The Grim Collective - winnaars van de Hebban Fantasy Awards 2014

Vertel eens wat er door je heen ging toen je daar je boekcover op het scherm zag en je het podium op mocht/moest?
Martijn Adelmund: "Een soort concentratie voelden we. Iris en ik hielden wel rekening met de mogelijkheid. We hadden vast besproken wie het woord zou doen. Daarna was er alleen nog maar klamme handen en vlinders in de buik."
Iris Compiet: "Vanaf het moment dat we de zaal in mochten en plaats konden nemen op de stoelen waarop stond GERESERVEERD GENOMINEERDEN gierden de zenuwen door mijn keel. Alles was mogelijk, het was mogelijk dat we er totaal niet bij zouden zitten, bij die eerste drie maar ook dat we dat podium op moesten. Ik maakte me zorgen of ik wel dat trappetje op kon lopen met de knikkende knietjes die ik intussen had gekregen. Het was fijn om naast Martijn te zitten, gewoon omdat je dan niet echt alleen bent, we hebben het samen gedaan en doen ook dit samen. Het aftellen van de boeken leek tergend langzaam te gaan, ik weet ook helemaal niet meer wanneer ons boek daar opeens te zien was maar wat een opluchting… maar ook gelijk een gevoel van jeetje, ik moet echt dat trappetje op en af zien te komen zonder op mijn gezicht te gaan."

En toen bleef alleen jullie cover staan op het scherm. Hoe was dat moment?
Martijn: "Whaaaaaa! Echt geweldig. Ik herinner me dat we beiden niet omhoog durfden te kijken. Pas toen de zaal hard begon te klappen keek ik op. Het scherm zag ik niet eens, alleen de gezichten van de nummers twee en drie en de flitsende camera’s. Toen wist ik dat het wel waar moest zijn…"
Iris: "We werden gevraagd om onder de covers te gaan staan, dus echt kijken kon ik niet. Ik wilde ook niet kijken eerlijk gezegd. Daarom hield ik even mijn handen voor mijn ogen tot ik opeens applaus hoorde en in mijn ooghoek zag ik de vleugel van de mot van ons boek… toen kon ik niets anders dan gewoon Martijn om z’n nek vliegen. Een droom die ooit begon met een kleine schets van een heks in een bezemstelenrace zo’n 15 jaar geleden was opeens uitgegroeid tot dit… ik was zo vreselijk blij."

Op de foto met Esther Verhoef in de foyer en signeren op een Thrillerfestival tussen thrillerauteurs, dat moet een beetje vreemd zijn geweest.
Martijn: "Iris en ik doen dit al een tijdje, dus zo vreemd was dat eigenlijk niet. Eerlijk gezegd voelde dat stukje nu juist als een soort vaste grond onder de voeten, zo van: ‘Ok! Dit kennen we. Mouwen opstropen terug naar de orde van de dag.’ Belachelijk natuurlijk. Maar voor dat moment voelde het zo. De Hebban Award is een publieksprijs en we nemen de contacten met onze lezers heel serieus. Dat moment was de eerste keer dat we iets met de lezers deden, dus dat voelde echt als een onmisbaar onderdeel van het geheel."
Iris: "Eerlijk gezegd? Nee, niet echt… ik moet bekennen dat ik nog nooit een boek van Esther gelezen heb en ik haar enkel van naam kende. Zoals Martijn ook zegt, dit is wat we doen, dit is met de voeten terug op aarde en signeren. Mensen vertellen over ons boek, over onze heksen. Dus voor mij persoonlijk was dit weer tot de orde van de dag met als enig verschil dat we nu een schitterende award op onze tafel hadden staan met dank aan al die lieve mensen die ons hebben geholpen. Het liefst zou ik ieder boek wat we verkopen ook willen signeren en voorzien van een tekening, als bedankje."

Wat heb je na de Awardshow gedaan? Hoe zag jouw zondagavond eruit?
Martijn: "We zijn kort uit eten geweest, samen met onze partners, en hebben nog even nagepraat. Dat was ook het moment van de eerste foto’s, zodat we het konden delen met onze achterban, de mensen thuis en de lezers in het land. We hadden toen nog niet echt door hoe groot dit zou zijn. Ik denk dat we beiden nog zeker tot in de nacht bezig zijn geweest met ‘liken’ en reacties geven of Facebook. De volgende ochtend ging dat door, en de twee dagen daarna ook. De reacties van anderen was voor mij het meest hartverwarmend, dan merk je dat de mensen om ons heen toch een beetje zaten te wachten. ‘Eindelijk! Na al die jaren hard werken…’ was een veelgehoorde reactie."
Iris: "Na de Awardshow zijn we even iets gaan eten, dat was wel nodig want van de zenuwen had ik niets meer kunnen eten die dag. Ook natuurlijk familie inlichten, op Facebook en Twitter de foto posten van de Award. De foto die ik op mijn persoonlijke pagina had gepost is wel 400 keer geliked! En al die felicitaties, zo overweldigend. Veel mensen in het buitenland willen het boek nu ook hebben, dus ik hoop dat er een vertaling gaat komen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op weg naar huis echt met tranen in mijn ogen heb gezeten. Al dat harde werken is gewoon niet voor niets geweest. En ik ben zo blij dat we voet bij stuk hebben gehouden en gewoon door hebben gezet. Nooit hebben opgegeven."

Wat betekent dit voor jullie carrière, denk je? Iris heeft al tientallen covers geïllustreerd en andere prachtklussen gehad, Martijn heeft al talloze boeken op zijn naam staan. Maar is dit anders? En waarom?
Martijn: "Het klopt. Dit is anders. Maar dat was het voor ons al sinds we samenwerkten aan Heksenwaan. We zeiden het steeds weer, bij elk succes dat het afgelopen jaar op ons pad kwam: ‘Dit is een bevestiging dat we op het goede pad zitten.’ Het is natuurlijk apart om te besluiten je eigen solo-cariére even opzij te zetten en je als duo te presenteren. In ons geval voelde het zo, dat één en één DRIE is. Er waren ook momenten dat het even zoeken was, maar de momenten van bevestiging werden steeds sterker. Nu laat het zich niet meer ontkennen. Natuurlijk houden we onze eigen projecten, maar ‘The Grim’ is volwassen geworden."
Iris: "Ik heb geen idee wat dit voor onze carrière zal betekenen. Ik heb er geen ervaring mee, dit is de eerste Award die ik ook gewonnen heb. Ik hoop gewoon dat het genre en vooral ons boek ook extra aandacht zal krijgen. Helaas pakt de Zeeuwse media het echter niet goed op, heel teleurstellend tegenover de hoeveelheid aandacht die het krijgt waar Martijn vandaan komt. Jammer is dat, men begrijpt gewoon niet goed wat dit inhoudt denk ik. Wat het verder voor ons gaat doen, ik hoop gewoon dat we nog meer boeken kunnen maken onder de vleugels van The Grim. Nog meer mensen kunnen laten genieten. Nog meer verhalen kunnen vertellen. Deze Award is daarin gewoon een bevestiging dat we de juiste keuzes hebben gemaakt op de juiste momenten en dat we er goed aan hebben gedaan om ons hart te blijven volgen. Daar ben ik vooral heel blij mee, dat het een bevestiging is van wat we eigenlijk al voelden, dat het iets speciaals was waarmee we bezig waren."

Wie zijn jouw favoriete auteurs/illustratoren en boeken? Waar haal je inspiratie vandaan?
Martijn: "Voor mij ligt de inspiratie tegenwoordig erg buiten de literatuur, eerder in films, beeldende kunst en games. Ik moet uitkijken wat ik lees, omdat je als kunstenaar maar moeilijk vat hebt op je inspiratiebronnen. Voor je het weet laat je je inspireren door een andere Nederlandse auteur of door iets dat je lezers ook herkennen. Het is belangrijk om je eigen unieke stem te bewaken. Als het op de boeken aankomt, de literatuur, doe ik ook onderzoek naar stijlen van schrijven. Maar om diezelfde reden altijd buiten het genre, of auteurs die al dicht tegen mijn eigen stijl aanliggen. Roald Dahl is voor ons beiden een inspiratie, maar ook Jim Henson, de boeken van Brian Froud en Rien Poortvliet. Ik heb veel Clive Barker gelezen, Stephen King en Lovecraft – dus dat heeft mijn pen wel gevormd. Maar dan zou ik net zo goed Umberto Eco, Luis Borges of Paolo Coelho kunnen noemen. Die boren een diepere laag aan, die ik onmisbaar vind in wat ik schrijf."
Iris: "Bij mij is alles begonnen bij het boek De Elfen van Brian Froud en Alan Lee, toen ik dat boek voor het eerst zag - ik denk dat ik een jaar of 7 of 8 was, geen idee - wist ik wat ik wilde worden. Ik wilde tekenaar worden. Daarna zijn er tal van nieuwe favorieten bijgekomen, kunstenaars/illustratoren als Jean-Baptist Monge, Brom, Larry MacDougall, John Howe, Tom Kuebler enzovoorts, veel mensen die ik intussen ook heb mogen ontmoeten op een jaarlijkse conventie in Amerika waar ik zelf ook al een paar keer heb geëxposeerd met mijn werk. Wat auteurs betreft vind ik bijvoorbeeld Neil Gaiman geweldig, Murakami, Martin, Verhulst, Thomas Olde Heuvel, Poe, Lovecraft enzovoorts. Inspiratie is voor mij makkelijk, ik vind het overal. Op elke straathoek, in elke rimpel op iemands gezicht, in films, woorden, gesprekken, dromen."

Hoe is de ontvangst van Heksenwaan geweest, los van deze verkiezingen?
Martijn: "Daar zijn we heel blij mee. Op letterlijk één recensie na was alles zeer positief, en die ene recensie was door een regionale journalist die het genre zelf verfoeide. Zelfs de kritiekpunten die sommige lezers en recensenten hadden, waren positief, omdat die veelal in dezelfde lijn lagen: ‘We willen meer! Het boek was te snel afgelopen.’ Dat was wel wat we voor ogen hadden met dit eerste deel."
Iris: "De recensies waren allemaal heel positief, ja zoals Martijn zegt, één was iets minder positief maar deze recensent gaf inderdaad al in de eerste zin aan dat hij niets met het genre had en nooit fantasy las. Tja dan lijkt het me moeilijk om zo iemand te overtuigen. Wat inderdaad fijn was om te lezen was dat men meer wilde, dat het te kort was. Dat lijkt me een goed teken. En ik vind het fijn om te lezen dat men zo positief is over de tekeningen. Dat men ziet dat de tekeningen een wezenlijk onderdeel van het boek zijn en niet zomaar een plaatje bij een verhaaltje zijn. Dat is ook altijd onze bedoeling geweest, dat de illustraties eigenlijk ook een verhalenlaag hebben, een laag die niet in tekst zit maar waar met beeld nog meer prijs gegeven wordt van het verhaal. Heerlijk vind ik dat om te doen en nog fijner is dat men nu ook vraagt om meer illustraties… Hopen dus dat we daar in de toekomst ook nog meer ruimte voor krijgen."

Wanneer komt deel 2, Heksenkind, uit en wat kunnen we daarvan verwachten?
Martijn: "Deel 2, Heksenkind, verschijnt rond 14 november 2014. Nikkie, de hoofdpersoon in deze reeks is dan uit de klauwen van haar ontvoerders ontsnapt en ze zoekt een weg terug naar huis. Maar die zoektocht brengt haar juist dieper in de heksenwereld. Nu ze weet dat heksen bestaan, ziet ze hen namelijk overal. Bovendien wordt ze opgejaagd omdat ze in haar schetsboek zaken heeft opgetekend die niet bekend mogen worden onder mensen. Het boek is echt een springplank naar de rest van de reeks, omdat Nikkie – nog meer dan in het eerste boek – voor altijd veranderd raakt door wat ze meemaakt."