Thriller Tiendaagse 2020 | Twists en plots: Samantha Stroombergen
Samantha Stroombergen (1990) debuteerde in 2018 met haar thriller De witte kamer, die het jaar erop werd bekroond met de Gouden Strop. In april verschijnt haar tweede boek, Zij die zwijgt. Daarnaast werkt ze als copywriter voor een multinational en blogt ze over boeken voor Readalicious.
'Ik vond het wel voorspelbaar'
Het is een zin die je vaak tegenkomt als je recensies leest over thrillers. Een boek is bijvoorbeeld vier sterren waard, maar doordat de lezer al kon raden hoe de vork in de steel zat, gaat er toch een ster vanaf. De spanningsboog en karakterontwikkelingen lijken daarmee soms overtroefd te worden door het (ontbreken van het) verrassingselement.
Ik ben zelf een combinatie tussen een ‘plotter’ en een ‘pantser’. Voor degenen die niet weten wat dat betekent: een plotter denkt eerst de hele structuur van zijn verhaal uit, een pantser begint met een lege pagina en ziet wel waar het verhaal strandt. De personages zijn leidend. Voor de Game of Thrones-kijkers onder ons: George R.R. Martin is een pantser en dat is waarom de seizoenen zo anders voelden zodra de regisseurs zonder bronmateriaal kwamen te zitten: ze moesten de lijntjes aan elkaar vast zien te knopen en deden dat vanuit de plot, niet vanuit de personages.
Zoals ik al zei, ben ik de combinatie ervan: ik denk een outline uit, maar vervolgens gebeuren er vaak dingen tijdens het schrijven waardoor ik een andere weg in slaan. Of beter gezegd: dwingen de personages me een andere kant op omdat ze niet doen wat ik wilde. Ik ben in die zin helemaal niet zo bezig met de vraag of er wel genoeg twists in mijn boek zitten: ik vertel gewoon het verhaal van mijn personages. Ik stoor me soms zelfs aan boeken waarin mensen bijvoorbeeld overreden worden door bussen om de spanningsboog op z’n scherpst te houden, want ‘wat een twist!’
Terug naar die voorspelbaarheid: ik maakte mezelf er als lezer ook schuldig aan. ‘Dit moet wel de moordenaar zijn!’ riep ik regelmatig uit en als mijn gevoel bleek te kloppen, bleef ik toch een beetje beteuterd achter. Verdraaid, de schrijver heeft me geen loer kunnen draaien, dacht ik dan. Inmiddels sta ik hier anders tegenover. Het belangrijkste is of ik van het verhaal geniet, al moet ik toegeven dat het me nog steeds dwarszit als uitgeverijen marketingtrucs à la ‘Een mix van Gone Girl en X!’ gebruiken. Hállo, spoiler alert?
Als schrijver hoop ik de lezer op een bepaalde manier te kunnen verrassen, maar het is niet mijn voornaamste doel. Boven alles wil ik dat ze – jij dus – geniet van het verhaal.
Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet. Maakt of breekt de aan- of afwezigheid van een ‘oh mijn god!’-moment jouw leeservaring?
Tijdens de Thriller Tiendaagse 2020 trakteren we je op 10 verschillende blogs van Nederlandse thrillerauteurs over plots & twists. Lees ze allemaal op het Hebban Thriller Tiendaagse-kanaal:
