Tranenfabriek

Want lees ik zo’n verhaal op papier, dan gebeurt er helemaal niets in de tranenfabriek. Dan zit alles potdicht, huil ik bijna nooit. Hoe zielig zo’n verhaal ook is en hoeveel van mijn favoriete karakters ook vermoord worden door de baldadige auteur, een traan laat ik er niet om. En dat was ook wat ik vertelde tegen mijn vriend. Ha, zo’n jankbal was ik dus niet!

Had ik gedacht. Want toen kwam Zout van de zee van Ruta Sepetys om de hoek kijken. Ach, een oorlogsverhaal. Dat kon ik wel handelen, toch? Dat kon ik niet. Overduidelijk niet. Al na een paar hoofdstukken moest ik het boek wegleggen, rustig in en uit ademen en mezelf inprenten dat het niet echt gebeurd was. Dat het slechts een verhaaltje was. Maar het was wél echt gebeurd. Alle gruwelijkheden die beschreven werden. En ik wist niet of ik het nog aankon om door te lezen.

Toch deed ik het, want Zout van de zee was geen boek dat je zomaar neer kon leggen. Begon je er eenmaal aan, dan moest het uit. Hoeveel schrik je ook had voor het uiteindelijke lot van de karakters. Hoe verder ik kwam in het verhaal, hoe moeilijker ik het kreeg. En hoewel ik het in alle macht tegen probeerde te houden, wist ik dat die muurvaste deur van mijn tranenfabriek op een heel klein kiertje stond.

En toen, ergens bij de allerlaatste bladzijden van het boek, brak ik. Ik huilde tranen met tuiten, als een jankbaby die al een week niet meer had gehuild. Ik huilde om de karakters die ik kwijtgeraakt was, om de gruwelijkheden die plaatsvonden in de Tweede Wereldoorlog en om de onbekendheid van deze afschuwelijke gebeurtenis. Maar bovenal huilde ik om de echtheid ervan. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, ik kon het me niet voorstellen.

En god, wat was ik blij dat mijn vriend op dat moment niet in de buurt was. Dat hij me niet in de foetushouding had zien liggen op bed, totaal gebroken door slechts een verhaal. Ik kon er niet meer omheen. Net als bij de films, was ik ook een emotioneel wrak geworden bij het lezen van boeken. En dat allemaal door een oorlogsverhaal voor jongeren. Ik was officieel een jankbal. Zout van de zee is een boek dat je nooit meer zult vergeten, hoe graag je dat af en toe ook wilt.  


Lees hier alle columns van Bente