuurlijk, maar jouw personages zijn wel extreem eenzaam en ongelukkig.
'Ja, klopt. Ierland is totaal anders dan Groot-Brittannie. Kijk, het gemiddelde dorpje in Groot-Brittannie is erg claustrofobisch. Het zijn allemaal kleine huisjes naast en tegenover elkaar, er is een beetje dorpsgroen, het ligt een beetje afgelegen. Maar een Iers dorp, daar woont niemand. Ja, er woont misschien een single boven de pub, of in het huisje naast de garage, maar voor de rest is iedereen geobsedeerd door het bezitten van land. Dus mensen wonen ver weg van elkaar. Daarom is het erg makkelijk om geïsoleerd te leven, en geheimen te hebben, zoals ik die in mijn boek heb gestopt. Ik herinner me dat ik vroeger, als kleine jongen eieren voor mijn moeder ging halen bij een zeer afgelegen boerderij, waar een hele vreemde, dreigende sfeer hing, en zelfs als kind wist ik dat er iets vreselijk verkeerds aan de hand was in dat huis. Ik had er nooit bewijs van gezien, maar ik voelde het.'
Ben je erachter gekomen of je gelijk had?
'Nee, ik weet het nog steeds niet. Maar dat gezin woonde met z’n allen in één kamer, waar het stonk naar vieze luiers en oude melk. Er was altijd een kind aan het krijsen. Maar ja, je haalt de eieren op en maakt dat je wegkomt. Het zijn de buren, maar het is een half uur rijden. Zo gaat dat in Ierland. Iedereen houdt zich met zichzelf en zijn stukje land bezig.'
Lees verder op pagina 2
