Saskia Noort meets Graham Norton: 'De misdaad is een excuus om een ander verhaal te vertellen'
Pagina 3 van 3
Het voordeel van misdaad in je verhaal stoppen is dat iedereen onder druk staat. Daarom voel je de urgentie, en wil je doorlezen. En heb je het gevoel dat je deel uitmaakt van het verhaal.
'Ja, het gaat over mensen in extreme omstandigheden. En als lezer hou ik erg van een plot.'
Zou je volgende hoofdpersonage homo kunnen zijn?
'Dat is een interessante vraag. Ik heb overwogen dit element in Bewaring te stoppen, als plotwending, maar ik besloot het niet te doen. Omdat ik mezelf volledig buiten het boek wilde houden. Het zou je er de hele tijd aan herinneren: 'o ja, Graham Norton schreef dit boek'. En daarbij, het voegt niets toe.'
Er bestaan weinig interessante homoseksuele personages in thrillers.
'Nee, want homo’s zijn te gelukkig, haha. De enkele homo in de crime story is ofwel het lijk, of de moordenaar. Hoe dan ook, het is altijd die irritante figuur.'
Hoe combineerde je het schrijven met je extreem drukke werk als talkshowhost?
'Het had makkelijk helemaal fout kunnen gaan, als ik er niet zoveel plezier in had gehad. Maar ik had er gewoon zin in, iedere dag, om enkele uurtjes te schrijven, en mijn lege dagen te blocken. Ja, tegen het einde had ik wel stress, met die deadline boven mijn hoofd. Ik vond het eigenlijk moeilijker me te focussen op de vergaderingen, repetities, het praten met mensen, terwijl ik ondertussen in mijn hoofd met mijn personages bezig was. Het is zo heerlijk om alleen in een kamer te zijn, waar geen discussie wordt gevoerd, geen comité zit, en waarin jij de enige bent die beslist, of nog mooier, als het verhaal voor jou beslist. Maar het vraagt wel veel tijd. En ik ben er niet zo goed in iedere dag maar een uurtje te werken. Liefst heb ik hele dagen. Gelukkig heb ik twee honden. Dus op mijn drukste draaidagen kon ik toch nog even een paar uur wandelen en het verhaal laten borrelen in mijn hoofd.'
Met een hond heb je toch ook een soort van relatie.
'Het is zo fijn om een hond om je heen te hebben. Zeker als je schrijft. Je bent nooit alleen. En als je zit te zwoegen, helpt het om de rustige ademhaling van je hond te horen.'
Je hoofdpersonage PJ heeft een eetstoornis. Zit er iets van PJ in jou?
'Ik denk dat tegenwoordig iedereen in de westerse wereld een soort eetstoornis heeft. We hebben allemaal een gestoorde relatie met eten vanaf het moment dat we niet meer achter de konijnen aan moeten hollen voor het avondmaal. Het is toch een beetje fucked up dat we op een loopband lopen om calorieën te verbranden. Waar gaat het over? In mij zit een dik persoon, en ik besteed een groot deel van mijn tijd aan het niet dik worden.'
Op de loopband.
'Ja, en op de fiets, in de gym, en door erg gezond te eten en al die flauwekul. Maar ik begrijp PJ’s ontembare honger.'
Troosteten.
'Ja, dat begrijp ik. En ook, zijn gewicht maakt hem een outsider. En dat maakt het mij gemakkelijker om een heteroseksuele man te beschrijven. Als homo opgroeien in Ierland, maakte van mij ook een outsider. Vanwege zijn gewicht hoeft hij niet te socializen met mensen. Dat gevoel ken ik maar al te goed.'
En je kunt schrijven over al dat heerlijke eten dat je niet mag eten. En trouwens, deze dikke man wordt wel het hof gemaakt door twee vrouwen.
'Ja, ik denk dat in dat soort dorpjes, daar vinden mensen comfort en troost op hele rare plekken. Er is niets te doen, en er is vrij weinig keuze. Dan leer je al snel met de beperkingen te leven. Echt, dan blijft er weinig ander entertainment over dan drank, eten en seks. En de eenzame, ongelukkige mensen ontmoeten elkaar vaak in extreme omstandigheden, niet zelden onder invloed.'
Dat is niet bepaald een romantisch beeld.
'De happy ending komt nadat het verhaal is afgelopen. Mag je zelf invullen.'
En komt er nog een vervolg, waarin we kunnen lezen hoe het nu met al deze mensen is?
'Grappig, dat vragen heel veel mensen. Maar ik weet het niet. Ik ben nog helemaal niet met mijn volgende boek bezig. Jij wel?'
Ja, halverwege het schrijven van mijn laatste boek, diende zich een idee voor het volgende aan. Dat vind ik altijd erg geruststellend, als ik weet dat ik weer door kan.
'O, ok, mijn hoofd kan dat niet aan. Ik heb ook een radioshow en ik spreek daar veel schrijvers en die hebben het altijd over hun volgende boek, of hun trilogie, maar ik ben nog steeds zo met dit boek bezig. Er is nog geen ruimte in mijn hoofd.'
Dat mag ook, want het is een heerlijk boek.
'Dank je! Ik ben zo blij dat je ervan hebt genoten!'
Bewaring is verschenen bij The House of Books.
