Tien vragen aan Sarah van der Maas

Welk boek ligt er nu op jouw nachtkastje?

Great Expectations van Charles Dickens. Ik realiseerde me begin dit jaar dat ik de meeste literaire klassiekers zoals Moby Dick en Alice in Wonderland alleen kende uit hervertellingen of verwijzingen in andere boeken. Daarom probeer ik nu regelmatig zo'n oude meester uit de kast te pakken.

Welk boek is jouw ultieme guilty pleasure?

Jongensboeken uit de vijftiger jaren. Bob Evers, Biggles, Pim Pandoer... Heerlijk om zo even weg te lezen.

Welk boek maakte recentelijk veel indruk op je?

Er is iets met de Lehmans van Stefano Massini. Ik kreeg het cadeau van een vriendin omdat we in de boekhandel allebei spontaan verliefd raakten op de titel en de omslag (hoezo don't judge a book by its cover?). Gelukkig bleek er ook nog eens een razendgoed en meeslepend verhaal achter te zitten – en dat voor een boek dat voornamelijk over getallen gaat!

Wel eens moeten huilen om een boek? Zo ja, om welk boek?

Om alle boeken van Bé Nijenhuis, maar vooral Dossier 333. Ik weet niet wat het precies is, maar iets in de manier waarop hij zijn personages laat worstelen met zichzelf resoneert precies met mijn gemoed. Het mooie is dat je een halve pagina later alweer hardop zit te grinniken.

 Welk boek had je zelf wel willen schrijven?

Ik zou weinig bezwaar hebben tegen mijn naam op de cover van Anthony Doerrs fenomenale Als je het licht niet kunt zien. Ik vind het zelf altijd een prettige uitdaging om met één goedgeplaatst woord een hele wereld aan beelden op te roepen, en precies dat doet Doerr ontzettend knap. Zoals hij het verhaal bijna letterlijk als een film voor je ogen laat afspelen – dat had ik stiekem best graag zelf gedaan.

Welke auteurs, dood of levend, zou je willen uitnodigen voor een verjaardagsdiner en waarom? 

Ik zou gaan voor een diner voor twee met C.S. Lewis, ergens in een bijzonder donkerbruine Engelse pub bij schemerlicht. Ik ben groot fan van Lewis als schrijver én denker, dus het lijkt me fantastisch om met hem een stevige boom op te zetten over literatuur, theologie en het leven in het algemeen. Nu nog hopen dat hij mij ook een waardig gesprekspartner vindt...

Vertel eens over je eerste leesherinnering?

Ik was al jong een dankbaar afnemer van prentenboeken, strips en voorleesverhalen, sprak in boekentaal en gilde 'Grijp die schavuit!' als ik achter mijn broertje aanzat, maar vond letters lange tijd een beetje overbodig. Tot ik rond mijn vijfde het alfabet onder de knie kreeg en die nieuwverworven kennis besloot toe te passen op een van mijn favoriete Kuifje-stripboeken. Opeens ontdekte ik het geluk van het opnieuw ontrafelen van een verhaal dat je allang dacht te kennen. Het voelde een beetje als toveren.

Hoeveel ongelezen boeken heb jij in huis?

Op dit moment een stuk of dertig. Vroeger kocht ik niet zo veel boeken (ik las de bieb leeg), maar sinds ik een lichte kringloopverslaving heb ontwikkeld, stroomt mijn kamer over van de één- en twee-euro-pareltjes. Ik ga ze wel écht állemaal lezen hoor!

 Lees jij meerdere boeken tegelijkertijd, of houd je het bij een boek per keer?

Meestal slingeren er meerdere opengeslagen boeken tegelijk door het huis, vaak uit verschillende genres. Een stevige psychologische pil lees ik bij voorkeur overdag. 's Avonds heb ik liever wat gezelliger lectuur.

Je móet kiezen: een novelle van 88 pagina's of een kloeke roman van 700+ pagina’s schrijven. Wat wordt het en waarom?

Geef mij maar een stevig epos. Een novelle lijkt me erg prettig schrijven omdat je de regie heel strak in handen kunt houden. Maar de trots die je moet voelen als je anderhalve kilo eigen werk in handen houdt... daar kunnen geen tien novelles tegenop, denk ik zo.

In 2019 verschenen bij uitgeverij Mozaïek.

Nooit meer wachten van Sarah van der Maas

Noord-Frankrijk, 1918. Daar houdt de negenjarige Gabriel zich schuil in de gewelven van een basiliek. Dagelijks stroopt hij samen met een verminkte hond de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog af, op zoek naar voedsel en waardevolle spullen. Als hij in het niemandsland een gewonde Engelse soldaat vindt, besluit hij zijn ontdekking te verzwijgen voor de Duitse majoor die hem onder zijn hoede heeft genomen. Dat gaat lang goed. Maar het is oorlog, iedereen wil zijn eigen hachje redden. Zelfs als daarvan een kind het slachtoffer wordt.

Sarah van der Maas (1995) studeerde geschiedenis, woont in Middelburg en is freelance tekstschrijver. Ze schrijft haar hele leven al en won diverse verhalenwedstrijden, waaronder een van Mozaïek en van een Vlaamse krant. ‘Nooit meer wachten’ is haar eerste roman.