Tien auteurs, tien interviews: Corine Hartman in de Thriller Tiendaagse
Met meerdere Gouden Strop-nominaties en Hebban/Crimezone Awards in haar bezit, geldt Corine Hartman als een van de meest gelauwerde en gewaardeerde thrillerschrijvers van ons land. Ze vestigde haar naam in het thrillergenre definitief met de unieke, succesvolle serie rondom de onorthodoxe rechercheur Jessica Haider.
'En dan liefst met een vrouwelijk, sterk personage dat niet vanzelfsprekend sympathiek moest zijn.'
Welk van jouw boeken maakt volgens jou kans op een plek in de canon? Wat was de reden of inspiratiebron voor het schrijven ervan?
Dat zal, neem ik aan, Bloedlijn zijn. Het eerste deel van wat een vijfdelige serie zou worden met rechercheur Jessica Haider. Het boek leverde me mijn eerste Gouden Strop-nominatie op, en is een van mijn best verkochte boeken met inmiddels zo’n 75.000 verkochte exemplaren. Na een aantal standalones, herinner ik me, had ik weer zin in een serie, en dan liefst met een vrouwelijk, sterk personage dat niet vanzelfsprekend sympathiek moest zijn.
Wat speelde er in de wereld in de tijd dat je het boek schreef en was dat van invloed op het schrijven?
O jee, wat speelde er… we hebben het over 2013, het jaar van de troonwisseling, staat me bij, en terugkijkend bij een nieuwsoverzicht blijkt er ook genoeg narigheid te zijn gebeurd in dat jaar. Nelson Mandela overleed, er was de bomaanslag tijdens de marathon in Boston, om maar eens wat te noemen.
Geen van de grote nieuwsfeiten in dat jaar had invloed op mijn schrijven, zoals dat eigenlijk nooit het geval is. Ik verwerk graag maatschappelijke thema’s in een fictief plot, maar actualiteit vind ik niet per se noodzakelijk.
Wat was de leukste, grappigste of onaardigste reactie die je op het boek kreeg?
Die van mijn moeder staat me nog goed bij. Ze had de eerste paar hoofdstukken gelezen en zei: ‘Nou, kind, ik weet niet of ik vannacht wel kan slapen als ik dit verder ga lezen. Ik geloof dat ik toch liever je Nelleke de Winter-verhalen lees…’
'Ik weet nog dat ik in elk geval iets bijzonders wilde, qua beeld, en vooral weg van de moeilijk kijkende dames die je zoveel op omslagen zag'
Kun je iets vertellen over de titel en het (oorspronkelijke) omslag van het boek?
Het oorspronkelijke omslag is nog steeds intact, met wit als basiskleur en een verroeste, kromme spijker met wat bloeddruppels. Ik weet nog dat ik in elk geval iets bijzonders wilde, qua beeld, en vooral weg van de moeilijk kijkende dames die je zoveel op omslagen zag. Het mocht echt wel hard, ook, en zo kwam er zelfs een levensecht ogende spin op het laatste deel, terwijl ik persoonlijk de rillingen krijg van die beesten. De titel was er geloof ik vrij snel, en vind ik nog steeds passend, in letterlijke betekenis en om een familieband aan te geven.
Waarom vind je dat juist jouw boek een plekje in de canon verdient?
Misschien omdat er niet eerder door een Nederlandse (vrouwelijke) auteur zo’n harde actiethriller was geschreven, met een niet alledaagse, soms ronduit onsympathieke, cokesnuivende en op wraak beluste rechercheur in de hoofdrol. Daarmee onderscheidde Bloedlijn zich enorm van de heersende ‘vrouwenthriller’ en is het denk ik nog steeds een unieke, Nederlandse variant op het werk van buitenlandse collega’s als Karin Slaughter en Mo Hayder.
Welke Nederlandstalige thriller hoort volgens jou thuis in de canon?
De aller-allereerste, in elk geval? Was dat een Havank? – Ik neem me bij deze voor het op te zoeken en die te gaan lezen als ie nog verkrijgbaar is.
Hoe belangrijk vind je het dat er een canon van de Nederlandstalige misdaadliteratuur wordt samengesteld?
Alles wat het spannende boeken-genre op een positieve manier onder de aandacht van potentiële lezers brengt, lijkt me heel welkom.
Als je terugkijkt op je schrijfcarrière tot dusver, welk boek is je dan het dierbaarst en waarom?
Dat is een moeilijke keuze, elk verhaal was een zoektocht op zich en had ik niet willen missen, en ik had mijn laatste drie boeken over borderliner Faye van Laar nooit kunnen schrijven zonder hun voorgangers. Ik ben wel erg trots op die laatste serie, met complexe plots en actuele, maatschappelijke thema’s als gezondheid in relatie tot onze toekomst.
Maar als ik dat recente werk buiten beschouwing laat, en als ik er toch één moet uitlichten, dan is dat Bloedlijn. Juist omdat het ’t eerste deel was van een serie waarin ik mijn fantasie flink kon laten gaan met een intrigerend personage als Jessica Haider. Ik droom zelfs nu nog weleens van haar.
'Ik droom zelfs nu nog weleens van haar.'
Kunnen we binnenkort nog iets nieuws van je verwachten? En zo ja, kun je daar al iets over vertellen?
Half maart verschijnt De nieuwe dood, het derde deel in de serie met borderliner Faye van Laar. Heel in het kort: De nieuwe dood is een actuele thriller over leven en gezondheid, en de toekomst van de mens. Ik was er al mee bezig voor het virus ons land in de greep kreeg, en het woord corona komt er helemaal niet in voor, maar het verhaal sluit wel aan op de actualiteit: Het gaat over de dilemma’s die de steeds langer levende mens met zich meebrengt. Hoge kosten gezondheidszorg, milieuvervuiling… Is het eigenlijk wel een goede ontwikkeling, dat mensen steeds ouder worden, met alle onvermijdelijke en vaak ongeneeslijke ziekten?
Welke thriller van een Nederlandse of Vlaamse collega zou je aanraden aan familie en vrienden?
Mijn familie en vrienden hebben inmiddels wel de meeste van mijn boeken gelezen. Als je nog niet bekend bent met het genre, maar wel van literatuur houdt, dan zou Het gouden ei van Tim Krabbé een aanrader kunnen zijn. Het is lang geleden dat ik het boekje las, maar ik herinner me Rex nog steeds, evenals de plot. Een sterk plot en/of een bijzonder personage, daar teert een goed verhaal op dat je bijblijft, in mijn beleving, in combinatie met een mooie, passende schrijfstijl. Zelf lees/las ik om een of meer van die redenen met plezier boeken van bijvoorbeeld Charles den Tex, Elvin Post, Lieneke Dijkzeul en Escober.
Kun je toelichten welke waarde de stenen boekhandel voor jou en je boeken heeft?
Eigenlijk zijn alle winkels in onze steden en dorpen heel belangrijk, vind ik. Net als cafés, en restaurants. Een schouwburg. De bioscoop. Enzovoorts. We genieten met z’n allen van die mooie voorzieningen, dus het lijkt me heel logisch: klandizie is noodzakelijk om door te kunnen gaan. Dus zeker, ook: #steunjeboekhandel.
Foto: Corine Hartman met Tomas Ross bij Boekhandel Broekhuis in Hengelo
'We genieten met z’n allen van die mooie voorzieningen, dus het lijkt me heel logisch: klandizie is noodzakelijk om door te kunnen gaan.'
Naar het Hebban Thriller Tiendaagse kanaal
