Tien vragen aan Marieke Nijkamp
Zelfs als we zwijgen is een verhaal over een groep vrienden die elkaar heeft gevonden door het gezamenlijk spelen van RPG's. Ze spelen al drie jaar samen, maar hun vriendschap begint steeds meer scheuren te vertonen. Door de geheimen die ze met zich meedragen, de twijfels die ze over elkaar hebben, alle dingen waar ze liever niet over spreken.
Welk boek ligt er nu op jouw nachtkastje?
Op dit moment (onder andere!) Andrea Stewarts The Bone Shard Daughter en Alix E. Harrows The Once and Future Witches. Heerlijke boeken, allebei. Daughter is een episch fantasyverhaal over monsters, familie en trouw, en de wereld is zo interessant en vernieuwend. Erg de moeite waard. En Witches is een verhaal over heksen, natuurlijk, maar ook over zussen en feminisme en vrouwenrechten. Het is magisch op alle manieren. Alix Harrow schrijft heel bijzondere boeken.
Welk boek maakte recentelijk veel indruk op je?
Darcie Little Badgers Elatsoe. Een Young Adult-debuut over een Lipan Apache hoofdpersoon, die de dood van een familielid onderzoekt. Het verhaal speelt zich af in het Amerika van nu, maar dan wel een Amerika waar magie en legenden echt zijn en de huidige wereld op heel veel kleine en minder kleine manieren hebben veranderd. Het is zonder twijfel een van de beste YA debuutboeken van dit jaar.
Wel eens moeten huilen om een boek? Zo ja, om welk boek?
Oh, regelmatig! De laatste keer was waarschijnlijk Elatsoe. Het laatste hoofdstuk. En Elle McNicolls A Kind of Spark, over een autistisch meisje dat in haar Schotse dorp een monument wil voor de vrouwen die daar tijdens de heksenjacht om het leven zijn gekomen. Het is een fantastisch boek over je stem vinden en de wereld een stukje beter maken.
Is je boekensmaak in de loop der jaren veranderd?
Ik moest hier echt even over nadenken, maar nee, ik denk het niet. Ik lees nog steeds alles wat los en vast zit, maar ik lees vooral nog steeds veel kinder- en jeugdboeken en SFF. En daar geniet ik nog steeds ontzettend van.
Wat is het mooiste compliment dat je ooit over jouw werk kreeg?
Berichtjes van lezers die mij vertellen dat ze zichzelf voor het eerst in een boek terug zagen in één van mijn personages. Berichtjes van lezers die daardoor het gevoel hebben dat ze er mogen zijn. Dat is zó bijzonder – en nog steeds zo broodnodig.
Las jij de verplichte ‘boeken op de lijst’ echt zelf, of zocht je de samenvattingen op? Eerlijk vertellen.
Ik las heel netjes de boeken op de lijst zelf. Nou moet ik wel bekennen dat ik lezen voor de lijst lang niet altijd leuk vond, en het veel te vaak boeken waren die helemaal niet aansloten bij mijn leefwereld. Maar ik las altijd al veel en graag, dus ik kwam er uiteindelijk wel doorheen, zelfs al was het niet vol enthousiasme. Ik ben eerlijk gezegd nog steeds geen fan van de verplichte leeslijst. Er worden zoveel fantastische boeken nu geschreven en uitgegeven. Laten we scholieren vooral het plezier van het lezen leren, dan komt de rest vanzelf.
Vertel eens over je eerste leesherinnering?
Niet de eerste, maar wel de beste vroege leesherinnering: de allereerste keer dat ik Brief voor de koning van Tonke Dragt las. Want dat was zo bijzonder en zo magisch, dat was voor mij als tien- of elfjarige lezer het moment dat ik het zeker wist: ik wil schrijver worden.
Lees jij meerdere boeken tegelijkertijd, of houd je het bij een boek per keer?
Ik lees meestal meerdere boeken tegelijk. Ik heb een stapel boeken op mijn nachtkastje liggen, maar ik heb ook een stapel boeken op de ontbijttafel liggen, zodat ik iedere ochtend begin met een stuk lezen. Dat is een heel fijne manier om de dag te beginnen.
Lees jij boeken in periodes dat je met eigen werk bezig bent?
Ja, maar ik probeer wel andersoortige boeken te lezen. Op dit moment ben ik bijvoorbeeld druk bezig met mijn volgende realistische YA boek (When The Night Comes), dus lees ik veel fantasy en sciencefiction. Voordat ik The Oracle Code schreef, heb ik heel veel superheldencomics gelezen, maar terwijl ik bezig was, las ik juist veel realistische YA. Zo probeer ik toch wel altijd net iets anders te lezen dan waar ik mee bezig ben, ook om te voorkomen dat wat ik lees beïnvloedt wat ik schrijf.
Je móet kiezen: een novelle van 88 pagina's of een kloeke roman van 700+ pagina’s schrijven. Wat wordt het en waarom?
Oh, dan toch die novelle hoor! Ik heb heel veel respect voor mensen die dikke romans kunnen schrijven, maar dat past niet bij mijn stijl. Over het algemeen zijn mijn eerste versies vaker te kort dan te lang!
En daarnaast, er zijn zoveel boeken en verhalen die ik wil schrijven! Dat gaat een stuk makkelijker als het geen jaren per boek kost!
In 2020 verschenen bij uitgeverij HarperCollins.
Zelfs als we zwijgen van Marieke Nijkamp
Vijf vrienden komen nog één keer samen in een verlaten hut in de bergen voordat iedereen zijn eigen weg zal gaan. Het wordt een weekend om afscheid te nemen, van elkaar en van het spel dat ze de afgelopen drie jaar hebben gespeeld. Maar echt ontspannen wordt het niet, want iedereen heeft zo zijn eigen demonen om tegen te vechten, en allemaal dragen ze hun eigen geheim met zich mee.
Finn vertrouwt niemand meer sinds hij op straat is aangevallen, en zeker Liva niet, die niets deed en toekeek. Maddy treurt om de sportcarrière die ze na een ongeluk heeft moeten opgeven. Carter gaat gebukt onder het gewicht van de loodzware verwachtingen van zijn familie. En Ever? Ever wil dat ze tegen elke prijs doorspelen, tot het spel zich onverwacht tegen hen keert en het een dodelijke wending krijgt…
Marieke Nijkamp is afgestudeerd in de filosofie en in middeleeuwse geschiedenis. Haar in het Engels geschreven debuutroman behaalde de top 10 van de New York Times-bestsellerlijst in de categorie Young Adult. Plotseling kwam ze overal in het nieuws. Ook in Nederland werd haar debuut, onder de titel 54 minuten, een bestseller.
Auteursfoto: via HarperCollins Holland
Leesfragment
Er is op Hebban ook een sneak preview van Zelfs als we zwijgen, met achtergrondinformatie over Marieke Nijkamp en natuurlijk deze spannende YA-thriller!
