Stoppen met schrijven is geen optie

Dit is voorlopig mijn laatste column voor Hebban Young Adult. De komende weken wordt er weer plaats gemaakt voor een nieuwe columnist. Afwisseling doet lezen. Uiteraard betekent dat niet dat ik stop met het schrijven van columns. Natuurlijk niet. Alleen de locatie waar deze te lezen zijn verandert. Ik verhuis namelijk naar www.jeugdthrillers.nl. Stoppen met schrijven is voor een auteur, en voor iedereen met liefde voor het geschreven woord, namelijk geen optie. :) De rust vinden om te schrijven is echter een heel ander verhaal.

Als auteur is het namelijk best lastig om ongestoord te schrijven. Daarom had ik vorige week een paar internet- en telefoonvrije dagen ingelast. Geen e-mails, geen Facebook, geen WhatsApp, geen telefoontjes, geen sms en geen Instagram. In één woord heerlijk.

Het bracht me terug naar een tijd waarin alles net even een tandje langzamer ging. Een tijd waarin verre vrienden en familie werden benaderd door middel van het schrijven van brieven die per reguliere post werden verzonden. Een bezigheid die helaas bijna uitgestorven is. Ik zeg met nadruk helaas, want ik vond het schrijven van brieven heerlijk. Zelfs het wachten op antwoord, wat ik toen overigens vreselijk vond, was een kunst op zich.

Het hoogtepunt van een ouderwetse briefcorrespondentie was echter het ontvangen van een antwoord. Het openen van de envelop en de handgeschreven letters op papier te lezen. Email kan dat gevoel nooit benaderen of vervangen. Email is vluchtig, maar vooral emotieloos. Emoticons zijn een zwakke poging om emotie aan het bericht toe te voegen, maar falen hierin hopeloos. Een echte brief heeft dat allemaal niet nodig. De emotie zit al gevangen in de inkt, het papier en vooral de tijd en moeite die de schrijver heeft genomen.

Tijdens mijn terugkeer naar een tijd zonder internet had ik opeens zeeën van tijd. Dus naast het schrijven besloot ik het rommelhok op zolder eens door te spitten. Doos voor doos werd geopend, tot ik een aantal dozen vond met mappen en dikke enveloppen. Het waren brieven. Brieven van vrienden die ik al jaren niet meer had gesproken, brieven van een oom die twee jaar geleden is overleden, brieven van de vrouw die mij als zevenjarige begeleidde op het pad om schrijver te worden en wier kist ik naar haar graf heb mogen dragen, brieven van auteurs die nu bestsellers schrijven, kortom; een schat verborgen in simpele kartonnen dozen en begraven op een plank  ergens op zolder. Eén voor een heb ik de brieven aangeraakt in de wetenschap dat sommige van de schrijvers er niet meer zijn. Hun woorden zijn nu gefluister uit het verleden. Emotie en ideeën op papier. Onvervangbaar, door wat dan ook. Onsterfelijk.

En dat is de kracht van schrijven. Iets unieks creëren wat de lezer raakt. Helaas is deze specifieke mogelijkheid tot creëren bijna verdwenen. En dat in een land met zo’n één miljoen mensen die ervan dromen om een boek te publiceren. Als je deze droom ook hebt vraag je dan af: schrijf je om te publiceren, of schrijf je uit liefde voor het geschreven woord, in welke vorm dan ook? Het antwoord hierop bepaalt of je zult slagen.