Simone Foekens: Mijn eerste X

Mijn eerste keer

Sommige herinneringen aan eerste keren koester je, terwijl je andere het liefst zo snel mogelijk vergeet. Dat geldt voor iedereen. Heerlijk om te bedenken als een eerste keer absoluut niet memorabel uitpakt. Tenslotte is gedeelde smart nog steeds halve smart. Andersom geldt dat het geweldig is om in gezelschap goede herinneringen op te halen. Daar werkt het rekensommetje de andere kant op: gedeelde vreugd is dubbele vreugd.

De eerste vergadering bij auteursvereniging Schrijvenderwijs is zo’n warmgekoesterde herinnering. Al een paar weken na het verschijnen van mijn eerste boek werd ik meegevraagd door een oppervlakkige kennis die gastlid van de vereniging was. Ik wist niet dat zij schrijfaspiraties had en omgekeerd wist zij het niet van mij. Wat een leuke verrassing en wat een mooie vriendschap vond hier haar oorsprong.

Spannend vond ik het. Al die auteurs… en dan ik, een beginneling, het eerste boek nog maar net verschenen. Wat deed ik hier? Die zenuwen was ik snel kwijt, grotendeels dan, want het welkom was zo hartelijk, dat ik me in een warm bad waande. Auteurs, hoe hoog ik tegen sommige namen opkeek, bleken gelukkig ook maar heel gewone mensen. Oké, ik merkte dat zij mij vaak begrepen op momenten dat anderen mij niet begrepen. Och, dat zal iedereen wel hebben, dacht ik altijd. Iedereen is uniek en op zijn of haar manier apart. Maar nu viel er een kwartje.
Ik was een schrijfster!

De Schrijvenderwijsvergaderingen kregen voorrang in mijn agenda. Inspirerende dagen met leerzame lezingen en workshops, ontmoeting, vriendschap en herkenning.
Toen mij gevraagd werd of ik secretaris zou willen worden, heb ik daar niet lang over nagedacht. Leuk toch om in de verenigingskeuken mee te kijken en mee te mogen beslissen welke potjes er gekookt zouden worden?

De eerste termijn ging bijna ongemerkt over in de tweede termijn – weer een cliché, maar wat vliegt de tijd! – en toen was daar ineens het moment dat onze voorzitter Hans Mouthaan aangaf dat hij niet voor een derde termijn zou gaan. We hadden dus een nieuwe voorzitter nodig.
‘Dat zie ik jou wel doen, Simone,’ zei Hans en de rest van het bestuur knikte instemmend.
‘Wie? Mij? Serieus?’
Serieus dus.
Van het een kwam het ander en afgelopen april werd ik benoemd als voorzitter en nam Liesbeth van Binsbergen mijn plaats in.
Als voorzitter heb je meestal minder te doen dan als secretaris, maar als voorzitter doe je wel het openingswoord…

Dat dus. Vanaf het begin heb ik Hans bewonderd om zijn belezenheid, verfijnde humor en de kalme rust die hij uitstraalde. Achteraf bezien was mijn eerste vergadering de eerste vergadering van hem als voorzitter als opvolger van Joke Verweerd. Ik heb daar absoluut niets van gemerkt. En nu moest ik…
Ja, dat openingswoord, dat was nu een eerste keer waar ik tegenop zag. Natuurlijk moest ik dat op mijn eigen manier invullen en hoefde ik Hans niet te imiteren, net zoals Hans Joke niet geïmiteerd heeft en Joke het ook op haar eigen wijs heeft gedaan.
Maar toch…

Een week voor de vergadering stond mijn openingswoord – ‘mijn intredepreek’ noemde ik het grappend – op papier. Nu moest die ‘alleen nog maar’ uitgesproken worden. Ik was een vat vol twijfels. Zou het boeiend genoeg zijn? Lang genoeg? Zou ik niet te snel praten? Zou ik er nog een welkomstwoord boven schrijven, zodat ik dat niet kon vergeten, bedacht ik onder de douche.
Wat viel het mee!
Het ging bijna vanzelf en er werd positief op gereageerd. Ik haalde opgelucht adem. Maar het welkom heten van de aanwezigen was ik vergeten…
Gelukkig had ik iedereen al wel persoonlijk de hand gedrukt.

In januari is de volgende vergadering. De eerste woorden voor het openingswoord staan al op papier: van harte welkom!