The Karin Slaughter files

Doorzetter

Wereldwijd krijgt Slaughter reacties op het feit dat een vrouw zulke gruwelijke dingen kan verwerken in haar verhalen. Ze vergelijkt haar situatie met de Britse schrijfster Mo Hayder, aangezien beide dames vaak opvallen bij de recensenten om hun indringende en bloederige scènes. 'Het thrillergenre is vaak een mannenwereld, waardoor er bepaalde vooroordelen ontstaan rond vrouwelijke thrillerschrijvers. Dat is kul, wie zegt dat wij geen gruwelijke dingen kunnen of mogen bedenken? Bovendien is het merendeel van de lezers vrouw, zij hunkeren ook naar deze situaties in thrillers om zo hun eigen veilgheid te bevestigen.'

Op de ladder van gruwelijke scènes is het eenzaam aan de top voor Slaughter. Op de vraag wat ze zelf het meest gruwelijk vond om op papier te zetten, zijn er twee scènes die bij de thrillerschrijfster boven komen: 'De zogenaamde "gutfuck"-scène in mijn debuutthriller Nachtschade zorgde toendertijd voor commotie maar was ook gruwelijk om op papier te zetten. Daarnaast is er in mijn stand-alone Mooie meisjes een scène waarin mijn hoofdpersonage een video vindt en ze bepaalde zaken ziet die ze nooit zal vergeten. Ik spreek vaak met politiemensen over de dingen die ze mee maken in hun werk. Met gruwelijke moordscènes is het niet mijn bedoeling om te shockeren maar de confrontatie op te zoeken met de bittere realiteit.'

Voordat er überhaupt sprake was van een schrijverscarrière, sprak Slaughter één ding met zichzelf af: 'Ik wilde een boek gepubliceerd hebben voordat ik 30 werd.' Omdat de omstandigheden in het Amerikaanse boekenvak (door de impact van 11 september kregen ook veel uitgeverijen pakketjes die antrax bevatten) verplicht stellen dat iedere auteur een literair agent heeft voordat ze werk mogen aanbieden, cijferde ze zichzelf compleet weg. 'Het duurde uiteindelijk acht jaar voordat ik een match vond bij een zeer kritische literair agent. Maar die strijd heeft mij alleen maar sterker gemaakt en kijk waar ik nu sta.' 

Bedenker van succesvolle series

Ieder boek is voor de thrillerschrijfster uit Atlanta opnieuw een uitdaging. Hoewel ze bij het grote publiek bekendheid heeft verkregen met haar reeksen rond Sara Linton en Will Trent, ziet Slaughter haar stand-alones als projecten die haar scherp houden. 'Voor boeken rond Will Trent leg ik de lat enorm hoog, want veel lezers kijken uit naar die boeken. In mijn stand-alones kan ik andere thema's behandelen met nieuwe personages.'

Slaughter hecht veel waarde aan het oordeel van haar lezerskring en ontwikkelt zelfs ideeën naar aanleiding van hun reacties. Zo kondigt ze aan een idee te hebben voor een vervolg op Veroordeeld, eerst gepresenteerd als stand-alone over politievrouwen in de jaren '70. Met het verhaal vroeg de thrillerschrijfster aandacht voor de positie van vrouwen in het Amerikaanse politiekorps, die vandaag de dag ook nog wel een boost kan gebruiken. 'Veroordeeld is gesitueerd in de jaren '70 en laatst bedacht ik dat deze personages zich ook verder konden ontwikkelen. Met name de personages met Nederlandse roots wil ik nog een kans geven in een volgend boek. Ik onderzoek momenteel het jodendom en de positie daarvan in Nederland na de Tweede Wereldoorlog.' De schrijfster geeft aan het belangrijk te vinden om Amerikanen meer te leren over deze historische gebeurtenis. 'En niet alleen door de invalshoek dat Nederland bevrijd is dankzij de hulp van Amerikanen en Canadezen.'

Er is een moment in haar carrière dat de thrillerschrijfster zoveel hate mail ontving, dat ze het liefst even van de aardbodem verdween. 'Dat was naar aanleiding van de publicatie van Onaantastbaar, waarin ik een beslissing neem die fataal is voor een bepaald personage. Zelfs mijn uitgever was geschokt, maar we besloten het toch door te zetten. Het boek lag net in de winkel en mijn mailbox ontplofte bijna met al die verbijsterende reacties. Die week deed ik een optreden bij een crime festival waar al een beladen sfeer hing. Het enige wat ik me nog steeds glashelder herinner, is het moment waarop ik een lift instapte en vijf vrouwen plots stil vielen. Het is dan ook niet echt verstandig om een loeigrote naambadge op te hebben tijdens dat soort momenten. Ik zag in de weerspiegeling van de liftdeuren hun gezichten en voelde me totaal niet op mijn gemak. Ik mompelde bij de volgende verdieping zoiets dat ik mijn tas was vergeten. Bij het sluiten van de liftdeuren hoorde ik ze nog net zeggen dat ze me het nooit zouden vergeven wat ik mijn personage had aangedaan.'

Gewoon een beetje 'raar'

Stiekem was het voorbestemd dat de kleine blonde dame uit Atlanta thrillerschrijfster zou worden, geeft ze zelf toe. In haar jeugd had ze al een fascinatie voor vreemde dingen, zoals de dood. Een morbide inslag waar ze zelf om lacht. 'Dat liep een beetje uit de hand toen ik als leerling met een broodtrommeltje voorzien van de autopsiefoto van Marilyn Monroe aan kwam zetten. Iedereen was geschokt en ik moest op het matje komen bij de directeur. Mijn vader mopperde dat ik niets verkeerd had gedaan en betitelde me als "gewoon een beetje raar". Verder ben ik nooit geplaagd, omdat ik vanuit huis nooit als vreemd werd gezien.'

Het oplossen van misdaden staat centraal in haar boeken, maar in het echte leven houdt ze zich ver van duistere zaken af. De enige aangifte die ze deed was naar aanleiding van het stelen van haar scooter. 'Dan sta je daar bij de balie en zeg je dat je Karin Slaughter bent. De agent knipperde een paar keer, mompelde wat en plots stond er een teamleider van een rechercheteam voor me. Binnen 24 uur had ik de scooter weer terug. Ze besloten mijn naam weg te laten uit het dossier zodat ik de media niet achter me aan zou krijgen.'

Schrijfhut in het bos

Vaste schrijfrituelen heeft de 'queen of crime' eigenlijk niet. Ze vindt de rust in haar cabin in the woods waar ze de ene bestseller na de andere schrijft. Slaughter werkt het liefst met gesloten deuren, maar liet overal kattenluikjes in de hut aanleggen zodat de huisdieren in en uit kunnen lopen. 'Ze zijn ook de enige wezens die dichtbij mogen zijn tijdens het schrijven,' verklaart ze.

Ze heeft een kamer waar ze alle buitenlandse uitgaves van haar werk verzamelt. 'Contractueel gezien moet iedere uitgever wereldwijd mij een pakket versturen met een bepaald aantal exemplaren. Ik bewaar er altijd eentje en de rest schenk ik aan de buitenlandse ambassades in Atlanta.'

Goede dochter

Voor haar boeken bewandelt de thrillerschrijfster het pad van menselijkheid versus misdaad. Voor haar nieuwe thriller Goede dochter onderzocht ze dit fenomeen op het gebied van advocatuur, tegelijkertijd het startpunt van de ontwikkeling van de plot. 'In Amerika worden mensen uit de elitaire kringen, zoals topsporters, gemakkelijk vrijgesproken doordat ze bijgestaan worden door hoogaangeschreven advocaten. Zelfs als ze zo schuldig zijn als het maar kan! Lijnrecht tegenover hen staan vaak onschuldige mensen uit de lagere klassen die met een pro deo advocaat toch in de gevangenis eindigen, vaak worden ze niet eens veroordeeld op basis van concrete bewijzen.'

De verhaallijn in deze nieuwe stand-alone is gebaseerd op een jeugdherinnering van de thrillerschrijfster. Zoals iedere Amerikaanse leerling, nam Slaughter de gele schoolbus waar ze samen met andere leerlingen vervoerd werd naar hun school. Toen op een dag een bepaalde leerling niet instapte en de bus ook de route aanpaste, hield dat de thrillerschrijfster bezig. 'Thuis vertelde ik hoe vreemd ik het vond dat ik hem niet meer zag, alsof hij was opgelost in het niets. Later hoorden we, door de lokale gossip in onze woonplaats, dat de jongen thuis was gekomen en zijn moeder vastgebonden aan de keukentafel had aangetroffen. Ze was zwaargewond en bruut verkracht door een indringer. Jaren later dacht ik eraan hoe een gezin getroffen kan worden door zo'n tragedie, dus ontwikkelde ik de familie Quinn in Goede dochter om dit nader te bekijken.' 

Hoewel ieder personage dierbaar is voor de thrillerschrijfster, wisselt gedurende het schrijven de sympathie voor de personen die opgevoerd worden in een verhaal. Toch heeft Slaughter een favoriet in Goede dochter: 'Dat is Rusty. Hij lijkt wel een beetje op mijn eigen vader. Eigenlijk is zijn karakter gebaseerd op het goede en het kwade zoals je dat tegenkomt in de romans van Harper Lee. Je beseft dat dat zijn racistische uitspraken soms net op het randje zijn, maar zijn goede inborst geeft hem een sympathiek karakter.'

Goede dochter is verschenen bij uitgeverij HarperCollins Holland.

Hebban Leesclub

Op Hebban start binnenkort een leesclub met de nieuwe thriller van Karin Slaughter. Heb jij je al ingeschreven om kans te maken op een exemplaar van Goede dochter? Doe dit dan snel, want je hebt nog maar enkele dagen de tijd! Wie weet lees jij dan binnenkort in leesclubverband deze bloedstollende thriller van de 'queen of crime'.