‘Stuurloos’ koerst af op een onvoldoende

Hij wordt nog voor het lezen opvallend vaak genoemd, Arnaldur Indridason. Veel van de vijftien deelnemers aan deze leesclub zijn in de stille hoop dat zijn IJslandse collega-auteur Yrsa Sigurðardóttir van hetzelfde kaliber is. Blijkbaar roept haar naam nog niet veel herkenning op, wat best verwonderlijk is. Sigurðardóttir won de Petrona Award voor beste Scandinavische misdaadroman van het jaar en haar boeken worden in meer dan dertig landen uitgegeven. Stuurloos is al het zesde deel in een serie met advocate Thóra Guðmundsdóttir, die deze keer op een wel heel opmerkelijke zaak wordt gezet. Een uit Lissabon vertrokken jacht arriveert in de haven van Reykjavik zonder passagiers aan boord. Het is aan Guðmundsdóttir om te achterhalen wat er is gebeurd met de bemanning en de familie die zich op het schip bevonden.

De foto op het omslag doet het ergste vermoeden: het lichaam van een man zinkt in de peilloze, zwarte diepte van de zee. Ina den Bakker vindt het niet verkeerd dat deze keer eens een man op de cover staat en geen vrouw. Lenie Korbijn, een van de weinigen die wel al bekend is met het werk van de schrijfster, noemt het “Een mooie cover die door zijn eenvoud goed past bij een spannende thriller. Geen schreeuwende letters, slechts de boektitel en de naam van de auteur en wat triggerende info.” Het staat in schril contrast met hoe Yonina erover denkt:  “Don't judge a book by its cover… helemaal waar. Als ik in een boekwinkel alleen de voorkant had gezien, had ik het niet opgepakt.”

Tijdens het lezen komen enkele van de deelnemers met een paar interessante vergelijkingen op de proppen. Bij Rob Verheggen doet het taalgebruik een beetje denken aan dat van Camilla Läckberg, van wie hij de boeken verslonden heeft. En Judith heeft heel even het idee een legal thriller (rechtbankthriller) voor zich te hebben. Ze vindt het boek nog niet ijzingwekkend, zoals op de cover staat, maar wel mysterieus. Els Baert geniet intussen van de mysterieuze en donkere sfeer en Lina Kramer vindt het nog niet echt spannend maar is wel nieuwsgierig naar wat er is gebeurd op dat mooie, luxe jacht.

“Ik vond het tamelijk langdradig. En ik was vaak de weg kwijt als ik het boek één of twee dagen weggelegd had. Op zich vind ik 'langdradigheid' niet erg, als daar tegenover staat dat de stijl en de personages of filosofische overdenkingen de moeite waard zijn. Als dat het geval is noem ik het ook niet 'langdradig'. Maar spanning op zich is voor mij geen reden een boek te willen lezen,” vat Roosje de Vries samen na het lezen. Stuurloos krijgt van haar een 6,0.
Als het aan Bruno Mahieu ligt, is een voldoende net wat te veel van het goede: “Het verhaal op zich was wel boeiend, maar het is niet goed uitgewerkt. Ik kreeg geen enkele voeling met de personages. Er worden veel dingen bijgesleept om het verhaal te doen kloppen. Dat maakt dit boek dan ook redelijk ongeloofwaardig.” Zijn cijfer: 5,7.

Juud50 spaart de schrijfster nog minder: “Dit erg langdradige verhaal kon mij echt niet boeien. Het is totaal geen pageturner. Terwijl ik met dit boek bezig was, heb ik een ander, veel interessanter boek uitgelezen.” Haar 5,3 is het laagste cijfer dat Stuurloos krijgt.

Dat de gemiddelde puntenwaardering toch nog uitkomt op een 6,1 is mede te danken aan de 7,5 van Nathalie B: “Wat me nog het meest aanspreekt is de dreigende sfeer, iets waarin Sigurðardóttir zich in al haar boeken een meester toont. Dus wil ik haar meegeven: ga zo door, misschien een volgende keer met iets meer panache!”

Het volledige verslag en alle beoordelingen van deze 153e Hebban Thriller Leesclub vind je hier.