8 redenen waarom deze Tour de France-thriller er móest komen
1. De sport van list en bedrog (1)
Als ik het woord wielrennen noem, wat is dan het eerste woord dat in je op komt? Juist, het woord doping, waarschijnlijk in combinatie met de naam van Lance Armstrong. Deze Amerikaan won de Tour de France zeven keer - en heeft later al zijn gele truien weer in moeten leveren omdat hij vals speelde. De afgelopen jaren werd stukje bij beetje bekend hoe ver wielrenners gingen om wedstrijden te kunnen winnen: epo, groeihormonen, cortisonen, het hoorde gewoon bij hun dieet. De bekentenissen van bekende wielrenners, over hun dopinggebruik en het liegen en bedriegen om niet gepakt te worden, vormden voor mij de grootste inspiratiebron voor De laatste Tour. Met daarbij de belangrijkste vraag: hoe ver gaat iemand om de Tour de France te kunnen winnen?
2. Het ultieme vakantiegevoel
Juli is de maand van de Tour de France en is voor veel mensen ook het begin van de langverwachte zomervakantie. Wat is er heerlijker dan met een koud biertje op de bank te hangen, en niets te hoeven dan kijken naar pezige mannen die zich tegen de achtergrond van een strakblauwe lucht in het zweet werken om de top van een berg te bereiken? Nou? De Tour de France geeft je het ultieme vakantiegevoel – en hopelijk geldt dat daardoor ook voor De laatste Tour.
3. Iedere dag een nieuw verhaal
Drie weken lang koers, dat is de Tour de France. Iedere dag een nieuwe winnaar, iedere dag tientallen verliezers met hun eigen verhaal. Bovendien gebeurt er in iedere etappe wel iets bijzonders: een wielrenner raakt betrokken bij een vreemde valpartij, wordt aangereden door een auto of motor, krijgt een lekke band op een verkeerd moment, wordt in de weg gestaan door een supporter, of breekt net zijn ketting tijdens een demarrage. Daarom koos ik ervoor om in De laatste Tour de etappes van de Tour de France van 1997 te volgen, zodat iedere dag een nieuw verhaal heeft en de gebeurtenissen in sneltreinvaart gaan.
4. De rol van de media
Je zou zeggen dat de Tour de France draait om de wielrenners. En vooruit, de wielerploegen eromheen. Maar zonder de media zouden wij als kijkers thuis er niets van mee krijgen. In De laatste Tour heeft de ambitieuze Amerikaanse journaliste Patricia Wale daarom een belangrijke rol. Zij probeert te scoren met een scoop over het ware verhaal van de Tour de France van 1997. Een ander belangrijk personage is wielrenner Maarten Bergerink. Met deze twee personages, een journalist en een wielrenner, heb ik geprobeerd om de verhouding tussen deze twee groepen weer te geven.
5. De rol van het publiek
Het hele jaar door geef je niets om wielrennen, maar als de Tour de France begint, wil je ineens alles van Tom Dumoulin weten – zelfs over zijn zitvlakblessure, geef maar toe! Of op zijn minst wil je toch een beetje kunnen begrijpen wat er tijdens de grootste wielerwedstrijd gebeurt, zodat je erover mee kan praten. Voor deze groep lezers heb ik daarom de Franse rechercheur Pierre Thilliez bedacht. Thilliez geeft niets om wielrennen, maar spijkert ongemerkt zijn wielerkennis bij doordat hij het onderzoek naar de dood van topfavoriet John Ryder leidt. Met als bijkomstigheid dat jij als lezer daardoor ineens ook wat meer van het ploegenspel en het koersverloop van de Tour de France begrijpt.
6. Iedere dag een nieuw decor
Het circus van de Tour de France doet in drie weken tijd zowat heel Frankrijk aan. De wielrenners leggen duizenden kilometers per fiets af. In De laatste Tour verplaatst het onderzoek zich mee met de wedstrijd en rechercheur Thilliez vraagt zich dan ook af wie er voor zijn lol vijf uur per dag op de fiets gaat zitten; normale mensen pakken de auto als ze in drie weken tijd heel Frankrijk willen zien. Toch laat de Tour de France daardoor wel de mooie kant van Frankrijk zien; er zijn zelfs mensen die alleen naar wedstrijduitzendingen kijken voor de mooie helikopterbeelden. De wisseling in het decor, van een stadje als Rouen naar de hoge bergen in de Alpen, draagt bij aan het gevoel dat je, net als de renners en Thilliez, door heel Frankrijk reist.
7. De sport van list en bedrog (2)
Niemand vindt het gek wanneer er overwinningen worden afgesproken tussen wielrenners of ploegen onderling. Bijvoorbeeld als de geletruidrager een andere wielrenner de etappe laat winnen, omdat ze samengewerkt hebben om bij het peloton weg te komen. Of als de sponsor van een van de wielerploegen een overwinning nodig heeft en het op een akkoordje gooit met een andere ploeg om de koers te kunnen winnen. Het gegeven dat wielrennen van zichzelf al een manipulatieve - en op het eerste oog soms oneerlijke – sport is, kon ik mooi gebruiken in de plot van De laatste Tour met de centrale vraag: hoe ver gaat iemand om de Tour de France te kunnen winnen?
8. Wielerboeken: De Renner en Ventoux
Als je een wielerliefhebber naar zijn favoriete leesboek vraagt, is de kans groot dat hij De Renner van Tim Krabbé noemt. Vraag je aan een lezer wat zijn favoriete wielerboek is dan is de kans groot dat hij Ventoux van Bert Wagendorp noemt. Het gekke is dat geen van beide boeken zich afspeelt tijdens de Tour de France, terwijl dat voor de meeste mensen toch de meest aansprekende wielerwedstrijd is. Daarom heb ik de stille hoop dat De laatste Tour voor beide groepen interessant is; genoeg koers en spanning voor zowel de wielerliefhebber als de lezer.
Spectaculaire ebookactieVanmiddag gaat de 103de editie van de Tour de France van start. Ter gelegenheid hiervan bieden De Fontein en Boekenwereld.com het ebook van De laatste tour van Inge Duine aan voor slechts 2 euro aan de leden van Hebban. Nog geen lid, meld je dan snel gratis aan!
