Tien vragen aan debutant Sterric (Sterre Richard)

Sterric (Sterre Richard, 1993) is een Rotterdamse striptekenaar. Ze studeerde in 2014 af als gamedesigner aan het Media College Amsterdam. Na een korte tijd van werkervaring binnen de videogame-industrie studeerde ze verder als illustratiestudent aan het WDKA. In 2019 tekende ze een contract met Scratch voor haar eerste beeldroman De vloek van Rood. Vlak daarna studeerde ze Cum Laude af aan het WDKA. Nu werkt ze als freelance illustrator en piekert ze over de vijf stripboeken die ze het liefst allemaal tegelijkertijd zou willen maken.

'De vloek van Rood is een esoterisch lesbisch romantische beeldroman gebaseerd op Europese sprookjes en paganistische mythes. Door de unieke inspiratiepunten vanuit Japanse horror-romances; romantische horrormanga voor tienermeiden, hedendaagse problematieken en moderne illustratiestijlen is het een uniek boek geworden. Voor sommigen ondoorgrondelijk, voor anderen zo logisch als het maar kan, maar in ieder geval een feest voor de ogen.'

Welk boek is jouw ultieme guilty pleasure?

Ik heb echt een ontzettend grote zwakte voor pulp fantasie en sciencefiction. Hoe creatiever de wereld beschreven, hoe beter. Een favoriete hobby van mij is om naar vergeten pareltjes te zoeken in kringloopwinkels. Met grote schuld moet ik bekennen dat ik tijdens zo een zoektocht absoluut boeken beoordeel op hun omslag. Hoe bizarder de illustraties of titels, hoe beter.

Ongeveer een jaar geleden vond ik een serie tijdens zo een zoektocht, een serie die ik al kende en was vergeten, een serie die ik echt heb verslonden als puber. De eerste twee boeken van de 'Doctrine Of Labyrinths'; Mélusine en The Virtue, door Sarah Monette. Die covers zijn echt even flink verkeerd, je denkt dat je een soort erotisch fantasieboek gaat lezen, en de marketingtekst rondom het boek lijkt dat ook te denken. Dus ik dacht: ik ga even wat oude jeugdnostalgie herleven en lachen over wat ik wel niet allemaal voor stoute boeken las als 14-jarige.

Tot mijn stomme verbazing had ik het eerste deel in één nacht uitgelezen, wat blijkt, het is een behoorlijk interessant fantasieboek over magie, trauma en machtsmisbruik. En nu zitten er absoluut een paar flinke haken en ogen aan de serie, anders was het natuurlijk geen guilty pleasure geweest. Ik zou bijvoorbeeld afraden om verder dan de eerste twee delen van de serie te lezen, geloof me, je zal niks van waarde missen. Verder voelen de boeken soms wat episodisch, eindigt het tweede boek super abrupt en is het zonder twijfel een boek van z’n tijd; er wordt niet bepaald voorzichtig omgegaan met gevoelige onderwerpen. Ik zou nog wel even door kunnen klagen, maar ondertussen heb ik de serie twee keer opnieuw gelezen en blijft het zeker een vast plekje behouden in mijn kast. Wel heb ik nu een foldertje op m’n computer staan met nieuwe designs voor de kaften, want die zijn echt te beschamend, zelfs voor mijn wansmaak. Prints zullen binnenkort volgen.

Welke schrijver verdient volgens jou meer erkenning voor zijn/haar boeken?

Potentieel gaat dit gek klinken, maar Hayao Miyazaki, natuurlijk is Miyazaki een ontzettend bekende animatiefilmregisseur, en voor zijn werk als filmregisseur verdient hij ook zeker alle lof, maar hij heeft ook één van de beste stripboekenseries ooit gemaakt. Nausicaä of the Valley of the Wind, misschien ken je de geanimeerde film, maar die film is echt maar een minuscule fractie van het originele plot en dekt absoluut niet de lading van het origineel. Het verhaal van Nausicaä neemt je op reis door een prachtig maar tragische fantasiewereld met een ontzettend sterke anti-oorlog thesis. Wat het boek zo bijzonder maakt is dat aan het einde van het verhaal Miyazaki je flink te grazen neemt, dit doet hij door je eerst heel subtiel in de gedachtepatronen te zetten van de tirannen die de wereld stuk maken met oorlog, om dan vervolgens het verhaal zo te draaien dat je echt even goed stil moet staan bij waar nou echt je idealen liggen. Ik denk af en toe nog steeds terug aan dat geniale einde, en betrap mezelf dan op een diep verdriet dat Miyazaki films is gaan regisseren in plaats van meer boeken op deze wereld te brengen.

Las jij de verplichte 'boeken op de lijst' echt zelf, of zocht je de samenvattingen op? Eerlijk vertellen

Ik zocht altijd koppig de samenvattingen op. Als tiener was het volledig onmogelijk om mij werk te laten verrichten waar ik geen interesse in dacht te hebben. Zo tekende ik liever, of las ik stiekem stripboeken onder mijn bureau. Ik was zo onverbeterbaar dat de meeste van mijn leraren uiteindelijk maar stilletjes accepteerden dat ik nooit echt zou participeren met de les, en dat het dan maar beter was om mij 'stiekem' te laten lezen. Dat ik ooit de middelbare school heb afgerond blijft in mijn ogen echt een wonder.

Door die koppigheid heb ik wel ontzettend veel gelezen in die periode, maar dan alleen Engelstalige stripboeken en fictie. Ik had echt een ontzettende afkeer voor de Nederlandse taal en wou alleen boeken lezen die ik in de ABC (American Book Center, red.) kocht. Ik denk dat mijn obsessie met Engels voortkwam uit dat ik als 6-jarige een tijd in Australië heb gewoond, en dat de herinneringen van mijn verblijf daar echt de mooiste herinneringen uit mijn jeugd waren. Aan het einde van mijn bezoek aan Australië vond namelijk een zeer traumatiserende gebeurtenis plaats, een gebeurtenis die mij als een soort verdovende wolk door heel mijn kindertijd heeft gevolgd. Ik ben nog niet in een staat waar ik behoefte heb om die gebeurtenis te delen met de rest van de wereld, maar nu dat ik terugkijk op mijn kindertijd is het duidelijk dat ik escapisme zocht in een andere taal. Zo hoefde ik niet te participeren in de omgeving waar iedereen geobsedeerd leek met mijn lijden.

Helaas ben ik nog steeds de scherven aan het opruimen van mijn obsessie met Engels, want nu met latere leeftijd heb ik toch wél een liefde gevonden voor mijn moedertaal. Het is moeilijk om een plek te vinden om te beginnen met de auteurs van mijn thuisland, want toch weiger ik nog steeds om die standaard boekenlijsten te openen. Geef me dan liever fantasy, sciencefiction en wat minder begane paden, maar dan van Nederlandse auteurs, daarin ben ik misschien niet echt veranderd. (En die genres staan ook vast op die lijst.) Aanraders zijn absoluut welkom, maar niet meer dan drie boeken tegelijkertijd alsjeblieft.

Wat is je eerste leesherinnering?

Abarat door Clive Barker is het eerste echte boek waar ik mezelf in heb verloren als kind. Ik denk dat ik toen ook mijn liefde voor fantasie-horror ontdekte. Daarvoor kende ik alleen nog boeken zoals 'Kippenvel' in het kinderhorror-genre. Maar Abarat opende mijn ogen voor hoe fantasierijk een fictieve wereld echt kan zijn en hoe horror ook op een psychologisch niveau kan plaatsvinden. Ik had de hardcoverbundel waar ook de originele olieverfschilderijen van Barker in stonden, een paar van die schilderijen hebben me nog flink nachtmerries bezorgd, maar stoppen met lezen lukte destijds absoluut niet.

Hoeveel ongelezen boeken heb jij in huis?

Als ik even snel over mijn schouder kijk naar de boekenkast achterin m’n studio, dan zie ik dat onder anderen Aimée de Jongh, Pieter Overduin, Stephen King, Guilem March, Isaac Asimov, Kenzaburo Oë, Stieg Larsson en Terry Pratchett allemaal in de wachtrij staan. En dat is alleen wat hier staat, er staat nog meer in de woonkamer en ik heb ergens nog een grote doos met oude stripbladen uit de vorige eeuw. Laten we het er maar bij houden dat naast een redelijk gezonde relatie met kringloopwinkels ik ook een zeer obsessieve relatie heb met De Slegte.

Lees jij meerdere boeken tegelijkertijd, of houd je het bij een boek per keer?

Ik denk dat ik in dit opzicht een echte stereotype millennial ben, want ik lees meestal zo’n drie tot vier boeken tegelijkertijd. Ik ben echt ontzettend slecht in namen en gezichten herinneren, maar vraag me om het volledige plot van een boek na te vertellen en het komt zo weer naar boven. Dit geeft me de ruimte om allerlei boeken tegelijkertijd te lezen. Momenteel lees ik: Watchmen (Alan Moore, Dave Gibbon), Sharing a House with the Never-Ending Man (Steve Alpert), The Running Man (Stephen King) en, in mijn zoektocht naar zelfverbetering als schrijver, Schrijfstijl (Heidi Aalbrecht).

Lees jij boeken in periodes dat je met eigen werk bezig bent?

Ja, tijdens de conceptfase van mijn boek las ik ontzettend veel. De focus was vooral op sprookjes en culturen van over heel Europa. Dat is natuurlijk gewoon onderzoek doen, maar naast meer informatieve boeken las ik ook veel boeken die dicht bij mijn eigen visie in de buurt kwamen. Door die (strip)boeken te lezen, kon ik beter aanvoelen wat ik zelf nog miste en graag gepubliceerd zou willen zien. Die insteek staat in lijn met mijn persoonlijk filosofie: 'Als het al bestaat hoef je het niet nog een keer te maken.'

Je uitgever vraagt je om je volgende boek onder pseudoniem te schrijven. Doe je dat wel of niet en waarom?

Ja hoor, met plezier zelfs. Ik vind een pseudoniem heerlijk, het creëert wat ruimte tussen mij als auteur en het werk wat ik maak. Sowieso werk ik al met meerdere synoniemen op het internet, dit doe ik omdat niet elk striptekenwerk even goed met een ander overweg kan. Dus om onder verschillende namen te werken is me allang bekend en biedt meer creatieve vrijheid.

Nu boekhandels nog overtuigen dat ik echt onder Sterric gevonden wil worden, en niet mijn eigen naam. Dat blijkt nog best een uitdaging. Tevens is dat wel mijn fout hoor, ik had niet een pseudoniem moeten kiezen dat een woordspel is van m’n echte naam.

Met welke auteur zou je graag eens willen samenwerken?

Ik weet niet of samenwerken hier echt het juiste woord is, omdat deze beste man al vrij wat jaren niet meer onder ons is, maar ik heb mijn ogen al heel wat jaren gericht op Solaris door Stanisław Lem. Het zou mij echt een fantastische eer zijn als ik ooit dat boek zou mogen verstrippen. Ik denk dat de eindeloze surreële oceaan en claustrofobische gangen ontzettend goed zouden vertalen naar de wereld van beeldroman.

Tevens lijkt het mij sowieso superinteressant om ooit het werk van een andere auteur te mogen verstrippen. Dus mocht het niet Solaris worden, is de kans groot dat ik op een bepaald punt met een andere schrijver in zee spring om een stripboek te maken. Als ik nu direct een levende auteur zou moeten kiezen om mee samen te werken, dan zou ik graag met Michelle Perez willen werken. Haar werk aan The Pervert greep mij echt als onwaarschijnlijk rauw en sterk, zelfs in een stijl van stripboek die mij gewoonlijk absoluut niet aanspreekt.

Wanneer heb je jouw schrijversdroom bereikt?

Ik zou ontzettend graag door de ogen van een andere maker een creatieve interpretatie van mijn werk zien. Ik ben altijd een verschrikkelijk grote animatiefan geweest, maar de tijdsintensiviteit van het vak heeft me toch altijd afgeschrokken. Als ik ooit de eer mag meemaken dat een werk van mij tot animatie wordt omgetoverd, zijn mijn dromen bereikt.

De vloek van Rood

Sterric

De vloek van Rood is een lesbisch-romantisch verhaal gebaseerd op de klassieke Europese sprookjes, maar op geheel eigen wijze, modern vormgegeven. Het verhaal kent een stevige dosis occulte thematiek en eindigt het op mysterieuze wijze. Dat smaakt naar meer ...