Tien vragen aan Lisa van Campenhout

Welk boek maakte recentelijk veel indruk op je?

Twee maanden geleden las ik Girl, Woman, Other van Bernardine Evaristo en ik ben er nog steeds helemaal ondersteboven van. Het vertelt de verhalen van 12 mensen (de meesten vrouw, de meesten zwart, de meesten Brits). Ondanks dat er 12 verschillende vertellers waren, had ik het gevoel dat ik ze allemaal beter kende en beter begreep dan de meeste personages uit boeken met maar één perspectief. Extra interessant vond ik ook om te lezen hoe zij over elkaar dachten, en dat dit vaak niet strookte met hoe de personages over zichzelf dachten. Het is een prachtig, empathisch boek, juist vanwege die tegenstellingen.

Lees jij meerdere boeken tegelijkertijd, of houd je het bij een boek per keer?

Ik lees altijd minstens twee boeken tegelijkertijd: overdag een non-fictieboek, ’s avonds een roman. Vaak lees ik meerdere non-fictieboeken door elkaar heen, omdat ik daar altijd vrij impulsief in begin. Dan denk ik ineens: ik móet en zal nu direct een boek lezen over timemanagement/de geschiedenis van Amerika/beter slapen. Als ik meerdere romans door elkaar heen lees, betekent dat meestal dat de eerste niet zo goed is.

Welk boek ligt er nu op jouw nachtkastje?

De roman die ik nu (her)lees is We moeten het even over Kevin hebben, een van mijn lievelingsboeken. Het gaat over een moeder die moet leven met het feit dat haar zoon een aantal klasgenoten heeft vermoord. Binnenkort komt de auteur, Lionel Shriver, op het ILFU International Literature Festival Utrecht, dus ik dacht, ik bereid me even voor. Misschien kan ik dan nog een slimme vraag stellen, als die gelegenheid er is – en als ik durf. Wat ik zo goed vind aan dit boek is hoe de personages psychologisch uitgewerkt zijn. Ze zijn zo echt. Oké, ik geloof niet dat baby’s zo evil kunnen zijn als Kevin was bij zijn geboorte, maar het wordt zo sterk onderbouwd dat ik er toch in mee ga.

Het non-fictieboek dat ik nu lees is Druks van Francien Regelink, over leven met AD(H)D. Ik wilde dit graag lezen omdat ik haar een heel leuk persoon vind, maar ook omdat ik het onderwerp zo boeiend vind. Ik ben pas gisteren begonnen en ik ben nu al bijna op de helft, zo vlot is het geschreven. Ik leer er ook heel veel van, je krijgt echt een inkijkje in Franciens hoofd en hoe dat werkt.

Vertel eens over je eerste leesherinnering?

Het zal vast niet het eerste boek zijn dat ik zelf las, maar het eerste boek dat ik me kan herinneren was Het Akke-Takke-Kistje van Ienne Biemans. Het ging over een kind genaamd Visje, dat door een heel eng klein vrouwtje werd opgesloten in een kistje zodat hij voor altijd klein zou blijven. Ik weet nog dat ik het behalve griezelig ook ontzettend vervreemdend vond (bijvoorbeeld omdat het kind ‘Visje’ heette). Het was heel anders dan de meeste andere boeken die ik las, die gewoon gingen over kinderen zoals ik, die naar school moesten en hun knuffels kwijt waren en zo.

Welk boek kostte jou je nachtrust?

Hex van Thomas Olde Heuvelt kostte mij niet alleen mijn nachtrust, maar zorgde er ook voor dat ik overdag geen relaxed moment meer had. Het gaat namelijk over een soort geestheks die steeds ineens weer ergens verschijnt, maar dat kan echt overal en altijd gebeuren. Ze kan dus ’s nachts naast je bed staan, maar ook gewoon tegen haar opbotsen als je rond lunchtijd een tosti wilt maken in de keuken. Doodeng.

Wel eens moeten huilen om een boek? Zo ja, om welk boek?

Je kunt me beter vragen: om welk boek huil je niet? Ik huil overal om. Maar ik moet meteen denken aan Een klein leven van Hanya Yanagihara. Dat was zo dramatisch allemaal, het was bijna een soort emotionele porno. Ik was erg boos op de schrijfster om wat ze me allemaal aandeed. Sprong in de leegte van Lydia Rood maakt me trouwens ook altijd aan het huilen, steeds op hetzelfde stukje.

Welk boek had je zelf wel willen schrijven?

Na het lezen van De onsterfelijken van Chloe Benjamin had ik wel iets van: had ik dat maar verzonnen! Het boek gaat over vier kinderen die van een waarzegster te horen krijgen wanneer ze zullen sterven, en wat voor invloed deze kennis heeft op hun leven. Ik vond het zo leuk omdat er dingen in gebeurden die ik zelf niet zo snel zou bedenken: een van de zussen is bijvoorbeeld illusionist, de ander doet wetenschappelijk onderzoek naar het verband tussen voedseldeprivatie en langer leven. Ik hou ervan als personages zich met zulke onverwachte dingen bezig houden.

Lees jij boeken in periodes dat je met eigen werk bezig bent?

Zeker! Volgens mij heb ik nooit langer dan een paar dagen gehad waarin ik tussen twee boeken in zat. Ik móét gewoon altijd iets lezen. Ik vind het ook totaal niet afleidend – met een beetje geluk is het zelfs inspirerend.

Wat is het mooiste compliment dat je ooit over jouw werk kreeg?

Eigenlijk vind ik ieder compliment het mooiste compliment, haha. Maar iets dat mij het gevoel geeft dat ik het goed heb gedaan, is als iemand zegt dat de personages in Bijna echt levensecht aanvoelen. Dat vind ik zelf namelijk het belangrijkst als ik een boek lees.

Je uitgever vraagt je om je volgende boek onder pseudoniem te schrijven. Doe je dat wel of niet en waarom?

Ja, dat lijkt me eigenlijk best leuk. Het zou een zekere vrijheid geven om onder een andere naam te schrijven. Ik zou het alleen jammer vinden als ik niemand mocht vertellen dat ik het was. Schrijven kost veel tijd dus dan moet je de hele tijd liegen over waar je steeds met je laptop naartoe gaat. In tegenstelling tot de hoofdpersoon in Bijna echt kan ik ook totaal niet liegen, dus dat zou nog behoorlijk lastig worden...

In 2020 verschenen bij uitgeverij Blossom Books.

Bijna echt van Lisa van Campenhout

Brenda weet hoe het is om onzichtbaar te zijn, geen vrienden te hebben en niet mee te tellen, en ze is het zat. Haar plan: zichzelf opnieuw uitvinden als ze gaat studeren in Amsterdam. Maar als dat plan meteen mislukt na een rampzalige introductieavond, moet ze iets anders verzinnen. Twee dagen later is ze Aurélie uit Parijs: een rijke erfgename met een fantastische kledingsmaak, die in een sjiek hotel woont. Ze heeft vrienden, een indrukwekkend aantal Instagramvolgers en een jaloersmakende agenda… maar ook drie gestolen creditcards, het gevoel dat ze achtervolgd wordt en een aantal dreigende privéberichten in haar Instagram-inbox. Haar web van leugens wordt steeds verstikkender, maar ze kan nu niet meer terug, toch?

Lisa van Campenhout is sinds haar zestiende niet meer achter haar computer weg te slaan. Ze schreef met veel plezier voor diverse blogs. Tegenwoordig schrijft ze op haar blog Vijfkoffiegraag.nl regelmatig over zaken die haar bezighouden. Zo tikt ze herkenbare stukjes over mediteren, treintaferelen of over het millennial-bestaan. Ze knutselt graag met woorden en ziet het bloggen als een fijne uitlaatklep. Schrijven is volgens Lisa het leukste wat er is en haar boek Bijna echt kwam er dan ook écht.