Simone van der Vlugt: 'Research zorgt ervoor dat het verhaal in je hoofd gestalte krijgt'

Het geheim van een goed verhaal

Dat veel schrijvers research doen weten de meeste mensen wel. Ze begrijpen heel goed dat je niet zonder enige voorbereiding aan een verhaal kunt beginnen. Maar hoeveel voorwerk je moet verzetten voor je je eerste zin kunt opschrijven, is niet altijd even duidelijk. Het is voor mij evenmin duidelijk, want wat reken je allemaal mee? Die reis door Egypte, die in dienst was van Het laatste offer, maar die ik geen moment als werk heb beschouwd? Of de uitstapjes naar leuke steden omdat ik graag een herkenbare plaats van handeling in mijn thrillers opvoer? En waarom vind ik dat eigenlijk zo belangrijk?
In de schrijfworkshops die ik geef vertel ik daar over. Niet alleen omdat het leuke verhalen zijn, maar ook omdat ze duidelijk maken dat schrijven meer is dan achter je computer zitten. Research zorgt ervoor dat het verhaal in je hoofd gestalte krijgt. Elk brokje informatie, elke nieuwe ervaring is bruikbaar. Je ontmoet mensen die je als bijfiguren kunt opvoeren, of je maakt iets geks mee wat je in je verhaal verwerkt.
Zo heb ik eens in een chic restaurant gegeten waar je alleen werd toegelaten als je onberispelijk gekleed was. Om vervolgens te ontdekken dat al die dames en heren in hun japonnen en maatpakken een slab voor hadden, omdat de bouillabaisse nogal spetterde. Prachtig materiaal voor de restaurantscène in mijn boek.
Wie research doet hoeft minder te verzinnen, waardoor het verhaal authentiek wordt. En dat merkt de lezer. Behalve dat niet onbelangrijke voordeel is het voor sommige boeken gewoon broodnodig om je in het onderwerp te verdiepen. Natuurlijk kun je alles bij elkaar verzinnen als je een rechercheur als hoofdpersoon neemt, maar het is interessant om te horen hoe recherchewerk echt wordt gedaan. Voor het geschenkboekje De ooggetuige, dat ik schreef voor de Maand van het Spannende Boek, verdiepte ik me in de wereld van slechtzienden. Zo liep ik met een geleidehond en simulatiebril rond op Station Amsterdam Centraal, en vervolgens met mijn eigen zonnebril en geleidestok om te observeren hoe mensen op mij reageerden. Dat was een interessante ervaring, maar helaas heb ik hier te weinig ruimte om daar meer over te vertellen.
Natuurlijk hoef je niet altijd op pad, een groot deel van mijn research bestaat uit lezen. Vooral voor historische romans zit ik dagenlang met mijn neus in de boeken. Af en toe duizelt het me, zoveel informatie komt er dan op me af. Je eigen wereld versmalt, de wereld die je wil oproepen wordt steeds groter. Op het moment dat ik erover begin te dromen, weet ik dat ik kan beginnen met schrijven.
Ik verdiep me voor mijn boeken voortdurend in andere eeuwen, andere beroepen en andere levens. Al die informatie neem ik in me op en laat ik weer los in mijn boeken. Vaak vragen mensen wat het geheim is van een goed verhaal schrijven. Tot nu toe wist ik het niet precies, maar misschien is dat het wel: research.