Tamar Cohen vertelt over De andere vrouw

Je boek De andere vrouw is onlangs vertaald naar het Nederland. Kun je ons iets over dit boek vertellen?
De andere vrouw is een verhaal over twee totaal verschillende vrouwen, Selina en Lottie, die er op de begrafenis van hun man achter komen dat ze – zonder het te weten – met dezelfde man zijn getrouwd. Zijn naam is Simon Busfield. Het boek gaat over de reis die beide vrouwen maken vanaf het moment dat ze de ontdekking doen – hoe ze om moeten gaan met het feit dat alles wat ze over hun leven dachten te weten een leugen blijkt te zijn, hoe ze hun verleden moeten reconstrueren en hoe ze hun toekomst moeten zien met deze nieuwe openbaring.
Het gaat ook over de kinderen, die moeten omgaan met de misleiding van hun vader en tegelijkertijd nieuwe relaties moeten opbouwen met hun halfbroers- en zussen waarvan ze dachten dat ze die nooit hadden.
Het is dus een boek over familieomstandigheden in een crisissituatie, maar tegelijkertijd heeft het boek ook een mysterie-element. Simon is overleden in verdachte omstandigheden en zijn lichaam kwam terecht in de rivier Thames. Heeft hij zelfmoord gepleegd, omdat hij niet om kon gaan met zijn dubbelleven, of is hij vermoord, zoals de politie vermoedt?

In De andere vrouw komen twee vrouwen erachter dat ze met dezelfde man zijn getrouwd. Wat zou jij doen als zoiets ontdekte?
Toen ik het idee had voor het boek, vroeg ik me af of zoiets tegenwoordig wel mogelijk is, nu we te maken hebben met mobiele telefoons en GPS-tracking. Sinds ik het boek geschreven heb, hoorde ik echter van meerdere soortgelijke gevallen (zo hoorde ik er eentje over een vriend van een vriend) waarin de vrouw niet in de gaten had dat haar man een dubbelleven leidde. Wanneer je het vanaf een afstand bekijkt is het erg makkelijk om te roepen dat je dat echt wel had opgemerkt of dat je het niet zou accepteren, maar als je nooit in zo’n situatie hebt gezeten, weet je niet hoe je reageert. Anna had bijvoorbeeld twee kinderen met deze man en ze hadden ook een zakelijke connectie. Ze had enorm veel te verliezen als ze bij hem weg zou gaan toen ze erachter kwam dat hij stiekem iemand anders zag. Daarom bleef ze bij hem, waarna hij een paar jaar later opnieuw een affaire begon.
Ik denk dat we niet kunnen inschatten hoe we zouden reageren. We laten vaak ons hart spreken en we kunnen ook niet voorspellen hoe we in bepaalde omstandigheden reageren.

Hoe kwam je op het idee voor De andere vrouw?
De andere vrouw begon met een visueel beeld en dit is best ongewoon voor me. Ik ben niet iemand die instinctief een beeld voor zich ziet. Er kwam een plaatje in me op, zoals in een film, met twee vrouwen gekleed in het zwart die elkaar aankijken terwijl ze ieder aan een kant van een graf staan. Het graf van de man waarvan ze allebei dachten ermee getrouwd te zijn. Eén begrafenis, één man, twee weduwen. Ik vond het een heel sterk beeld en ik begon me af te vragen wat er voor een verhaal achter kon zitten. Wat voor een effect heeft dit, niet alleen op de vrouwen zelf, maar ook hun omgeving? Zoals hun kinderen, familie en zelfs collega’s?

Wat was de grootste uitdaging tijdens het schrijven van het boek?
De grootste uitdaging was om een geloofwaardig achtergrondverhaal te bedenken, over hoe iemand er in de 21ste eeuw mee weg kan komen dat hij twee families heeft, die niks van elkaar weten. Zulke situaties kwamen blijkbaar vaker voor toen we nog geen mobiele telefoons en social media hadden. Mannen waren toen vaker onderweg voor werk als bijvoorbeeld verkoper en kwamen dan in de weekenden weer thuis. Maar tegenwoordig? Uiteindelijk heb ik van Simon een internationale ontwikkelaar gemaakt die voornamelijk in Dubai werkt. Toen hij voor het eerst bepaalde om in Dubai te wonen, was zijn vrouw Selina het hier niet mee eens, vanwege de drie kinderen en ze besloot met haar familie in Londen te blijven en het echtpaar zou elkaar eens in de zoveel weken zien. Toen hij vervolgens Lottie ontmoette in een pub, was het voor Simon redelijk gemakkelijk haar mee te krijgen naar Dubai en met haar te trouwen op een klein strand in India. Op deze manier had Simon twee verschillende levens en kon hij zo succesvol twee gezinnen onderhouden.

Welk personage lijkt het meest op jou?
Selina is een vrouw die graag de controle houdt en heeft in het begin van het boek al snel haar oordeel klaar over andere mensen. Lottie is daarentegen een zeer impulsieve, creatieve, emotionele en onvolwassen vrouw. Beide vrouwen ontdekken in het boek zichzelf en veranderen ze op een diepgaande manier. Ik denk niet dat ik precies zoals één van de vrouwen ben, maar er zitten in hen allebei wel verschillende elementen die uit mijn eigen ervaringen komen: Selina’s verwarring over haar zeventienjarige zoon en het vreemde dialect dat hij spreekt, Lottie’s onvermogen om een keuze te maken, waardoor ze staat te dubben bij de wijn in een winkel. Ik denk dat schrijvers net als eksters zijn, die overal wat vandaan pikken om zo een geheel nieuwe persoonlijkheid te creëren.

Hoe ziet jouw schrijfroutine eruit?
Ik zou willen dat ik een routine had. Ik probeer constant om drie uur voor de lunch te schrijven, gevolgd door research en redigeren in de middag. In de realiteit zit ik hele dagen op Twitter of zoek ik naar huizen in het buitenland die ik nooit kan betalen. Alleen wanneer de deadline echt in zicht is, forceer ik mezelf echt te schrijven. Ik moet mezelf dan uren opsluiten om de deadline te kunnen halen. Ik heb een app dat Freedom heet, en daarmee kan ik het internet blokkeren. Het werkte heel goed, tot iemand me zei dat ik gewoon de computer opnieuw moest opstarten om het ongedaan te maken.

Wat kunnen we van je verwachten in de toekomst?
Sinds De andere vrouw heb ik nog twee boeken geschreven, die eerder richting een psychologische crime gaan. Het eerste boek is The Broken en gaat over een stel dat onvrijwillig te maken krijgt met de scheiding van hun beste vriend, met rampzalige gevolgen. Het andere boek verschijnt in Engeland rond 20 november en heet Dying for Christmas. Het gaat over een jonge vrouw die wordt ontvoerd wanneer ze kerstinkopen gaat doen. Ze wordt gevangen gehouden tijdens de twaalf dagen van kerst en elke dag krijgt ze een sinister cadeau om te openen. Ik vond het geweldig om dit boek te schrijven, omdat het zo anders is dan wat ik voor die tijd heb gedaan.

Is er iets dat je wilt zeggen tegen je Nederlandse lezers?
Dank jullie wel dat jullie mijn boeken lezen en laat me alsjeblieft weten wat je ervan vond! Ik ben op Twitter te vinden (veel te vaak eigenlijk), dus stuur me een berichtje via @MsTamarCohen. Ik vind afleiding altijd leuk!