Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Gastblog Tupla Mourits
Tupla Mourits: Een lichte druk van de wijsvinger is al genoeg om de kogel af te vuren.
Jazeker, wij zijn dol op research doen. Aangezien we momenteel een blog bijhouden met ‘The making of Schuld’ hebben we een voorbeeld genomen uit Meer Dood dan Levend (2010, p.108 e.v.). Vuurwapens spelen daarin een belangrijke rol. De Grote Pistolen en Revolvers encyclopedie leverde niet genoeg zintuigelijke info op. Een schietvereniging in de buurt was meteen bereid om met ons te praten. En we mochten ook zelf schieten.
ANNIE GET YOUR GUN
We zijn er een uur te vroeg, want we willen eerst een beetje rondkijken. We drinken koffie, werpen een blik in de prijzenkast en grazen het zwaarbeladen prikbord af. Atie noteert tersluiks: ‘competitie uitslagen’, ‘wapens te koop (met foto)’, ‘barman (=tafeldienst?) lang gesprek over computer die niet werkt’. Wendela noteert hoe laat de balie voor de munitie-uitgifte opengaat. Een doosje met vijftig 0.22 mm patronen kost 3,50. Tien procent van de leden is vrouwen, horen we later. Wij zien er die avond maar eentje, type dame uit het Gooi: lakjas, lipstick, grijs haar. Iedereen lijkt haar te kennen. Relaxed begint ze met koffie. Haar lippen laten vuurrode afdrukken achter op het kopje. Tegelijk met haar mogen we even later, onder leiding van de baancommandant, een oefenbaan op. Een beetje zenuwachtig schuifelen we achter de instructeur aan. De hoge hakken van ‘Annie’ tikken op het linoleum. Zonder toestemming van de baancommandant mogen we de Magnum, die door de politie wordt gebruikt, met geen vinger aanraken. We mogen er zelfs niet naar wijzen. Even later snappen we waarom. Een lichte druk van de wijsvinger is al genoeg om de kogel af te vuren. Je schouder krijgt een enorme dreun en ondanks de gehoorbeschermers schrik je toch van de knal. En dan hebben we het nog niet eens over de lege hulzen die langs je heen suizen of je zelfs raken.
We leren hoe je moet staan en richten. We schieten. Een enkel schot treft doel. Atie doet het beter dan Wendela. Binnen de kortste keren hangt er een kruitdamp als bij een opkomende mist uit zee. Na een paar schoten begint je arm te tintelen en te ‘zwaaien’.
In de baan naast ons komt uit een langwerpig foedraal een geweer tevoorschijn zoals je ze in cowboyfilms ziet. De vrouw trekt haar rok tot boven de knie en gaat op buik en ellebogen liggen. Vervolgens schiet ze haar kartonnen schietschijf aan flarden. Alles raak. Ze verlaat de baan. fgunstig kijken we haar na. Binnen een paar maanden kunnen wij ook zo leren schieten, zegt de baancommandant. We zien het voor ons.
Terug in de kantine hebben we een gesprek met een bestuurslid van de vereniging en leren we alles over schietboekjes, munitie, kluisjes thuis, lidmaatschap en ballotage, verplichte schiet-uren enz. Als we vertrekken staat Atie opnieuw bij het prikbord. Een Beretta 92fS Inox lijkt haar wel wat. Wendela zegt: ‘Moet je niet eerst die cursus Russisch afmaken?’
Vraag voor Ingrid: heeft het schrijven je veranderd?
