Tien auteurs, tien interviews: Lieneke Dijkzeul in de Thriller Tiendaagse
Lieneke Dijkzeul (1950) schrijft kinderboeken, thrillers en scenario’s. Met De stille zonde deed zij in 2006 haar intrede als thrillerauteur, het boek werd onthaald als een ‘droomdebuut’. Dit eerste deel in een reeks met rechercheur Paul Vegter werd ook genomineerd voor de Diamanten Kogel. Haar tweede thriller Koude lente werd zo mogelijk nog positiever ontvangen en werd in 2008 genomineerd voor De Gouden Strop. De geur van regen is het derde deel in de Vegter-reeks en werd genomineerd voor de Diamanten Kogel 2010.
'Omdat het origineel was en het schrijfplezier ervan af spatte.'
Welk van jouw boeken maakt volgens jou kans op een plek in de canon? Wat was de reden of inspiratiebron voor het schrijven ervan?
Moeilijke vraag. Misschien – hoop ik – De stille zonde. Omdat het origineel was en het schrijfplezier ervan af spatte. Het was mijn eerste thriller en dus zal het boek beginnersfouten bevatten. Maar niettemin, terugkijkend, denk ik dat ik de vaste personages al stevig in de verf zette, elk met hun volstrekt eigen karakter en spreektrant. De reden voor het schrijven van dit boek? Een schrijnend geval van misbruik dat me ter ore kwam.
Wat speelde er in de wereld in de tijd dat je het boek schreef en was dat van invloed op het schrijven?
Wat er toen in de wereld speelde was niet echt van invloed, want ik schrijf geen politiek geëngageerde boeken maar kleine, persoonlijke verhalen. Ze hebben wel altijd een sociaal belangrijk thema, maar de thema’s die ik kies zijn van alle tijden.
Wat was de leukste, grappigste of onaardigste reactie die je op het boek kreeg?
Lastig te zeggen. Er kwamen verrassend veel reacties op, want het boek verkocht enorm goed. 'Ik kende u al van uw jeugdboeken!' 'Wat heerlijk dat u dit ook kunt!' Maar ook: 'Er wordt in gevloekt. U schrijft mooie, spannende boeken, maar waar ik moeite mee heb is dat u de naam des Heren misbruikt.' Tja. Je leest dus kennelijk met plezier dat iemand wordt omgelegd, maar je maakt bezwaar tegen een vloek.
'Tja. Je leest dus kennelijk met plezier dat iemand wordt omgelegd, maar je maakt bezwaar tegen een vloek.'
Kun je iets vertellen over de titel en het (oorspronkelijke) omslag van het boek?
De titel stond al vrij snel vast: kindermisbruik is een geheime, oftewel 'stille' zonde. Deze titel was de enig juiste – het geniep zit erin verborgen. Het omslag vond ik mooi – twee blote, kwetsbare kindervoeten op de vloer van een gymzaal. Je kunt er van alles bij bedenken. De kleuren waren warm, het geheel was intrigerend.
Waarom vind je dat juist jouw boek een plekje in de canon verdient?
Ik vind dat helemaal niet. Het is aan anderen om dat te beoordelen. Maar, als ik dan toch een reden zou moeten bedenken: het is – en de boeken daarna zijn dat ook – een poëtische thriller. (Die term heb ik gemunt.) Er is geen enkele reden waarom je als thrillerschrijver niet je uiterste best zou doen zo fraai en adequaat mogelijk te schrijven. Doe je dat niet, geef je alleen maar voedsel aan de theorie dat thrillerschrijvers een boekje in elkaar raggen. Ooit was ik geschokt door de uitspraak van een bekende Nederlandse thrillerschrijver: 'Ik corrigeer mijn manuscripten niet, daar is een redacteur voor.' Hoeveel houd je dan van je tekst? Voor mij ondenkbaar.
Welke Nederlandstalige thriller hoort volgens jou thuis in de canon?
De inbreker van August Defresne. Een oud boek, maar dat zou juist bij een canon geen overweging moeten zijn. Ik las het ademloos tijdens een hittegolf. Op de trap naar de bovenverdieping, want daar was het het koelst.
Hoe belangrijk vind je het dat er een canon van de Nederlandstalige misdaadliteratuur wordt samengesteld?
Geen idee hoe belangrijk dat is. Heel eerlijk gezegd maak ik me daar niet al te veel illusies over. Het is een lijstje en je kunt het naslaan.
Als je terugkijkt op je schrijfcarrière tot dusver, welk boek is je dan het dierbaarst en waarom?
Misschien Koude lente. Omdat daar een allemachtig – kort – mooi hoofdstuk in zit. ’s Nachts om 4 uur was het klaar en om 5 uur lag ik nog te stuiteren in mijn bed. Zó moet het! Puur geluk. Een moment waarop je denkt: misschien kan ik dit.
'Zó moet het! Puur geluk. Een moment waarop je denkt: misschien kan ik dit.'
Kunnen we binnenkort nog iets nieuws van je verwachten? En zo ja, kun je daar al iets over vertellen?
Niet lang geleden is Een vorm van verraad verschenen. Een adempauze heb ik altijd nodig. Afkicken. Het huidig tijdsbestek is niet echt inspirerend – God verhoede een thriller met betrekking tot corona. We zullen zien.
Welke thriller van een Nederlandse of Vlaamse collega zou je aanraden aan familie en vrienden?
Bram Dehouck, De minzame moordenaar. Het was zijn eerste boek, en aan het eind vloog hij uit de bocht, maar hij begreep waar het om ging. Een heel oorspronkelijke, verfrissende thriller.
Kun je toelichten welke waarde de stenen boekhandel voor jou en je boeken heeft?
De stenen boekhandel is natuurlijk goud waard en onvervangbaar, dat moge duidelijk zijn. Je kunt er snuffelen, je krijgt advies, je kunt er een gesprek voeren. Dat lukt niet online. Je wordt er vriendelijk ontvangen, er werkt gekwalificeerd personeel. Wanneer je toevallig schrijver bent, wordt er gevraagd of je niet nóg een stapeltje van je pas verschenen boek wilt signeren, omdat klanten ernaar vragen. Je voelt je te midden van gelijkgestemde zielen. En vergeet niet de klant die aan je mouw trekt terwijl je de NRC staat af te rekenen: 'Ik heb zo genoten van uw boek!' Er gaat niets boven.
Foto: Lieneke Dijkzeul bij boekhandel Verkaaik in Gouda.
'Je voelt je te midden van gelijkgestemde zielen. En vergeet niet de klant die aan je mouw trekt terwijl je de NRC staat af te rekenen.'
Naar het Hebban Thriller Tiendaagse kanaal
