Thriller Tiendaagse 2020 | De 1000 woorden van Lydia van Houten
Als secretaresse was de ze ronduit ongelukkig, Lydia van Houten (47) werkte voor verschillende multinationals, maar besloot zich in 2015 fulltime op het schrijven van thrillers te storten na een burn-out. Haar thrillers zijn rauw, wreed en Van Houten schuwt geen uitvoerig beschreven scènes die onder de huid kruipen.
Van Houten schrijft beeldend. Haar karakteristieke filmische schrijfstijl maakt dat lezers haar erg waarderen. Binnenkort verschijnt haar nieuwe psychologische thriller Schim bij Kabook uitgevers. Eerdere thrillers die gepubliceerd zijn: Het vervloekte huis (2016) en Prooi (2017). Haar laatste werk Ruis verscheen in 2019.
Gevangen
1. Farah
‘Verdomme!’ Ik schuif het toetsenbord woest van me vandaan en neem mijn ratelende mobieltje op.
‘Stoor ik?’ vraagt een zachte vrouwenstem.
‘Maakt niet uit, Ilse,’ lieg ik.
‘Gelukkig nieuwjaar, Farah. Ik weet dat het een feestdag is, maar ik maak me zorgen. Je staat in onze zomercatalogus.’
Ik bijt op mijn lip.
‘Farah?’
‘Je krijgt het manuscript.’
‘De deadline...’ Ze zucht.
Ik slik, pak mijn stressballetje op en knijp. ‘Ik zorg dat je een prachtig manuscript van me krijgt.’
Ze zucht, wenst me nog een fijne dag en hangt op.
Ik sluit de computer af en mijn ogen glijden over mijn agenda, waarop de datum zwaar gemarkeerd staat: Deadline, met wel vier uitroeptekens erachter. Opnieuw gaat mijn mobieltje af. Dit keer is het een onbekend nummer.
‘Met Farah van der Steen.’
‘Hoi, met Jerry. Ik sprak je bij de kerstborrel?’
‘De man die mijn mobieltje afpakte.’
‘Alleen maar om je nummer te krijgen. Met een reden.’
‘Hm, vast.’
‘Ik eh… ik vroeg me af of je tijd had.’
‘Nee.’
‘Ik wil iets bespreken. Over je boek.’
Nerveus tik ik met mijn wijsvinger op de uitgelichte datum in mijn agenda.
‘Ik hoorde van Ilse van je writer’s block. Ik kan je helpen.’
‘Oh?’
‘Ik heb net je vorige boek uit. Ilse gaf het me mee tijdens die borrel. Fijne schrijfstijl. Ik ben erg onder de indruk van je werk. Toen kreeg ik een geweldig idee.’
‘Vertel.’
‘Heb je ontbeten?’
‘Nee.’
‘Geef me je adres. Dan haal ik je zo op.’
Ik staar naar mijn zwarte beeldscherm. Dan door het raam naar buiten. Naar de sneeuwvlokken die steeds sneller uit de grijze lucht vandaan lijken te vallen. Inderdaad, wat heb ik te verliezen? ‘Goed dan...’ hoor ik mezelf zeggen.
2. Jerry
Aandachtig neem ik de spartelende vrouw op de grond in me op. Rooddoorlopen ogen. Ze lijkt helemaal niet meer op die schoonheid van gisteren.
‘Laat me los,’ snikt ze.
Meteen trek ik het touw steviger aan. Mijn ijskoude handen tintelen, en een opwinding trekt door mijn rug.
‘Laat me...’ Tranen lopen over haar bleke gezicht. Ik draai me om naar het schrift en sla het open. Ik schuif wat gereedschap aan de kant en ga op het krukje aan de werkbank zitten. Een tochtige vrieskou komt binnen via een van de vele kieren van de vervallen, muffe schuur. Aandachtig lees ik het stukje door dat ik gisteren schreef. Mijn vingers glijden over handgeschreven letters.
‘Waar zijn we gebleven?’ zeg ik hardop. ‘Hier… “Hij knipte een vinger af.” Vertel verder, Farah.’
‘Vuile klootzak, dat is echt,’ piept ze.
‘Zo help ik je van je writer’s block af.’ Ik staar naar de klok boven mijn hoofd. Het is alsof de wijzers harder gaan tikken. ‘Het is tien over negen. Ik geef je drie minuten voor een nieuwe zin.’
Geen reactie.
Ik haal het messenblok naar me toe, trek er een mes uit en begin met slijpen. Zo zou een personage in mijn boek het ook doen, langzaam en beheerst. Hij zou zijn hoofd achterover gooien en maniakaal lachen. Ik draai me alleen om en glimlach.
‘Tik. Tok. Tik, tok,’ en ik wijs op de klok. Het klinkt bijna ritmisch, zoals het nummer van Kesha dat elke keer door mijn hoofd dreunt.
‘Je weet wat er gisteren gebeurde, Farah.’
‘Je bent gestoord!’ Ze snottert. Maakt smerig gorgelende geluiden.
‘Twee minuten.’
‘Stop! Zo werkt het niet.’
‘Dat zei je gisteren ook en dat kostte je je pink.’
‘Ik-ik ben zo moe.’ Ze sluit haar ogen.
‘Weet je hoeveel media aandacht je krijgt door deze ontvoering? Maar je bent ondankbaar.’
‘Nee.’
‘Jij gaat me verlinken als ik je laat gaan. Ik ga de bak in en jij hebt een bestseller.’
Ze snikt, zacht en schokt heen en weer. Ik moet het doen, nu! Ik spring omhoog, pak het mes vast en stap op haar af.
‘W-wat ga je doen?’ Het is een reactie vol vuur.
‘Dit wil je toch?’
‘Nee!’ gilt ze hysterisch. Als een slang kronkelt ze over de vloer. Ik grijp haar haren, zodat haar hoofd omhoog komt en zet het mes tegen haar keel. Mijn handen zijn klam en mijn ingewanden voelen bijna vloeibaar aan. Alles tintelt en zwelt op en even denk ik dat ik flauw ga vallen van opwinding.
‘Ik weet het. Snel, pak je pen... schrijf het op!’ gilt ze.
Verschrikt laat ik haar los. Het mes klettert op de vloer. Ik neem plaats achter de werkbank. Pak mijn pen weer op.
‘Vertel.’
‘... haar ontvoerder dacht dat hij haar leven kon stelen...’
Ik schrijf woord voor woord verder.
‘... haar verhaal. Haar laatste woorden zouden een bestseller worden. De klootzak zou al het leven uit haar wringen…’
Ik grinnik bij het woord klootzak.
‘... toch maakte hij één fout.’
“Hij maakte een fout”, schrijf ik.
‘Eén fout!’
‘Dat had ik al.’
‘Hij had haar onderschat.’
‘Mooi.’
‘Tik, tok. Je tijd is op...’ fluistert een stem in mijn oor.
Een flits. Pijn. Overal. Mijn lichaam voelt als was. Alles aan mijn lijf begint te schokken en dan val ik op de grond. Warmte verdwijnt in de harde betonnen vloer. Ik hoor een raar gekreun. Ben ik dat? Ik kijk omhoog. Ze staat boven me, een mes in haar handen. Mijn mes. Bloeddruppels vallen over me heen. Dit klopt niet. Ik wil het zeggen, maar alles wat ik nog hoor is een melodie in mijn hoofd, dat langzaam uitdooft; “Tik, tok…”
3. Farah
Mijn vingers trillen, bij elke aanslag op het toetsenbord denk ik dat ik ga kotsen. Het zuur komt omhoog en ik neem snel een slok ijswater. Beelden schieten door mijn hoofd. De pijn die ik voel schrijf ik op. Ik heb geen tijd om uit te rusten. Elk geluid. Elk gevoel van haat, maar ook van euforie; ik schrijf ze op!
Soms denk ik dat mijn beeldscherm oplost tegen de witte sneeuwachtergrond van mijn raam. Mijn vingers smelten samen met het toetsenbord en ik neurie de laatste woorden die ik typ mee: Tik, tok.
De verhalen van de 5 auteurs worden aan het einde van de Thriller Tiendaagse samen met de 5 finalisten van de Duizend woorden-schrijfwedstrijd gebundeld in een gratis te downloaden e-book.
