Schrijfwedstrijd: Maak het verhaal van Tomas Ross af

Oranjebitter door Tomas Ross

Wraak was een gerecht dat koud moest worden gegeten. Gegeten had hij in geen uren, maar koud was het wel, ver onder het vriespunt, net als de afgelopen nacht toen het ijs nog niet veilig genoeg was. Het langwerpige plein lag er bij als een ijsbaan, de oude gevels rondom flonkerend als kristal. Er was allang niemand meer op straat en zelfs de café’s met verwarmde terrassen waren al vroeg gesloten. Je moest wel gek zijn om je nu nog buiten te wagen. Dat zeiden ze ook van hem. Dat hij gek was. Ze. Die hele hooghartige kliek die hem had vernederd, verguisd, in de stront getrapt, zijn reputatie besmeurd, hem failliet had laten verklaren. En, het ergste van allemaal, zijn vrouw die hij zo innig lief had gehad, van hem af had genomen. Ze hadden haar gebrainwashed, onder druk gezet, gepaaid, bedreigd, zoals de Familie dat al eeuwen deed met iedereen, tot ze uiteindelijk was gezwicht en hem berooid had achtergelaten. Zelfs zijn hond mee had genomen! God, wat waren ze niet gelukkig geweest, zij samen met de hond in Frankrijk. Ze waren afgeluisterd door de BVD, gechanteerd, tot personae non grata verklaard, zij ook, nota bene door haar eigen tante! De alcoholica! Ze hadden rechtszaken tegen haar aangespannen maar de rechters waren net zulke slijmballen als de premier, nota bene een socialist die haar hielen likte. En nu? Zijn geliefde was opnieuw getrouwd, had zelfs een kind zoals hij dat zo graag bij haar had gewild. Hij die haar altijd in bescherming had genomen, de waarheid had willen zeggen, maar nu armlastig rondzwierf op een uitkering.

Tot nu. Al jaren was hij op de hoogte van het familiegeheim, zoals veel anderen. Het probleem hoe het aan te tonen, het bewijs dat onvermijdelijk tot hun ondergang zou leiden. Hij wist ook waar het lag. Enkele meters tegenover hem, aan de overkant van het bevroren water, in de kelders. Hij was er nooit geweest. Zijn vrouw ook niet. Niet gemogen. Zelfs niet toen haar grootouders er werden begraven en het marmeren luik voor het standbeeld van hun verre voorvader werd geopend om toegang te geven tot de kelders. Hun verre voorvader die dat niet was!

Hij schoof over het ijs naar het poortje. Koud had hij niet. Wraak verwarmt ook. Vurige, brandende wraak. Het poortje werd alleen gebruikt om de lampen in de onderaardse kelders te vervangen en de gangen schoon te maken wanneer er een begrafenis plaats vond. Hoe de kelders en gangen in elkaar staken en wáár hij moest wezen om het bewijs te vinden, was makkelijk op internet te vinden. Het probleem was de code van het alarm. Het had jaren geduurd voor hij daarachter was gekomen. Dankzij een ontslagen personeelslid dat even wraakzuchtig was als hij. Jaren waarin hij zorgvuldig enkele hoofdharen van haar tante had bewaard. Nu alleen nog baardhaar, nagel of flintertje huid van haar overgrootvader die daar achter dat poortje al meer dan een eeuw gebalsemd dood lag te zijn! Hij schoof tegen het poortje aan, zag het metalen klepje waarachter het toetsenbord zat maar haalde eerst de fles uit het rugzakje om zich moed in te drinken. Oranjebitter. Natuurlijk. Een halve minuut later trok hij het poortje achter zich dicht en ontstak zijn zaklantaarn om de treden af te dalen.

Schrijf dit verhaal af in max. 1.452 woorden en klik hier om het in te sturen 

Tomas Ross schreef in 548 woorden een inleiding van een kort spannend verhaal. Nu is het jouw beurt om in de pen te kruipen. Schrijf het verhaal af in maximaal 1.452 woorden. Stuur het uiterlijk 15 april a.s. via dit formulier naar de redactie van Hebban. De beste verhalen worden tijdens de Spannende Boeken Weken in juni 2016 gepubliceerd op de site en gebundeld in een gratis te downloaden ebook.