The making of Gevangen in Nepal # 4: Hoe zorg ik dat mijn boek besproken wordt?

Op 15 juni 2015 zitten Edward en ik bij de uitgever. We spreken af dat ons boek medio mei 2016 uit zal komen. Het zweet breekt me uit, ik heb pas drie hoofdstukken geschreven. Marie-Anne, uitgever van De Kring, zegt tegen Edward: ‘Als het boek straks af is, ben jij degene die het verhaal in de media moet vertellen. Annemieks taak zit er dan grotendeels op!’

Moet dat per se?

Nu breekt bij Edward het zweet uit. Bij onze eerste ontmoeting, een jaar eerder, stond hij niet te springen om in de openbaarheid te treden - zeker niet live op tv - en nog steeds vindt hij dat geen fijn idee.

‘Jíj kunt toch op tv?’ zegt Edward tegen mij.

‘Nee,’ zegt Marie-Anne. ‘Jij hebt het meegemaakt, Annemiek schrijft jouw geschiedenis op, maar heeft het niet zelf beleefd.’

We stellen Edward gerust: de media zijn er niet op uit om met hem af te rekenen, de vragen worden van tevoren besproken en hij kan zijn eigen verhaal vertellen. Marie-Anne biedt Edward een mini-mediatraining aan, als hij dat zou willen. Zo gaan we uit elkaar.  

Onderweg naar huis vraagt Edward: ‘Moet dat per se, al die media-aandacht? De mensen kunnen het boek toch gewoon lezen, dan hebben ze het hele verhaal.’

‘Ging het maar zo makkelijk,’ zeg ik. Als je niet beroemd bent, of geen nieuw dieetboek hebt geschreven, moet je alle zeilen bijzetten om je boek onder de aandacht van de lezers te brengen. Ze moeten wel weten dat het er is!’  

De laatste loodjes

De maanden daarna ben ik bezig met schrijven. We laten het onderwerp publiciteit even rusten. Totdat Marie-Anne half oktober 2015 vraagt om een voorzet te doen voor een achterflaptekst, een boektitel en een omslagbeeld. Voor de aanbiedingsfolder voor de boekhandels. Opeens wordt het een stukje reëeler allemaal, het boek gaat er echt komen! Ik realiseer me dat dit stap 1 is van het in de markt zetten van ons boek: we moeten het aantrekkelijk maken voor de potentiële lezer én voor de media. De flaptekst is snel geschreven, maar een titel bedenken is een vak apart. Het enige dat ik kan bedenken is dat het woord Nepal erin voor moet komen. Ik bedenk twintig ‘literair verantwoorde’ titels, maar de uitgever hakt de knoop door: Gevangen in Nepal. Ondertitel: Hoe een droomreis een nachtmerrie werd. Ik ben er stil van; zó voor de hand liggend, dat ik er zelf niet opgekomen was. De cover ondersteunt de tekst: we zien een foto van Edward in de gevangenis en als contrast een mooie ansichtkaart van Nepal.

Ik breng het onderwerp publiciteit nu iets vaker onder de aandacht van Edward en pols ook de vader, moeder en broer van Edward, die allemaal een rol hebben gespeeld in Edwards geschiedenis. Vader wil niet, de andere drie twijfelen, maar sluiten niets uit. Dat klinkt mij als muziek in de oren.  

De brochure gaat begin december naar de inkopers en de eerste bestellingen komen binnen – een vreemd gevoel als je bedenkt dat het boek nog niet af is. Ondertussen komt het mediagebeuren op gang. Enkele tv- en radioshows en verschillende dag- en weekbladen melden zich. Zoals te verwachten was wil iedereen Edward, en sommigen ook Edwards moeder Ineke spreken. Er worden verschillende afspraken gemaakt, waaronder een voor een live tv-show. Naar aanleiding van dit tv-optreden wordt de verschijningsdatum van het boek op 21 april 2016 vastgesteld, zodat de presentator kan zeggen: ‘Vanaf morgen in de winkel!’

Linksom of rechtsom

Maar dan gebeurt er iets onverwachts: Edward en Ineke haken af voor live-tv, Ineke ook voor de geschreven pers. Het oprakelen van de hele geschiedenis heeft Ineke zoveel energie gekost dat ze nu liever in de schaduw wil blijven. Tegelijkertijd gebeurt er in Edwards privéleven iets dat hem emotioneel van slag brengt, waardoor het boek voor hem even op de tweede plaats komt. Ik kan niet anders doen dan hun keuze respecteren. Maar daardoor lopen we wel miljoenen kijkers en lezers mis. Tot mijn opluchting wil Edward wel meewerken aan een paar interviews voor dagbladen en enkele radioshows en twee tv-nieuwsrubrieken waarbij hij van tevoren gefilmd is. En hij vindt het nog leuk ook! In de sociale media wordt er gereageerd op de items en we merken dat er boeken worden verkocht én gelezen: door boekenblogs worden flink wat sterren uitgedeeld. Ik mag gastcolumns voor HEBBAN schrijven. Al die tijd draait het marketingteam van De Kring op volle toeren. Wat is nog haalbaar, wat niet?  

Als je me vraagt of ik Gevangen in Nepal had willen schrijven als ik wist dat mijn hoofdpersoon niet graag in de schijnwerpers wilde staan, dan zeg ik volmondig: ‘Ja!’ Want het is en blijft een boeiend én belangwekkend verhaal dat ik met plezier geschreven heb. En linksom, of rechtsom, het gaat zijn weg naar de lezer vast wel vinden! Alleen ietsje trager…  

Lees ook:

The making of Gevangen in Nepal #1: Hoe kom ik aan een onderwerp?

The making of Gevangen in Nepal #2: Wie vertelt het verhaal?

The making of Gevangen in Nepal #3: Hoe houd ik de spanning erin?