Thrillerschrijvers bloggen: Gastblog Alex van Galen

In mijn laatste boek, Ideale ouders, zet ik een nieuwe stap in mijn schrijverschap: de hoofdpersoon is namelijk een vrouw. En hiermee begeef ik me op glad ijs. Want kan een man wel een geloofwaardige vrouw neerzetten?

Er is altijd veel gedoe over het verschil tussen vrouwelijke en mannelijke thrillerschrijvers. In discussies lopen de emoties al snel hoog op. Een van de meest gehoorde beweringen is ook meteen de domste: mannen schrijven beter, maar vrouwen verkopen beter. Ten eerste schrijven mannen niet beter. Ze winnen hoogstens meer prijzen, die worden uitgedeeld door overwegend mannelijke jury’s. En vrouwen verkopen ook niet beter dan mannen. Kijk maar naar Stieg Larsson, David Baldacci, James Patterson, Kluun… Moet ik nog doorgaan? Wat wél waar is: honderd jaar lang werden bijna alle thrillers geschreven door mannen, terwijl ze voornamelijk werden gelezen door vrouwen. Maar dat is inmiddels op glorieuze wijze rechtgezet door Saskia, Simone, Esther en de getalenteerde schrijfsters van de thrillerschrijversblog.

Ook een misverstand: dat het voor een mannelijke schrijver ‘slim’ zou zijn om thrillers te schrijven met een vrouwelijke hoofdpersoon, ‘want dat verkoopt beter’. Daar geloof ik niks van. Mijn beweegreden was een andere. Ideale ouders gaat over vier ouders die vechten om een kind. Het was al snel duidelijk dat het meest dramatische vertelperspectief dat van de biologische moeder zou zijn: zij heeft het kind jaren geleden onder dwang afgestaan en moet een strijd op leven en dood leveren om een volwaardige relatie met de jongen op te bouwen. Voor haar staat het meest op het spel.

Maar… hoe schrijf je een vrouw als je niet gezegend bent met een baarmoeder en, ik roep maar wat, maandelijks ongemak? Ik moest meteen denken aan de film ‘As Good As It Gets’ waarin Jack Nicholson een nogal onsympathieke schrijver speelt. ‘Hoe schrijft u vrouwen toch zo geweldig goed?’ vraagt een vrouwelijke lezer aan hem. Jack antwoordt openhartig: ‘Ik denk aan een man… en dan haal ik gewoon alle redelijkheid en verantwoordelijkheidsgevoel eruit.’

Schrijven mannen hun vrouwen echt zo, als halve kerels? Zoals Michelangelo in zijn fresco’s vrouwen afbeeldde: kolossale, megagespierde lichamen met twee vreemde puisten waar de borsten moeten zitten? Nee, het kan ook anders. Denk maar aan Anna Karenina, Lady Macbeth, Madame Bovary en Buffy the Vampireslayer. Allemaal onsterfelijke karakters die bedacht zijn door mannen.

Maar hoe waren die mannen daartoe in staat? Het antwoord is volgens mij niet heel erg ingewikkeld. Als tv-schrijver heb ik veel series met vrouwelijke personages geschreven, zoals Rozengeur &Wodkalime. Bij discussies in schrijfteams bleek vaak het volgende: als we het over typische mannen hadden, spraken we meestal over de partners van de schrijfsters, maar vrijwel nooit over de mannen in het schrijfteam. Waarom niet? Omdat schrijvers meestal geen typische mannen zijn. Een van mijn collega’s vatte het goed samen: ‘Als schrijver ben je eigenlijk al een half wijf.’ Niet erg subtiel, maar hij had wel gelijk. Schrijvers zijn emotionele wezens, geen sigarenrokende macho’s. Ze lezen en schrijven het liefst boeken die draaien om relaties, net als de gemiddelde vrouw. Ik zeg er wel meteen bij, dat thrillerschrijvende mannen iets stoerder zijn dan de gemiddelde literaire schrijver en waarschijnlijk ook vaker voetbal kijken of andere stoere dingen doen. Maar zelf val ik meer in de categorie ‘half wijf’ (ik ben overigens gewoon getrouwd en val op vrouwen. Dat daar geen misverstand over bestaat).

Ideale ouders gaat over een vrouw die haar kind kwijtraakt. Er was niet veel inlevingsvermogen voor nodig om dat ‘vanuit mezelf’ te schrijven. Toen ik de beslissing eenmaal genomen had, kon ik er ook echt van genieten. Ik vond het spannend om in haar hoofd te zitten, en ook best pikant om te schrijven hoe ze de liefde bedreef met een man (nee, géén latente behoefte mijnerzijds). En als ik iets doms schreef, had ik altijd nog mijn vrouwelijke redacteur en echtgenote die me weer op het rechte pad brachten. ‘Moet ze hier niet even in de spiegel kijken om haar kapsel te fatsoeneren?’ En dat was het wel zo’n beetje.

De reacties van lezers op Ideale ouders waren zeer bemoedigend. Veel lezeressen lieten weten zich te herkennen in Fabienne, de hoofdpersoon van het boek. Daar was ik natuurlijk erg blij mee, missie geslaagd. En nu kan ik me weer gewoon toeleggen op het schrijven van een mannelijke hoofdpersoon. Want ik blijf natuurlijk een man. Sterker nog, een echte vent. Laatst heb ik zelfs een hele voetbalwedstrijd uitgekeken. Dat jullie dat maar weten!

Ingrid, hoe is het voor vrouwen om over mannen en voor mannen te schrijven?