Marelle Boersma: Shit, het kan niet!

‘Heb je zin om een dagje naar Den Bosch te gaan?’ Terwijl ik wacht op het antwoord van mijn beste vriend, knijp ik hard in mijn telefoon. Er gaan seconden voorbij.
‘Nieuw boek?’ vraagt hij uiteindelijk.
Ik schiet in de lach. ‘Je hebt me door. Ik wil een paar plekken bezoeken, rondlopen in de stad, sfeer snuiven, terrasje, je weet wel…’ ‘Wanneer?’
Ik wist het! Hij is altijd te porren voor een dag op stap met zijn schrijfster, ook al geniet hij het meest van het terrasbezoek. Ik kijk in mijn agenda, waar mijn vinger naar komende vrijdag wijst. ‘Ik vroeg me af…’
‘Laat me raden, je wilt natuurlijk komend weekend al gaan.’
Ik zwijg en hou mijn adem in. Ik heb geleerd dat dit het beste werkt. Mijn vriend kent me door en door.
‘Oké, nog eerder? Wil je morgen al gaan?’
‘Nee, zo erg is het nou ook weer niet. Kun je vrijdag?’

Sinds ik een mailtje kreeg van een jonge vrouw, heeft haar verhaal me niet meer losgelaten. Ze schreef me een aantal rake feiten zonder enige emotie en stelde heel direct de vraag of ik over haar leven wilde schrijven. Met pijn in mijn buik heb ik daarna haar ervaringen gelezen. Ik werd er stil van, terwijl alles in mij schreeuwde. Dit soort misstanden moet naar buiten en dus zei ik ja. Ze beloofde me alles te vertellen wat ze wist, als ik haar anonimiteit kon waarborgen. Vanaf dat moment heb ik alleen mailcontact met haar, omdat het voor haar gevaarlijk kan zijn als ontdekt wordt dat ze praat. Ze gebruikt wisselende mailadressen, omdat die vaak gehackt worden. Slechts één keer ontmoet ik haar en ik ben onder de indruk van de kracht die deze tengere jonge vrouw uitstraalt. Hoe bijzonder is het vertrouwen dat ze mij schenkt? Zeker als ik kijk naar haar achtergrond en de vele malen dat dit vertrouwen beschaamd is.

Avondenlang zoek ik internet af naar meer informatie over dit beladen onderwerp. Het is graven in een zieke wereld. Het is vreemd dat dit de dagelijkse werkelijkheid is van een jong meisje die niemand meer heeft. Maar naast alle computerresearch, wordt het ook tijd dat ik naar de locatie ga waar ik het verhaal laat afspelen. Even iets luchtigers als afwisseling, want zoals altijd maak ik daar graag een leuk uitje van. Het zijn bijzondere dagen waarop de inspiratie gaat stromen. Het is niet alleen belangrijk dat alles zoveel mogelijk klopt, het is vooral bedoeld om sfeer te proeven en mogelijkheden te bekijken voor scènes die ik al in mijn hoofd heb. Ik zoek zelfs altijd een bestaand huis uit, waar ik mijn hoofdpersonage laat wonen. In die omgeving ga ik altijd even zitten om alles op me in te laten werken, alsof ik er zelf woon. Elke plek heeft nu eenmaal zijn eigenaardigheden die je niet op Street view kunt ontdekken.

Die vrijdag zit ik in de trein naar Utrecht, waar ik mijn vriend zal ontmoeten. Daarna zullen we samen doorreizen naar Den Bosch. Na een oproep op Facebook (Waar moet ik zeker naar toe als ik naar Den Bosch ga?) heb ik veel reacties gekregen. En dus heb ik nu een plattegrond op zak met een dik kruis op een aantal veelbelovende locaties. Die plekken wil ik in ieder geval bezoeken.
Eenmaal onderweg laat ik allerlei verhaallijnen door mijn hoofd gaan, noteer ik wat invallen en staar naar buiten. Ineens stopt de trein. Geen station. Geen informatie.
We staan stil.
Mijn fantasie slaat echter op hol. Stel dat je iemand volgt en de trein stopt. Zomaar, zonder reden. Het zweet breekt me uit. Ik kijk om me heen naar mijn medepassagiers die rustig een boek lezen of met elkaar kwebbelen over aanstaande tentamens of het weer. Maar ik ben ineens Vivian die haar leerlinge Lynn niet uit het oog mag verliezen. Hoe weet ik of Lynn misschien ongemerkt is uitgestapt? De rust van de passagiers irriteert.
‘Shit,’ fluister ik voor me uit. Ik schud mijn hoofd en denk aan alles wat ons is overkomen. Het kan geen toeval zijn. Het hangt allemaal samen! Ik heb geen andere mogelijkheid dan Lynn volgen. Ze is het enige lijntje. Als ik Lynn uit het oog verlies dan...
‘Shit,’ zeg ik weer. Een vrouw kijkt op, ze heeft een breiwerk op haar schoot en haar vingers gaan onverstoorbaar verder. Het interesseert me niet wat ze denkt. Ik wil weten of Lynn nog in de trein zit. Is ze veilig? Ik ben de enige die haar kan beschermen, want verder heeft ze niemand meer.
‘Ach, schijt,’ zeg ik daarom, nog iets harder. Als dat mens wist waar het om ging, zou ze me vast anders bekijken.
De vrouw maakt een opmerking in mijn richting, maar ik luister niet. Lekker belangrijk. Stom breimens, als je nu niet snel een andere kant opkijkt, dan…
Met een schok begint de trein weer te rijden en ik adem diep door. De conducteur roept om dat we door een wisselstoring een half uur vertraging hebben opgelopen. De spanning glijdt langzaam weg, maar de scène zit stevig verankerd in mijn hoofd. De trein, Lynn die instapt terwijl ik haar ongemerkt moet volgen en beschermen. Zo moet het. Zelfs het breimens heeft me geïnspireerd en dus glimlach ik haar nu vriendelijk toe. Ze laat prompt een steek vallen.

Als ik mijn vriend in Utrecht op het perron begroet, bekijkt hij me verbaasd.
‘Ik heb nog nooit iemand zo stralend uit een vertraagde trein zien stappen,’ zegt hij.
‘Het kan gewoon niet,’ antwoord ik. ‘Ze kan nooit ongezien uitstappen.’
‘Nooit ongezien…?’
Ik haak mijn arm in de zijne en trek hem mee. ‘Kom, we gaan naar Den Bosch, een terrasje pakken.’
‘Schrijvers…’ hoor ik hem binnensmonds mompelen.