Tomas Ross: 'Welkom in de hel'

(Door Tomas Ross)

Een boek schrijven, wat voor boek dan ook, is een uitputtingsslag. Een auteur die anders beweert, liegt. Schrijven beteken tobben, klooien, vloeken, janken, drinken, slapeloosheid, aangifte wegens geestelijke of lichamelijke mishandeling van je partner. De rand van de waanzin. De beklimming van de Himalaya bij –30 is er een peulenschilletje bij.

Nooit eerder kostte het schrijven van een boek - en ik schreef er inmiddels 69 - me zoveel tijd, hoofdpijn en sigaretten als De Vrienden van Pinocchio dat deze maand verschijnt.

Alleen het onderwerp al. Pedo's. Sowieso al geen 'lekker' onderwerp, zeker niet voor een gezonde heteroseksuele jongen. 'Blijf met je poten van mijn (klein)kinderen af!' Maar zeker niet voor een auteur die het toch al vooral van zijn inlevingsvermogen moet hebben. En van zijn research. Kruip maar eens maanden rond in het riool van kinderronselaars, pedoclubs, de ranzige schemerwereld van mannen (altijd mannen) die jongetjes misbruiken. Welkom in de hel.

Dus waarom doe je het dan? Simpel. Zoals zo vaak omdat er belangen meespelen die afgedekt worden, er mannen bij zijn betrokken die onaantastbaar lijken, er sprake is van vriendjespolitiek en onderzoekers en politiemensen worden geslachtofferd.

Naar aanleiding van een hernieuwd onderzoek naar kindermisbruik door hoge overheidsfunctionarissen, zei minister Ivo Opstelten van Veiligheid en Justitie afgelopen voorjaar: ''Het was niks, het is niks, het wordt niks.'' Dat is het, de arrogantie van de macht, een minister die bij voorbaat zo’n onderzoek al bagatelliseert en frustreert, het deksel op de beerput vastklemt. Daarom dus.

Voor alle duidelijkheid, er zijn pedofielen en er zijn pedoseksuelen. Beiden hebben een seksuele voorliefde voor kleine, minderjarige kinderen, vaak van dezelfde sekse. Jongens dus. Je zal er maar mee zijn geboren. Ik heb Boudewijn Büch gekend die er behoorlijk last van had en zichzelf bewonderenswaardig bedwong wat dat betrof. Ik heb het niet over hem en de zijnen, ik heb het over pedoseksuelen die kinderen misbruiken en over de criminelen die die kinderen leveren.

Wie het in Nederland over hooggeplaatste pedo's heeft, stuit al jaren op de naam van de voormalige topambtenaar Joris Demmink. Ik dus ook. Demmink is zowat synoniem met het begrip pedo. Wie zijn naam googelt, heeft weken nodig om zich door alle beschuldigingen en aanklachten heen te worstelen. Demmink zou zich hebben vergrepen aan Marokkaanse jongetjes, Turkse jongens hebben verkracht, hebben deelgenomen aan pedo-sekspartijen, als hoogste ambtenaar van Justitie onderzoek van politie en de AIVD hebben tegengehouden, zelfs de moord op Marianne Vaatstra hebben verordend. Sommigen beweren zelfs de moord op Els Borst vanwege haar mogelijke kennis als oud-minister van Volksgezondheid. ''Tja'', zou wijlen Martin Bril zeggen.

Ik heb het vaker gezegd: op internet zitten meer gekken dan in alle klinieken en opvangtehuizen in dit land. Ook ik word op dat internet ervan beschuldigd – door anonymi, altijd anonymi –partij voor Demmink te trekken omdat ik dit boek schreef waarin ook zijn naam wordt genoemd. Want in het warrige brein der anonieme complotteurs zou dat niet kunnen zonder zijn toestemming. Hoe krankjorum, kun je denken, wat een overschatting van de macht van een voormalig topambtenaar en wat een onderschatting van mij als onafhankelijk auteur. Laten we wel wezen en ik zei het hiervoor al: er bestaat absoluut een netwerk van hooggeplaatste pedoseksuelen maar – oei, oei, oei -  schuld moet bewezen worden en dat is bij Demmink tot nu toe niet het geval. As simple as that.

Juist dat was vooral het moeilijke bij het schrijven van het boek. Als bekend schrijf ik factie, het principe dat de feiten vaststaan en heilig zijn. Zo was het met prins Bernhard, met Pim Fortuyn, met Mata Hari, met collaborateurs tijdens WO II. De authentieke namen, de feitelijke gebeurtenissen als leidraad voor spannende fictie.

Dat is vrijwel onmogelijk als je het over dat netwerk van pedoseksuelen hebt, dat bijna per definitie net zo anoniem is als al die dolgedraaide complotteurs op internet. Vraag het de goedwillende politiemensen, journalisten en onderzoekers die niet aan heksenjachten doen of uit rancune handelen. Want geef ze de kost niet die dat wel doen: ex-rechercheurs, ontslagen ambtenaren, gefrustreerde gevangenisdirekteuren, mensen als vader en zoon Poot of Micha Kat. Daarmee zeg ik niet dat alle veronderstellingen en beweringen flauwekul zijn,  maar ik verdom het om iemand schuldig te verklaren op basis van veronderstellingen en beweringen. Zoals mijn fictieve hoofdpersoon Lodz van de Haagse recherche. Frusterend, maar in die zin dus wel wéér conform de werkelijkheid.

Dat was dan ook hét probleem bij dit boek, nauwelijks feiten, nauwelijks authentieke namen, nauwelijks aantoonbaar bewijsmateriaal, inderdaad een afgeschermde schemerige onderwereld. Vaak wordt gedacht dat ook ik zo'n complotteur ben die de meest wilde speculaties loslaat. Dat is dus niet zo, affaires genoeg, doofpotten, complotten, samenzweringen, maar voorop moet staan dat je als auteur, ook van factie, het principe van zindelijkheid hanteert.

Daarom trok ik toch mijn wenkbrauwen op toen een van Demminks advocaten al meteen na de bekendmaking dat ik dit boek ging schrijven, informeerde naar de inhoud. Waar is Joris bang voor?


(De Vrienden van Pinocchio wordt donderdag 23 oktober gepresenteerd bij Boekhandel Paagman, Frederik Hendriklaan 217, Den Haag. Aanvang 19.00 uur. Tomas Ross zal dan worden geïnterviewd door Volkskrant-journalist Jean Pierre Geelen. Meer info)