Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Gastblog Kim Moelands
Kim: Daar was de schrijfkriebel weer!
Die afwisseling tussen het schrijven van non-fictie en fictie kwam eigenlijk spontaan tot stand. Als klein kind was ik al gek op lezen en schrijven. Elke week verslond ik stapels boeken uit de bibliotheek. Heerlijk vond ik dat. Dat gevoel van die harde covers die een beetje glommen als je ze in het licht hield. Het stugge papier tussen mijn vingers. Het ritselende geluid bij het omslaan van een nieuwe pagina. Koffievlekken en ezelsoren van het vele gebruik negerend. Het leek me ultiem om een boek met mijn eigen naam in de boekenkast te hebben. Ik schreef gedichtjes en verhalen op de typmachine van mijn opa. Correctielint en later Typex in de aanslag.
Er was alleen één probleem… Ik maakte mijn verhaaltjes nooit af. Al vrij snel verloor ik mijn interesse en begon ik weer aan iets nieuws. Zo stierf De hond met de gouden staart een voortijdige dood en gallopeerde het witte paard Christa weer een ander verhaal binnen. Toen wist ik het, schrijver worden zat er voor mij niet in. Dan maar dokter of psycholoog. Nu zo’n vijfentwintig jaar later ben ik toch schrijver. Waar is het mis gegaan zul je denken? Waarschijnlijk door het feit dat mijn eigen leven soms op een thriller lijkt.
Na het overlijden van mijn vorige partner vond mijn omgeving dat ik er een boek over moest schrijven. Ik zag dat zelf helemaal niet zitten. Ik had het prima naar mijn zin als recensent. Een mening over een boek van een ander hebben is een ding, er zelf een schrijven is wel even andere koek. Bovendien dacht ik dat de wereld niet zat te wachten op mijn verhaal en ook het argument ‘Tegenwoordig schrijft iedereen die een nagel breekt een boek’ vond ik zelf zeer steekhoudend. Uiteindelijk ben ik na veelvuldig aandringen toch gezwicht en werd Ademloos geboren. Het was erg zwaar om dat boek te schrijven omdat het recht uit mijn hart komt en ik alle verdrietige stukken weer helemaal herbeleefde tijdens het schrijven. Toen het af was, was ik helemaal leeg en dacht ik nooit meer een letter op papier te krijgen. Dat was ook zo gedurende een aantal maanden, maar ineens begonnen er zinnen in mijn hoofd rond te spoken die ik op móest schrijven. Daar was de schrijfkriebel weer! Twee hoofdpersonen gingen hun eigen leven leiden in mijn hoofd en namen me aan de hand mee in hun verhaal. Het sleepte me gedeeltelijk door de zware wachttijd op donorlongen heen. Het uiteindelijke resultaat was de psychologische thriller Weerloos.
En toen werd het weer stil want mijn leven hing aan een zijden draadje. Ik kon niet meer lezen, schrijven. Te benauwd om een boek vast te houden of te typen. Vreselijk was het om mijn grootste hobby’s niet meer te kunnen uitoefenen. Tot er op een goede dag in de herfst van 2010 op het nippertje toch donorlongen voor me waren. Ik geloof dat ik anderhalve maand na de operatie alweer begon met schrijven. De basis voor mijn tweede autobiografische roman, Grenzeloos, was gelegd. Ik kreeg al twee jaar lang berichten van lezers of ik een vervolg op Ademloos wilde schrijven.
Hoewel ik had gezworen nooit meer over mezelf te schrijven besloot ik het nog één keer te doen. Het schrijven van Grenzeloos hielp me om de chaos in mijn kop wat te ordenen en de heftige tijd te verwerken. Op hetzelfde moment begon ik ook met een nieuwe thriller. Twee boeken tegelijk schrijven bleek niet te werken. De thriller belandde uiteindelijk in een la en ik legde mijn focus volledig op Grenzeloos. Toen dat ei gelegd was, ben ik gelijk doorgegaan met een nieuwe thriller Verdieping X. Deze verschijnt rond de zomer. Grenzeloos was voor mij de afsluiting van een hele zware periode. Nu wil ik verder en me volledig richten op het fulltime schrijven van fictie. Thrillers en misschien wel kinderboeken. Zoveel ideeën dat ik er soms gek van word.
Ingrid, ik werk momenteel aan mijn tweede thriller, jij aan je derde. Voor mij is het schrijven van een thriller als het spelen met een schuifpuzzel, het verhaal ontvouwt zich tijdens het schrijven en langzaam vallen alle stukjes op zijn plek tot een kloppend geheel. Hoe werkt dat bij jou? Schuif je ook met hoofdstukken en details of schrijf je echt chronologisch aan de hand van een uitgewerkte outline?
