Seriedenken

Seriedenken

Ken je dat gevoel? Dat je wacht op het volgende deel uit je lievelingsserie? Dat je de website en social media van de auteur stalkt, om maar niets te missen over het volgende boek? Series zijn hot!  

Niet alleen op tv, waar massa's mensen zich hele weekenden opsluiten voor de buis om twaalf delen van een seizoen te 'bingewatchen', een woord dat ook in Nederland steeds meer ingeburgerd lijkt te worden. Ook in boekenland, en dan met name bij fantasy, thrillers en de young/new adults, wordt in series gedacht. Het traditionele voorbeeld is natuurlijk The Lord of the Rings...  

Mijn eerste serie was die over kinderarts Sarah in Karin Slaughters Grand County-serie. Thrillers dus. En mijn eerste serie op televisie was Neighbours uit Australië, waar mijn oma iedere middag naar keek. Later speelden we op de basisschool hele scenes uit GTST na... een tijd waaraan ik liever niet herinnerd word.  

Sinds Arnie en Peter en Linda, Roos en Jessica is er gelukkig veel verbeterd. In boekenland knalt de ene serie na de andere de bestsellerlijsten in en ook op tv is de serie inmiddels van dusdanige kwaliteit dat menig groot Hollywoodster ervoor kiest twaalf afleveringen in een seizoen te spelen. Denk aan Kevin Spacey en Robin Wright uit House of Cards of Matthew McConaughey en Woody Harrelson in True Detective.  

Series werken. En ook in Nederland kiezen auteurs voorzichtig steeds meer voor een terugkerende hoofdpersoon. Zo schrijft Lisette Jonkman samen met Martin Gijzemijter aan de meerdelige young adult-serie Magic Ink en doen thrillerschrijfsters zoals Isa Maron (Noordzeemoorden) en Corine Hartman (Jessica Hayder-serie) het heel goed met hun vervolgdelen.  

Ik hou van series. Niet alleen om te bingewatchen en te bingelezen, maar ook om te schrijven. Schrijfvriendin S. zei eens tegen mij: 'Jij ook altijd met je open eindes.' Het is waar, vaak is er gewoon meer te vertellen. En daar zitten de lezers volgens mij tegenwoordig ook op te wachten. Op verdieping. Op meer inzicht in karakters. Op een cast van bijpersonages die ook iets te zeggen hebben, die ook driedimensionaal zijn en niet alleen dienst doen als kartonnen figuur om plotgaten op te vullen.  

In deze moderne tijd, waarin we steeds fragmentarischer bezig zijn met Twitter (140 tekens), Facebook (like, like, like), Instagram (en maar op die fotoknop drukken en posten, je leven zien door middel van je posts, niet door het echt meemaken van wat er 'in real time' gebeurt) en andere social media, willen we waar voor onze tijdsinvestering.   Als lezer, maar ook als kijker investeren we namelijk onze tijd in een karakter, in een plot en in een wereld die door een schrijver of seriemaker is gecreëerd. En die investering, die moet renderen. In een tijd waarin we steeds sneller leven, willen we juist extra lang doen over een boek of een gaaf tv-plot.  

Daarom zijn series ideaal. Want na het eerste boek of de eerste aflevering weet je dat er meer komt. Je weet dat je kennis hebt gemaakt met karakters die nog een tijdje bij je blijven. Je weet dat je je weg hebt gevonden in een wereld die groter en groter wordt en waar je nog lang niet op uit bent gekeken. En je weet dat je niet anders kunt dan blijven wachten op dat volgende deel, omdat daarin weer een tipje van de sluier wordt opgelicht.  

Eigenlijk moet er op goede series een waarschuwingssticker komen. Iets van 'Pas op, deze karakters zijn verslavend'. Ik denk dat ik de CPNB en de Kijkwijzer maar eens ga aanschrijven. Wie weet zijn ze het met me eens.



Olga Hoekstra is auteur van o.a. de thriller Dodenweg. Onder het pseudoniem Lis Lucassen publiceerde ze onlangs haar eerste New Adult-roman Hitte. 

Foto (c) Jeroen Mies Fotografie