Sneak Preview: De violiste van Patricia Snel

Over De violiste:
Violiste Amber Kaufmann wordt op het hoogtepunt van haar roem geconfronteerd met een mysterieuze verdwijning. Het heeft er alle schijn van dat haar man en manager meer weet van het lot van de destijds achttienjarige Lena Miller. De golf van negatieve publiciteit die volgt, heeft desastreuze gevolgen voor Ambers carrière en relatie: om het tij te kunnen keren, moet ze de waarheid achter de verdwijning van Lena zien te achterhalen. Een waarheid met verstrekkende gevolgen...

De violiste verschijnt in maart bij uitgeverij The House of Books.

Een fragment uit De violiste van Patricia Snel

‘Amber?’ klonk Kurts stem vanuit de badkamer. Het gezoem van zijn trimmer stopte.

‘Ja?’

Amber stond voor het raam in de suite van een van de meest luxueuze hotels van Singapore: het Marina Bay Sands, de laatste stop van de Azië-tour. De kamer keek uit over de baai met de wachtende schepen en tankers voor de Singaporese kust. Heel in de verte lag Sumatra, dat als een stuk broccoli in het water dreef.

‘Ik heb roomservice gebeld, als ze zo voor de deur staan, doe jij dan even open? Ik heb voor jou ook een salade besteld. Een spicy beef en een met shrimps.

‘Ja, is goed.’

Amber beantwoordde een appje van Carol en scrolde door de foto’s op haar iPhone. Ze bekeek er een van Buddha en haar samen op de bank. Hij verbleef nu in een dierenpension want Nettie zat een weekje met haar zus in Zeeland.

‘En, o, Tommy brengt straks de nieuwe snaren en haalt Andelko van het vliegveld.’

Morgenavond was haar laatste optreden in theater Esplanade. De kleding hing al keurig in de kasten, de koffers stonden netjes op een rij in een nisje in de hal. De Lacrima glansde in de vioolkist op het dressoir. Tommy had de bagage de hele tour al gesjouwd, uitgeruimd, gestoomd en weer ingepakt, hen door de steden gereden, vluchten veranderd en de beste kamers met roomservice geregeld. In korte tijd had hij zich tamelijk onmisbaar gemaakt.

‘Fijn,’ mompelde Amber. Andelko was haar vaste vioolbouwer. De luthier reisde de hele wereld over om Stradivariussen van solisten af te regelen. De Kroaat en zijn voorouders hadden generaties lang violen gebouwd en bespeeld. Vlak voor de tour had Andelko in Amsterdam de stapel met een chirurgisch mesje bijgesneden. Hij had slechts een halve millimeter verwijderd van het stukje vurenhout dat zat ingeklemd tussen het boven- en onderblad, maar sindsdien leek het alsof de viool lichtelijk was ontstemd en minder warm en licht klonk. Het stokje, onzichtbaar aan de buitenkant van de viool, was van grote invloed op de klankvorming, het gaf de ziel aan het instrument.

‘En na de lunch wilde ik even aan het zwembad hangen,’ riep Kurt.

‘Ik ga met je mee!’

Amber schopte haar pumps uit. Kurts trimmer begon weer te zoemen. Op het nachtkastje rinkelde Kurts telefoon. Ze keek op het beeldscherm.

‘Je telefoon gaat de hele tijd. “Anoniem”, staat er!’ Amber sprak luid.

‘Hmm. Anoniem. Zeker weer zo’n marketeer. Lekker laten gaan!’

Voor de spiegel van het dressoir bekeek ze de bruinige vlek in haar hals. Ze draaide haar hoofd een kwartslag en boog voorover. De drukplek was groter geworden. Kurt stak zijn hoofd om de hoek van de badkamer en kwam in zijn zwembroek naast haar staan. Hij gaf haar een kus. En nog een. Met zijn vingers kneedde hij haar borsten. Hun tongen cirkelden begerig om elkaar heen. Hij zakte door zijn knieën en schoof haar jurkje omhoog. Zijn tong gleed over haar buik omlaag. Amber kreunde. Net toen Kurt het slipje naar beneden trok en hij in haar zachte vlees hapte, echode de bel door de kamer.

‘Ik doe wel open.’

Kurt sprong op en trok snel een badjas aan. Amber trok haar jurkje naar beneden en wurmde haar slipje omhoog. Ze fatsoeneerde haar haren en stopte snel het stripje bètablokkers onder de deksel van de vioolkist. Een trolley rolde de kamer in. De Singaporese kamerjongen somde de gerechten op, terwijl hij de ‘Pruisische helmen’ zoals Kurt de afdekschalen altijd noemde, van de borden haalde. Op de gedekte tafel serveerde hij de salades als een pantomime uit en verdween.

‘Kom je zitten?’

Kurt had al een paar happen van de Thai beef salad genomen. Amber stak haar haren voor de spiegel op en kwam aan tafel zitten. Met haar vork viste ze een garnaal uit de salade die ze vergeten waren uit zijn jasje te halen. Kurt nam nog een paar happen en kauwde op een stukje vlees.

‘Is Andelko geweest?’ vroeg Kurt. Hij krabbelde aan zijn gezicht en zuchtte diep. Amber keek hem aan.

‘Huh? Die moet toch nog van het vliegveld gehaald worden? Jij hebt dat met Tommy afgesproken.’

Kurt krabbelde opnieuw aan zijn gezicht en trok een grimas.

‘Wat is er?’ vroeg Amber.

‘Heb je het warm?’

Hij zag eruit alsof hij ondersteboven had gehangen. Kurt kuchte en slikte.

‘Ik voel me niet helemaal lekker.’

‘Wat voel je dan?’

‘Ik denk dat het eten iets te spicy is.’

Op zijn neus en voorhoofd glinsterden druppeltjes zweet. Zijn huid was vlekkerig rood. Hij wilde zijn glas water pakken, maar greep mis.

‘Je moet je badjas aandoen,’ zei hij ineens.

Amber fronste en boog haar hoofd.

‘Wat is er mis met mijn jurk…’

Toen ze opkeek opende Kurt zijn mond. De blik in zijn ogen was veranderd en hij hapte naar lucht.

‘O, god, nee. Heb je aan de keuken je pinda-allergie doorgegeven…’

Ze maakte haar zin niet af toen ze zag dat Kurt naar zijn keel greep en probeerde te slikken.

‘Waar is je epi-pen?’

Amber vloog van haar stoel naar zijn nachtkastje, toen Kurt niet reageerde. Het was de eerste keer dat ze dit meemaakte. Hij had haar verteld wat te doen als hij ooit een anafylactische aanval zou krijgen. Uit Kurts keel klonk een raspend geluid dat snel verhevigde. Amber rukte de lade open en graaide tussen een boek en zijn horloge maar er lag geen epi-pen.

‘Waar heb je dat ding gelaten?’ riep Amber paniekerig.

De weeklagende geluiden uit zijn borstkas en keel klonken als van iemand die zijn laatste lucht inzoog of iemand met een zware astma-aanval.

‘Kurt?’

Met een harde klap viel hij met stoel en al op de grond.

‘Kurt!’

Amber vloog naar hem toe.

‘Kurt! Kurt! Waar is je epi-pen?’

Ze klapte op zijn wangen. Hij was buiten bewustzijn. Hij reageerde niet. Amber graaide in de zakken van zijn badjas, maar er zat niks in. Opnieuw sloeg ze op zijn wang en duwde tegen zijn schouder.

‘Kurt! Zeg toch iets!’

Amber rende naar de kledingkast.

‘Help,’ riep ze.

In zijn pak zat er meestal een. Ze rukte aan de hangers en graaide in de binnenzakken. Ze trok alle laden open van zijn nachtkastje, terwijl de stikkende geluiden van Kurt de ruimte vulden, maar ook daar trof ze het redmiddel tegen de shock niet aan, noch in de badkamerladen, noch in zijn toilettas.

‘Kurt! Zeg nou toch wat! Je mag me niet in de steek laten, hoor je? Ik heb je nodig.’

Haar handen graaiden in haar haren, terwijl ze verdwaasd en wanhopig door de kamer naar de telefoon rende en de receptie belde.

‘Please, hurry, my husband is dying…’