Thriller Tiendaagse 2020 | De 1000 woorden van Era Richmen
Even voorstellen: Eric Bakker. Samen met Herman Zandstra vorm ik het schrijversduo Era Richmen. Onder dit pseudoniem hebben we inmiddels drie thrillers geschreven. Ons debuut, Het Dubai ultimatum, verscheen in 2011. Drie jaar later zag Het slater delict (2014) het levenslicht. Ons laatste wapenfeit is De Saraceense samenzwering (2019), een thriller die wordt beoordeeld met gemiddeld 4,5 ster.
Ik zou het zelf niet over ons boek durven te beweren, maar volgens de recensenten heeft De Saraceense samenzwering een fantastische vaart waarbij je het gevoel hebt midden in een spannende film te zitten en bouwt het verhaal, dat intelligent in elkaar steekt, door middel van plottwisten op tot een zinderende ontknoping. Meerdere beoordelaars vinden dat het boek zich kan meten met bekende bestsellerauteurs. Een van de recensenten gaat zelfs de vergelijking aan met Ik ben Pelgrim van Terry Hayes en De prediker van Frederick Forsyth.
Lovende woorden waar je als schrijver alleen maar blij van kunt worden…
And justice for all… is alleen van mijn hand, waarmee ik een solistisch uitstapje maak.
And justice for all…
Nu
Meerdere keren had hij iemand voorgehouden dat de dood niet het einde was, maar slechts de overgang naar een andere fase.
Nu twijfelde hij daaraan.
Waarschijnlijk was de wetenschap om te sterven erger dan het einde van het leven zelf.
Of klampte hij zich daar aan vast?
Zou het helpen als hij berouw toonde?
Nee, in de ogen van de Dood die voor hem stond, lag vastberadenheid.
En ogen verrieden alles, vooral angst. Hij had dat vaak gezien.
Zou die angst nu in zijn ogen te lezen zijn?
Hij wilde het niet, maar de confrontatie met het onvermijdelijke nam alle rationaliteit weg.
Uit alle macht probeerde hij zijn armen los te rukken. Het touw sneed in zijn polsen, maar gaf niet mee. De prop en bondage dempten het geluid dat hij produceerde.
Hij hoopte dat alleen de Satan in hem zou worden gedood, zodat de rest van hem kon doorleven.
Het glimmende staal kwam dreigend dichterbij. Dit was geen nachtmerrie waaruit hij zou ontwaken!
Zijn blaasspier ontspande zich en hij voelde de stof van zijn broek vochtig worden.
Een schreeuw vulde de ruimte en het mes daalde neer.
Een uur eerder
Jessica Borgers stiletto’s klikten heftig op de marmeren vloer van het politiebureau. Het kon niet anders dan dat Steven Ritsema, de rechercheur met wie ze de zaak Huizinga zou bespreken, haar hoorde aankomen. Ze klopte voor de vorm op de deur, maar ging direct naar binnen.
Ritsema stak zijn hand op. ‘De meeste overwinningsmarsen zijn instrumentaal, dus het is niet nodig om iets te zeggen.’
‘Soms begroet je me tenminste nog. Slechte nacht gehad?’
‘Lijkt me logisch. Ik haat verliezen. Zeker van vrouwen.’
Ze richtte haar wijsvinger op hem. ‘Jij wordt nog eens aangeklaagd voor dat vrouwonvriendelijke gedrag.’
‘Dan huur ik jou in als advocaat. Je hebt een moordenaar vrij gekregen, dus mijn zaak zou appeltje-eitje voor jou zijn.’
‘Misschien had je meer tijd aan het verzamelen van sluitend bewijs moeten besteden.’
Ritsema schoot vanachter zijn bureau overeind. ‘Godverdomme, Jessica, die smeerlap heeft het gedaan, dat weet jij en dat weet ik.’
Beelden schoten door haar hoofd. Niet nu! ‘Het is de taak en roeping van een advocaat op te treden ter verdediging van personen en belangen die worden bedreigd.’
‘Dat soort wetboekteksten moet je eens uitleggen aan de familie van het slachtoffer. Heb je hun gezichten gezien toen de rechter uitspraak deed? Die mensen zijn al getekend voor het leven en krijgen nog eens een dreun na. En Chris van Buuren, een psychopaat die een meisje van zestien verkracht en op beestachtige wijze vermoordt, loopt als vrij man naar buiten.’
Ze deed haar uiterste best om te voorkomen dat haar stem trilde. ‘Voor de goede orde, mijn client werd verdacht van dat misdrijf, maar is vrijgesproken.’
‘Dankzij jou. Ben je nu trots?’
‘Jezus, Steven, ik doe gewoon mijn werk. Een chirurg moet iemand die een ander iets heeft aangedaan ook opereren als hij op zijn snijtafel ligt.’
‘Ik zeg alleen dat er teveel rekening wordt gehouden met de verkeerden.’
‘Dat mag je vinden, maar het is mijn rol erop toe te zien of het recht goed wordt toegepast en dat is gebeurd.’
Ritsema zette met een klap zijn mok neer. ‘Die smeerlap is vijftien jaar geleden ook al de dans ontsprongen. Zelfde geval. Een jong meisje werd misbruikt en daarna vermoord. Ze zou nu ongeveer net zo oud zijn geweest als jij. Sindsdien jaag ik al op die klootzak en weer ontglipt hij me. Ik hoop dat hij niet nog een keer toeslaat, want dat heb jij dan op je geweten!’
Ze voelde het bloed naar haar hoofd stijgen. ‘Ik heb de wetgeving niet verzonnen!’
Ritsema zwaaide met zijn arm. ‘We houden erover op. Anders ga ik echt lelijke dingen zeggen en daarvoor respecteer ik je te veel.’ Hij zuchtte. ‘Goed, de volgende zaak, want daar kwam je voor.’
Jessica’s mobiel zoemde. ‘Ja?’ Ze bleef even stil. ‘Oké, ik kom eraan.’ Ze hing op en keek naar Ritsema. ‘Sorry, familiedingetje met mijn broer, de zaak Huizinga moet een andere keer.’
De rechercheur haalde zijn schouders op. ‘Prima, waarschijnlijk heb ik hem toch ook voor Jan Lul opgepakt.’
Ze negeerde zijn opmerking, liep naar buiten en stapte in haar auto. Het dichtslaan van het portier leidde een kortstondige stilte in. Dit moment van rust gebruikte ze om even alles van zich te laten afglijden. De frustratie van Steven Ritsema was begrijpelijk. Sterker nog, als iemand snapte wat hij bedoelde was zij het. Rechtspraak leidde niet altijd tot rechtvaardigheid.
Na een half uur kwam ze bij het oude pakhuis aan. Ze ging naar binnen en verruilde haar mantelpakje voor een trainingspak. Dit was een van de meest bizarre momenten uit haar leven. Een rilling liep over haar rug. Sterk zijn! Ze haalde diep adem en stapte de spaarzaam verlichte ruimte in. Voor haar zat de man wiens vrijspraak ze had geregeld. ‘Dag, Chris.’
‘Jij? Wat heeft dit in vredesnaam te betekenen?’
Jessica boog haar gezicht naar hem toe. ‘Bedankt dat je mijn verzoek om jouw advocaat te worden, hebt aanvaard.’
Chris van Buuren keek haar met een mengeling van verbazing en kwaadheid aan. ‘Graag gedaan, maar ik wil nu weg.’
Ze schudde haar hoofd.
‘Hoezo nee? Je hebt me zelf vrij gekregen.’
‘Gelukkig wel, want gevangenschap geeft geen genoegdoening. Jouw vrijheid daarentegen geeft ons handelingsvrijheid en bevrijding.’ Jessica knikte naar haar broer. Die stapte op van Buuren af, stopte een prop in zijn mond en wikkelde er een doek omheen. Ze had vijftien jaar moeten wachten om hun zusje te kunnen wreken.
Ze stapte naar voren en hield een foto voor zijn gezicht. ‘Je herinnert je vast mijn zus Mary nog.’
De psychopaat probeerde zich los te rukken, maar het touw gaf geen krimp. Iedereen had een Satan in zich, alleen haar Satan zou voor rechtvaardigheid zorgen. De broek van haar aanstaande slachtoffer kleurde donker rondom zijn kruis. Angst lag in zijn ogen. De held. Ze hief het mes en slaakte een kreet.
De verhalen van de 5 auteurs worden aan het einde van de Thriller Tiendaagse samen met de 5 finalisten van de Duizend woorden-schrijfwedstrijd gebundeld in een gratis te downloaden e-book.
