Tien vragen aan debutant Rachel van Charante

Rachel van Charante (1985) groeide op in Twente en woont en werkt in Lochem. Ze was jarenlang werkzaam in de vastgoedsector, maar besloot haar droom te verwezenlijken en fulltime te gaan schrijven. Ze liet zich inspireren door een prachtige villa in haar woonplaats voor haar debuut Het schuilhuis.

'Lochem, 1944. De Tweede Wereldoorlog is in volle gang. De 18-jarige Victoria van Coevorden wordt door haar ouders vanwege grote financiële problemen aangespoord om te trouwen met haar steenrijke jeugdvriend Robert. Dan stort er een Engels gevechtsvliegtuig neer achter Victoria’s familielandhuis. De piloot overleeft de crash en Victoria biedt aan hem te helpen. In de gevaarlijke weken die volgen moet ze hem verborgen houden voor Robert en haar familie. Maar Robert houdt iets voor haar achter, en zodra Victoria dat ontdekt smeedt ze een plan waarvan ze de tragische gevolgen nog niet kan overzien. Vijfenzeventig jaar later krijgt Victoria een advertentie onder ogen, en wordt ze alsnog door haar verleden ingehaald. Ze besluit haar stilzwijgen te verbreken… Het schuilhuis is een schitterend historisch verhaal vol rijke details, dat je grijpt vanaf de eerste pagina.'

Welk boek ligt er nu op jouw nachtkastje?

Op dit moment is dat Het geval Calmeyer van Geraldien von Frijtag, maar dat is eigenlijk research voor mijn tweede boek. Het volgende boek dat ik ga lezen is De engelen van Elisabeth, van Els Florijn. Daar waar de rivierkreeften zingen, van Delia Owens, ligt ook nog op me te wachten.

Wel eens moeten huilen om een boek? Zo ja, om welk boek?

Bij Doet sneeuw pijn van Carolien Spaans heb ik gehuild. Ook gehuild van het lachen, trouwens, want hoewel Carolien Spaans schrijft over het overlijden van haar man is het geen zwaar boek.

Waar lees je het liefst?

Op de bank, onder een dekentje, met thee en chocola. Ik lees ook graag in bed, net voor het slapen gaan.

Welk boek had je zelf wel willen schrijven?

Dat zijn er eigenlijk drie. Vermist van Chevy Stevens, De verborgen glimlach van Nicci French en Zondaarskind van Marion Pauw. Alle drie geweldige boeken die ik meerdere keren gelezen heb.

Is je boekensmaak in de loop der jaren veranderd?

Niet echt. Ik ben een liefhebber van zowel thrillers als historische romans, altijd al geweest. Hoewel ik de laatste jaren steeds minder vertalingen en steeds meer werk van eigen bodem lees. Dus ja, misschien is mijn smaak dan toch wel veranderd. Ik heb het idee dat Nederlandse schrijvers in boeken sneller to the point komen, dat het minder voortkabbelt. Daar hou ik van.

Wat is kenmerkend voor jouw boek(en)?

Het schuilhuis is een mix van spanning, romantiek en vervlogen tijden en valt daarmee buiten het genre roman of thriller, het past niet in één hokje. Een spannende roman, eigenlijk. Dat geldt ook voor het boek waar ik nu aan werk.

Als je een fictief hoofdpersonage naar de echte wereld kon halen, welk zou dat dan zijn?

Uit mijn eigen boek, Het schuilhuis? Dan zeg ik meteen Victoria, hoewel ik ze allemaal wel graag zou ontmoeten. Maar ik heb ook enorm genoten van Zondaarskind van Marion Pauw, en hoe zij het personage Truitje heeft neergezet: geweldig. Je gaat gewoon van haar houden. Met Truitje zou ik graag een keer een taartje eten in de Bijenkorf, zoals ze dat ook in het boek doet.

Lees jij boeken in periodes dat je met eigen werk bezig bent?

Voor mij kan lezen en schrijven prima naast elkaar bestaan. Als ik een kwalitatief goed boek lees terwijl ik zelf schrijf maakt me dat soms wel onzeker over mijn eigen schrijfwerk, maar het houdt me ook scherp en dat vind ik juist fijn. Op dit moment schrijf ik aan mijn tweede roman en ben ik echt gefocust daarop, want de deadline is strak en ik denk daarom dat er de komende maanden, afgezien van research, weinig gelezen wordt. Waarschijnlijk blijft De engelen van Elisabeth dus nog even liggen.

Met welke auteur zou je graag eens willen samenwerken?

Simone van der Vlugt! Zij is wel de koningin van de Nederlandse historische romans, hoewel ze ook uitstekende thrillers schrijft.

Wanneer heb je jouw schrijversdroom bereikt?

Eigenlijk blijft mijn doel steeds verschuiven. Ik ben in april gedebuteerd en vooraf was dat mijn ultieme droom: mijn eigen boek in de boekhandels. Maar inmiddels hoop ik dat dit pas de eerste bladzijde uit een dik boek was. Over tien jaar hoop ik een oeuvre te hebben bestaande uit zowel historische romans als thrillers. Mijn ultieme schrijfdroom heb ik bereikt bij een verfilming. Ik leg de lat lekker hoog.

Het schuilhuis

Rachel van Charante

Lochem, 1944. De Tweede Wereldoorlog is in volle gang. De 18-jarige Victoria van Coevorden wordt door haar ouders vanwege grote financiële problemen aangespoord om te trouwen met haar steenrijke jeugdvriend Robert. Dan stort er een Engels gevechtsvliegtuig neer achter Victoria’s familielandhuis. De piloot overleeft de crash en Victoria biedt aan hem te helpen. In de gevaarlijke weken die volgen moet ze hem verborgen houden voor Robert en haar familie. Maar Robert houdt iets voor haar achter, en zodra Victoria dat ontdekt, smeedt ze een plan waarvan ze de tragische gevolgen nog niet kan overzien.

Vijfenzeventig jaar later krijgt Victoria een advertentie onder ogen, en wordt ze alsnog door haar verleden ingehaald. Ze besluit haar stilzwijgen te verbreken…