De drie beste verhalen van de schrijfwedstrijd Oranjebitter

Op de tweede plaats: 

Oranjebitter door Sonn Franken

De treden waren schoon, goed onderhouden zoals het een gegoede familie betaamt. Ook de wanden waren glad en verzorgd. Hier lagen de overledenen niet in een rottende omgeving die zo goed bij hun karakter paste. Hier geen vuil en smerigheid die een afspiegeling van hun geheimen vormden. Maar wel lag hier het verleden diep verstopt voor de werkelijke wereld, een wereld waarin hij nu ruchtbaarheid zou geven aan al die verhalen die door de Familie zelf zo lang verborgen waren. Een grijns tekende zich op zijn gezicht bij deze gedachte, een grimas was wellicht een betere omschrijving. Hij zou zijn gram halen, aantonen en bewijzen voorleggen van hetgeen hij al zo lang beweerd had. Wie zou er nu de gek zijn? Wie zou er nu door het stof moeten kruipen. Hij greep weer naar zijn flesje Oranjebitter. Het was een bijzondere fles. Flacon was misschien een beter woord. Van zilver was ze ook, echt zo’n aristocratisch voorwerp dat mensen in de borstzak konden steken. Het was het enige voorwerp dat hij zo’n beetje als erfenis van ‘La Familia’ beschouwde. Trouwens, erfenis was een totaal verkeerd woord want hij had dit voorwerp meegesmokkeld uit het paleis toen ze op bezoek waren bij die tante. Oranjebitter, wat een woord. Het was inderdaad bitter en je voelde het door je slokdarm klokken. Maar het verwarmde je ook en in zijn geval verhitte het zijn haat voor de Familie, voor de staat, ja zelfs voor zijn voormalige vriendin die nu lekker haar geplaveide leventje leidde en hem totaal in de steek gelaten had. Hij stak de fles in de lucht en proostte. “Salute, op jullie downfall”, mompelde hij voor zich uit. Dit zou zijn moment worden. 

Eerst nu pas zag hij dat het poortje en de deur terug gesloten waren. Eventjes sloeg zijn hart over maar toen hij daar het bedieningspaneel op de onberispelijke muur zag kon hij weer opgelucht adem halen. De code zat in zijn hoofd gegrift, vormde een belangrijk deel van zijn wraakactie. Hij daalde verder de trap af. Deze catacomben waren rijkelijk versierd. Hij had ook niet anders verwacht van een familie die zich al generaties lang over de ruggen van het gewone volk had verrijkt. Dat was natuurlijk ook de reden voor hun grote afkeer van hem; hij was maar een gewone jongen en geen aristocraat zoals zij waren. Hij kon geen titel overleggen en geen grote namen als referentie. Nu, die had hij helemaal niet nodig bij wat hij op het punt stond te doen. Het enige dat hij nodig had was een juist contact bij de media en die had hij er genoeg. Deze berichtgeving zou als een tsunami door het land stormen en verantwoordelijk zijn voor een onmiddellijke teloorgang van de Familie. Hij werd haast euforisch bij de gedachte alleen al maar hij moest kalm blijven, zo maande hij zichzelf. Hier in deze catacomben lag het bewijs dat hij nodig had. Hij zag een aantal tombes staan waarin gestorven leden van de Familie lagen opgebaard. Waar lag die overgrootvader? Diens kist moest hij openen om genetisch materiaal te verkrijgen. Hij had al een laboratorium en wat geld minnende deskundigen bereid gevonden om de juiste DNA formules uit dit weefsel te peuteren zodat eens en voor altijd aangetoond werd dat die hele Familie slechts op leugens en bedrog berustte, dat ze al generaties lang ten onrechte aanspraak deed op fondsen, rechten en status om hun levensstijl in tact te houden. Ze noemden hem een verbitterd man. Haha, hoe verbitterd zouden zij niet zijn over een paar maanden? Hij nam nog een ferme teug van zijn Oranjebitter en voelde de warmte tot diep in zijn lichaam dringen. Zijn wraak zou zoet zijn.

Een aantal van de wanden in deze ruimte waren bekleed. Soms met weelderige tapijten, soms met schilderijen die allerlei taferelen toonden. Hier en daar zag je landschappen, stadsgezichten of jachttaferelen. Bij een zo’n schilderij hield hij halt. Een familie had zich gezet op de oever van een rivier. Kinderen speelden en daar in het midden was de afbeelding van een prachtige hond. Het was net zo’n sierlijke trotse en vooral speelse hond als hij ooit had. Ze liep met een tak in haar bek alsof ze deze net had opgepakt nadat hij de tak een eind weg had gegooid. Oh, hoe had hij in Frankrijk van dit spel genoten waarbij zijn hond wel meer dan een uur op en neer draafde van tak tot hem. En elke keer dat zijn hond weer bij hem kwam vroeg ze om een aai of een knuffel die hij maar al te graag gaf. Hij had van deze hond gehouden met heel zijn hart. Hij kon er ook alles van gedaan krijgen. Zo’n trouwe hond zou je nooit meer vinden. Maar zelfs dit stukje geluk was hem afgenomen toen zijn vriendin de hond had mee gekaapt toen ze hem verliet. De pijn schoot door zijn hart toen hij later op televisiebeelden zijn vriendin met haar nieuwe man zag en tussen hen door dartelde de hond, zijn hond. Hij schudde de fles. Ze was vol geweest met Oranjebitter maar nu begon ze aardig leeg te geraken. Hij worstelde zich los van de afbeelding aan de muur en ging verder in zijn zoektocht naar die ene persoon. Er waren hier meer personen ten ruste gelegd dan hij verwacht had. Maar na een poos stond hij voor een rustplaats die ouder leek dan alle andere. De gebruikte materialen zagen er niet zo vers uit, waren minder frivool en toonden een stijf en statig graf, precies zoals bij de overgrootvader paste. Nu was het zaak wat genetisch materiaal te bemachtigen. Hoe zou hij het enorme deksel van deze sarcofaag kunnen lichten om bij de kist zelf te komen? Hij zag nu een hiaat in zijn lang doordachte plan. Hij had een houten kist verwacht en had daarom ook een klein breekijzer in zijn rugzak meegenomen. Maar was dit breekijzer wel het juiste materiaal voor deze enorme klomp van steen die wel uit één stuk rots leek uitgehouwen? Hij zocht naar een kier.  Toen hij deze eenmaal gevonden had probeerde hij zijn gereedschap. Het deksel van de rustplaats van het bewijsmateriaal tegen ‘La Familia’ leek onwrikbaar. Het breekijzer geraakte nog geen centimeter in de spleet die hij dacht te zien. Gefrustreerd begon hij te bikken maar het gebruikte gesteente van de grafplaats gaf nauwelijks toe. Hij zag kleine stukjes gruis op de grond vallen maar hij kon het breekijzer nog steeds niet onder het deksel schuiven. De tijd stapte driftig voort en schoot gaten in zijn zelfvertrouwen. Na een poos hard werken stond het zweet op zijn voorhoofd en gaf zijn piepende ademhaling aan dat hij de grenzen van zijn conditie had bereikt. Stof sloeg op zijn keel en dus reikte nog maar eens naar zijn fles Oranjebitter. Er zaten nog een paar teugen in de flacon waarmee hij maar wat graag zijn dorst laafde. Hij schudde het flesje nog even maar deze was nu helemaal leeg. Er was geen Oranjebitter meer maar des te bitterder was hij op de Familie. Het leek er op dat hij zijn wraakactie moest uitstellen. Hij zou nog wel een keer terugkomen met het juiste materiaal. Als gewone jongen uit het volk had hij genoeg kennissen die uit de normale arbeiderskringen kwamen. Hij zou wel iemand in de bouw opzoeken die hem niet alleen kon vertellen wat hij nodig had maar hem ook zou kunnen voorzien van de juiste hulpmiddelen.

Hij ruimde zijn spullen op, moffelde het gruis en stof uit het zicht en ging aan op de uitgang. Hoe lang was hij hier beneden geweest? Het kon een half uur zijn maar wellicht ook wel een halve dag of meer? Hij liep de trap op en zag het bedieningspaneel al voor hem. Zijn hand beroerde de toetsen en de ingegeven code verscheen op het scherm. Het scherm lichtte rood op en er gebeurde niets. Opnieuw toetste hij dezelfde code in die hem toegang had verleend tot deze catacomben. Wederom gaf een rood knipperend scherm aan dat het systeem de code niet accepteerde. Na nog een aantal pogingen drong de waarheid langzaam tot hem door; de code om naar buiten te geraken was niet dezelfde als de toegangscode. Hij zakte neer op de treden en keek met gebalde vuist naar het plafond, die verdomde Familie…

Drie maanden later was het tijd voor voorbereidingen in de catacomben waar de Familie al haar overleden leden plaatste. Een ouder lid lag op sterven en zou binnenkort bijgezet worden in de familie catacomben. Een van de dienaren toetste de toegangscode in. Toen de deur geopend werd stond hen een onaangename verrassing te wachten. Boven aan de trap lag het zielloze lichaam van een man.