Saskia Noort meets Graham Norton: 'De misdaad is een excuus om een ander verhaal te vertellen'
Pagina 2 van 3
Ik groeide op in een dorp waar ik nog steeds weleens over schrijf, hoewel ik al lang in Amsterdam woon. Dat heeft misschien te maken met het interessante gegeven dat de dorpsbewoners zich achtergelaten voelen door mensen die het dorp verlaten. Of misschien zie ik ze zo, als mensen die ik heb achtergelaten.
'De mensen in dat dorp denken dat jij en ik ervoor gekozen hebben om te vertrekken, maar eigenlijk is het andersom. Zij hebben de keuze gemaakt te blijven. Maar daar willen ze niet aan, dus maken ze er in hun hoofd van dat wij ze hebben achtergelaten. Maar zij kiezen voor dat leven, die stilstand, die verveling, het geïsoleerd zijn.'
Ervaar je het als verraad, dat je je familie hebt achtergelaten?
'Ik denk dat ik dat soms wel zo voel, ja. Mensen blijven plakken voor hun ouders, hun vrienden. Mijn zus woont daar nog steeds. Weliswaar getrouwd en gelukkig, maar toch. Ze is gebleven voor mijn moeder.'
Gelukkige huwelijken komen in Bewaring niet voor.
'Nee. Omdat ik niet weet hoe het is om gelukkig getrouwd te zijn. Alleen zijn, daar ben ik wel heel goed in.'
(Graham lacht luid)
Je koos ervoor te schrijven over deze vorm van leed, die je zelf niet kent.
'Iedereen is zo gefocust op relaties. Ik zie mensen om me heen aanklooien en dan denk ik: wow, is het hebben van een relatie zo belangrijk voor je? Is alleen zijn zo afschuwelijk, dat je liever in een oneindig gevecht zit? En ik zit vrees ik meer aan het andere uiterste van dit spectrum. Bij het eerste vleugje conflict denk ik: that’s it, I’m out.'
Dus je houdt van je bestaan als single.
'Blijkbaar prefereer ik het boven een relatie, ja.'
Als schrijver heeft het zo zijn voordelen, dat alleen zijn.
'Dat wil ik geloven, maar ik zie mezelf niet als schrijver. Ik heb mijn memoires geschreven, maar dat is heel wat anders dan een roman, dan fictie. Ik heb hieraan veel meer plezier beleefd. Het schrijven van mijn memoires voelde meer als huiswerk, omdat ik het verhaal al kende. Ik herhaalde alle verhalen die ik zo vaak vertelde. En wat zo heerlijk is aan het schrijven van een roman is dat je tijdens het schrijven iets nieuws creëert. Ik heb wel een planning gemaakt, en ik had wel wat houvast, maar alles daar tussenin wist ik niet. En dat vond ik heerlijk. Het is fantastisch wat je kunt laten gebeuren in twee pagina’s. En ik was heer en meester daarover, dat voelde zo opwindend en inspirerend.'
Ja, dat is geweldig. Ga je nog een thriller schrijven?
'Hmmm, ik zou dit geen thriller willen noemen. Ik denk niet dat iemand bij het lezen van Bewaring op het puntje van zijn stoel zit te trillen. Hier is een nieuw… hoewel het is eigenlijk een heel oud, klassiek genre en het is weer populair aan het worden, namelijk de cosy crime.'
Prachtig uitgedrukt, cosy crime, dat is precies wat het is.
'Ik schreef niet met voorbedachte rade een cosy crime. Maar omdat er geen geweld in zit, en het eigenlijk een erg lief, zacht verhaal is… De misdaad is meer een excuus om een ander verhaal te vertellen, om het leven van de dorpelingen te onderzoeken, om de lezer de mensen die in dit dorp leven, te laten leren kennen. De misdaad is een katalysator voor verandering, om een enkeling wakker te schudden. Voor sommigen is het leven daadwerkelijk verbeterd. In het boek althans.'
Het is het soort toevallige misdaad. Iedereen kan het gedaan hebben, het kan iedereen overkomen. Heel dichtbij.
'Ja, en het is erg lang geleden, het bloed is niet vers, de emoties ook niet.'
Dus wordt je volgende boek weer een cosy crime ?
'Ehmm, het misdaadelement is voor een schrijver erg handig, maar ook voor de lezer. Als ik een boek lees, en het heeft een misdaad of mystery element, dwingt het plot me door te lezen. Ik lees op dit moment een boek over een huwelijk dat langzaam uiteen valt, het is echt een hele zware dobber, en ik vraag me de hele tijd af of het me werkelijk iets interesseert wat er met deze mensen gebeurt. Stel nu dat een van hen dood was, dan zou het me meer interesseren. Omdat ik dan nieuwsgierig zou zijn naar de achtergronden. Dus ja, in mijn volgende boek zal ik waarschijnlijk wel weer een misdaadelement stoppen, maar ik wou dat ik zoveel vertrouwen in mezelf had dat ik gewoon een boek over relaties durfde te schrijven.'
Dat herken ik wel. Ik ga nu een roman schrijven in plaats van een thriller, maar ik merk nu al dat ik een plot zonder lijk of misdaad vrij saai vind.
'Ja, je wil toch dat er iemand vermist raakt, of dat er een huis serieus afbrandt. Er moet wel wat gebeuren. En daarnaast wil je ook wat liefde. Bijvoorbeeld het verhaal van Evelyn en Tommy, twee van de hoofdpersonages in Bewaring, ik wilde daar meer over schrijven. Over het bedrog, en de pijn die daaruit voortvloeide, maar ik kwam erachter dat ik daarvoor niet schrijver genoeg ben. Er zit een verhaal in, maar ik kan het niet op papier zetten.'
Waarom niet?
'Omdat het mijn eerste roman is, en ik ben oud, en ik heb het zelfvertrouwen, het lef niet. Binnen het frame van crime ging het goed, maar om meer te durven moet ik meer schrijfervaring hebben.'
Lees verder op pagina 3
