Suzan Hilhorst: En nu? De stilte
En nu? De stilte.
De luiken van het balkon staan open. Buiten hoor ik hoe een vrouw in het Spaans naar iemand roept. Ze staat op een balkon en probeert over de huizen heen te kijken. Ik denk niet dat ze mij ziet, hier, in het donker. Haar woorden landen onherkenbaar in mijn hoofd. Beneden op straat opent een ober de achterdeur van zijn restaurant en deponeert met veel lawaai tientallen lege flessen. Hij doet het routineus, hoor ik.
Mijn laptop zwijgt. Ik had hem een week geleden op een grote kookpan gezet, gevonden in het keukentje. Zo hoefde ik mijn rug niet te buigen tijdens het schrijven. Mijn rechterhand rust naast de muis, mijn linkerhand nog wat onwennig boven het toetsenbord. Ik lees opnieuw. De laatste zinnen. Het laatste hoofdstuk. De laatste alinea waarmee ik mijn dochters het bos in heb gestuurd. Spelend met Nils. Het is klaar, denk ik, echt klaar: mijn boek is af.
Het was toch nog onverwacht gekomen. Dit einde. Dagen heb ik hier geschreven. Van vroeg in de ochtend tot ’s avonds laat. Ja, zelfs in de nacht, als ik wakker lag van een nieuw hoofdstuk. Mijn tafel bij het raam geeft uitzicht op de oude stad. Een smalle straat verdwijnt in chaos. De huizen dicht opeen, met wasgoed dat aan lange draden hangt. Aan de overkant bouwen twee zwaluwen driftig aan een nest. Dit alles hier. Dit alles zullen ze nooit zien, mijn dochters.
Of toch? Was dat niet waarom ik ben gaan schrijven? Had ik mij niet voorgenomen voortaan alles ook te registreren namens Sara en Liv? Om te leven voor drie? Of was het die stortvloed van woorden, die overdaad van zinnen, die op papier gezet moest worden? Hoofdstukken waarin ik mijn dochters wilde vereeuwigen, mijn manier om moeder te zijn. Met alle subjectieve trots die daarbij komt kijken.
En dan begin ik te lezen. Vanaf de eerste pagina. Ik lees. En ik lees. Mijn dochters kruipen bij mij op schoot. Ik lees ze voor. Ik lees mezelf voor. We huilen, we lachen. We lezen. Het is al donker als ik opnieuw bij het laatste hoofdstuk ben aangekomen. Opnieuw valt de stilte over me heen. Ik voel alles. En alles tegelijk. Precies dat, denk ik. Precies daarom heb ik dit boek geschreven. Het is een geschiedenis. Niet alleen van groot verdriet, maar ook van hoop, liefde en intens geluk.
Ze zijn geworden een verhaal, mijn kinderen. Een verhaal van alles tegelijk. 
Suzan Hilhorst is verslaggever en programmamaker bij BNN-VARA. Haar dochtertjes Sara en Liv overleden beiden aan een nog onbekende stofwisselingsziekte. Haar persoonlijke verhaal bracht haar terug naar een oude liefde: schrijven. Sara en Liv is haar debuut. Inmiddels werkt ze aan een tweede roman.
Ebook Presale
Ben je na het lezen van deze column benieuwd naar Suzan Hilhorsts debuutroman Sara en Liv ? Tot en met zondag middernacht koop je het ebook als eerste én extra voordelig via onze site. Klik hier!
