Sophia Drenth: "Daarin heb ik een pitbullmentaliteit"

Je had in 1999 de Millennium Prijs gewonnen, maar enige tijd later verdween je wat betreft schrijven voor lange tijd van de aardbol. Tenminste, zo leek het wel. Wat heeft ervoor gezorgd dat je weer aan het schrijven ging, en dan specifiek aan een eerste deel voor een hele serie?
Sophia: "Ik werd door het schrijfvirus gegrepen naar aanleiding van een droom. Letterlijk. Het was uit bed springen, in je kleren schieten en schrijven. De avond ervoor had ik de allerlaatste aflevering van Dexter gezien. Die laatste beelden hadden een enorm emotionele impact op me die in mijn slaap doorwerkte. Ik had zeker acht jaar lang niet geschreven, maar die droom greep me en liet me niet meer los. In vijf maanden tijd had ik een draft staan van 130.000 woorden. Allemaal getypt met slechts drie vingers, dus het was een hele opgave. De enige overeenkomst met Dexter die nu nog in het boek is terug te vinden, is een hoop bloed en de protagonist is roodharig, als eerbetoon."

Wat was de reden dat je jaren terug stopte met schrijven?
Sophia: "Ik ben destijds opgehouden omdat ik niet verder kwam. De deuren van alle uitgeverijen bleven gesloten en na een tijdje kun je dan heel erg gedemotiveerd raken. Toen het plotseling na al die jaren terugkwam, wist ik dat – wat er ook gebeurt, ook al zeggen ze allemaal “nee” – het boek er sowieso moest komen. Daarin heb ik een pitbullmentaliteit. Ik ga dit doen. En ik ga het goed doen. Punt."

Een sterk geloof in je eigen kunnen, dat is erg mooi om te zien! Dat geeft vertrouwen.
Sophia: "Ik wil iets moois neerzetten en ik weet dat ik dat met de juiste personen kan. Ik heb een goed team met mensen om me heen verzameld. Sommigen van hen beginnen net of komen letterlijk van de filmacademie gerold. Ik weet van elk van hen dat ze goed werk leveren en wat zij doen gezien mag worden. Een stel van hen heb ik via netwerken op Facebook leren kennen. Tegelijk moet je er ook niet lichtzinnig over denken. Het heeft heel wat voeten in de aarde. Ik weet ook niet waar ik het vandaan haal om steeds weer door te gaan. Maar ik weet waar ik heen wil en dan ga ik ook gewoon. Dat was ook zo toen ik zocht naar filmlocaties voor de boektrailer van Bloedwetten. Ik kreeg overal een “nee” te horen, zo vaak dat het deprimerend werd. Soms waren de reacties ronduit bot. Maar ik bleef toch een rotsvast geloof houden in mijn project. Ook toen een locatie die ik wel geregeld had, alsnog niet toegankelijk bleek door een dicht hek. Ze hadden verkeerd begrepen waar we exact wilden filmen. Gelukkig heeft Amsterdam zat fotogenieke plekjes. De grootste uitdaging was om geen moderne dingen in beeld te krijgen. Niet alleen steek je er veel in, je krijgt er ook veel voor terug. Tijdens het filmweekend voelde ik me nederig, want iedereen kwam vanuit het hele land – en zelfs België – hierheen. We hebben op mooie locaties kunnen filmen, zoals op de binnenplaatsen van het Amsterdams Museum en midden op de Dam, erg vroeg op zondagochtend. Het was berekoud, met een gevoelstemperatuur van -11 dus er was, op een paar verdwaalde toeristen na, niemand op de been. We hebben ook nog – heel ironisch – gefilmd voor Het Huis van Barmhartigheid."

Ironisch omdat Bloedwetten niet bepaald over barmhartige Samaritanen gaat, nietwaar? Kun je ons vertellen wat Bloedwetten voor soort boek is?
Sophia: "Bloedwetten gaat over volksvertegenwoordiger Roan Storm, die zich tegen de opmars van Gemaakt bloed in de samenleving verzet. Hij is een man die niets te verliezen heeft, omdat hij alles wat hij liefhad heeft verloren dankzij datzelfde Gemaakte bloed. Iemand die zo overtuigd is van zijn gelijk, dat hij over lijken gaat. Hij is bereid om zijn leven te geven, simpelweg om een punt te maken, maar natuurlijk pakt het allemaal anders uit. Het is een kruising tussen horror, fantasy en een historische roman, gebaseerd op de wereld rond 1850, niet exact zoals. Ik had nooit kunnen vermoeden dat er uit die intense droom een verhaal zou ontstaan waarin een politicus de hoofdrol zou spelen. Ook probeer ik in dit boek het uitgemolken vampierthema nieuw leven in te blazen. Waarom ze steeds weer in mijn verhalen opduiken, weet ik niet. In het verhaal waarmee ik de Millenniumprijs won was ook een grote rol weggelegd voor een bloedzuiger. Voor Bloedwetten heb ik alle regels overboord gegooid en alleen de afhankelijkheid van bloed en de potentie voor het eeuwige leven gehouden. Voor de rest heb ik een geheel nieuwe legende verzonnen."

Het lijkt me wel een uitdaging om een geloofwaardige horrorroman in een historische setting te schrijven.
Sophia: "Je moet zorgen dat bepaalde dingen kloppen – zoals ook bij het schrijven van fantasy het geval is - zodat mensen kunnen geloven dat het echt zou kunnen zijn. Maar mijn boeken zijn altijd meer karaktergedreven. Er zijn geen woordenlijsten, geen landkaarten. In Bloedwetten zit wel een oude taal, maar in dit deel gebruik ik maar een paar woorden daarvan, want het gaat niet om de exotische woorden, maar om de personages. Het gaat om hun worsteling en hun reis."

Je doet duidelijk wel moeite om een zo goed mogelijk product af te leveren voor de koper. Dat doe je met Gnoom Artful Things – met je handgemaakte sieraden – maar ook met je schrijven. Hangt dit voor jouw gevoel samen?
Sophia: "Ja. Als ik een nieuw product voor Gnoom maak, is het niet zomaar een beetje fröbelen. Het moet de tand des tijds kunnen doorstaan. Dus je moet zorgen dat het goed in elkaar zit. Een goed product ontwikkelen kost tijd en aandacht. En dat is met een boek net zo. Daarom zijn voor mij een gedegen tekst- en woordredactie de basis voor een goed boek. Een groot deel van de kosten van Bloedwetten gaat daarin zitten, want als dat niet goed is, is je eindproduct ook van mindere kwaliteit."

En voor het afleveren van zo’n goed boek – met een goede redactie – is ook aardig wat geld nodig, waarvoor je de lezer nodig hebt, toch?
Sophia: "Ik ben een crowdfunding gestart via Voor de kunst. Van de 6.500,- euro die ik wil ophalen, kan ik het grootste deel van de kosten dekken. Eigenlijk heb ik zelfs nog meer nodig, maar dat was me te hoog gegrepen. Ik zal er dus sowieso zelf geld in steken. De tegenprestaties lopen van naamsvermelding achterin het boek voor 10,- euro tot een stadswandeling met mij door Amsterdam, samen met personages uit Bloedwetten en een picknick voor 500,- euro. Natuurlijk hoort het boek zelf in paperback of in luxe genummerde hardcover ook tot de tegenprestaties."

Als laatste: Heb je nog een tip voor andere auteurs die zelf hun boek willen uitgeven?
Sophia: "Naast dat je het werk niet moet onderschatten als je een goed product wil afleveren, moet je je er ook niet voor schamen om een hoer te zijn. Veel auteurs zijn te timide. Je moet echt aan branding doen, zowel voor het product dat je wil gaan verkopen alsook voor jezelf. Maak gebruik van alle middelen die de 21e eeuw biedt om jezelf te promoten."

Hartelijk dank voor dit interview, Sophia! Ik hoop dat de crowdfunding van Bloedwetten zal gaan zoals je hoopt, want zo’n nieuwe “take” op vampiers spreekt me zeker aan! Voor de lezers die – ondanks de mooie tegenprestaties – nog twijfelen of ze zullen gaan doneren, heb ik een tip: Het eerste hoofdstuk van Bloedwetten staat gratis online. En wanneer je dan door dat spannende begin besluit om in te willen leggen, kun je hier de crowdfundactie vinden.