Vandaag is het Hebban Uitleesdag #11 van 2024
Suzette leest ... Alle geliefden van de nacht
Mieko Kawakami, vertaald door Maria Smolders
Voor haar werk won Mieko Kawakami meerdere prestigieuze Japanse literaire prijzen en steeds meer boeken van haar hand worden vertaald naar het Nederlands. Zo las ik eerder dit jaar al Het gele huis en nu is Alle geliefden van de nacht, in vertaling van Maria Smolders, aan de beurt – en alleen de titel al is té mooi om dit boek te laten liggen. Het verhaalt over een eenzame vrouw in Tokyo die als freelance redacteur thuis haar dagen wegwerkt. Een collega van een uitgeverij waar ze projecten voor doet, is haar enige vorm van sociaal contact. Ze besluit dat ze klaar is met de eenzaamheid en dat er iets moet veranderen, maar daarvoor moet ze wel eerst haar eigen verleden onder ogen zien. Volgens mij ontmoet ze uiteindelijk ook iemand met wie ze een romantische relatie aangaat en die haar anders naar het leven doet kijken, maar zo ver ben ik nog niet!
Kawakami staat bekend om haar poëtische schrijfstijl, en hoewel ik momenteel nog niet heel erg ver ben in Alle geliefden van de nacht, ben ik dat helaas nog niet echt tegengekomen. Misschien heb ik nog iets om naar uit te kijken. Ik laat me vandaag in elk geval helemaal meeslepen door deze roman.
Redacteur Suzette heeft voornamelijk klassieke en hedendaagse literaire fictie op haar boekenplank. Ook feelgood, cosy fantasy en boeken over feminisme zul je daar regelmatig terugvinden.
Martijn leest ... Vlakland
Edwin A. Abbott
Ik ben in meerdere boeken tegelijk bezig, maar over Absolution van Jeff VanderMeer (bijna uit) heb ik het al in mijn Weekopening gehad en in de klepper De meester en Margarita van Michail Boelgakov ben ik pas op een derde. Toen schoot me te binnen dat ik Vlakland van Edwin A. Abbott onlangs nog in mijn handen had gehad bij het doorspitten van mijn boekenkast. Een dunnetje van zo'n tachtig pagina's over een fascinerend onderwerp, is dat niet het ideale boek voor Uitleesdag? Ik ben inmiddels een eindje op weg en inderdaad: het is fascinerende, maar ook best wel pittige kost. Vlakland werd oorspronkelijk uitgegeven in 1884 en is deels een commentaar op de Victoriaanse cultuur, die nogal rigide was en waarin je nauwelijks van status kon veranderen. Het is geschreven als een gids tot de platte wereld van twee dimensies, in plaats van de drie zoals wij die kennen. De Victoriaanse rangen, standen en mores die aan de kaak gesteld worden, zijn wellicht nu een beetje gedateerd (al zie je daarvan ook nu nog wel de patriarchale overblijfselen van overal ter wereld), maar het gedachte-experiment over hoe een wereld met een dimensie minder er uit zou kunnen zien, blijft fascinerend en erg vernieuwend, zeker voor de negentiende eeuw.
Het boek is een klassieker en het is literatuur, en ik ben geneigd het ook sciencefiction te noemen. Het gaat immers over een gedachte-experiment, een 'wat als?'-verhaal, met betrekking tot die meest basale wetenschap: wiskunde. Daarom zet ik hem bij mijn lijst met speculatieve klassiekers (net als De meester en Margarita trouwens) en mijn lijst met speculatieve novelles. Beide lijsten beginnen inmiddels best indrukwekkende vormen aan te nemen, dus als je eens om inspiratie verlegen zit: neem een kijkje.
Redacteur Martijn leest voornamelijk speculatieve verhalen en boeken, maar neemt ook geregeld non-fictie, historische fictie en literatuur ter hand. Hij is ook auteur in voornoemde genres.
Debbie leest Rimpeling
Bibi Dumon Tak
Ik vind Bibi Dumon Tak een van de leukste en meest verrassende schrijvers van Nederland, met een oeuvre dat zo gevarieerd is dat elke lezer er wel iets in kan vinden. Ze schrijft veel kinderboeken, maar van haar hand kwam bijvoorbeeld ook een boek over koeienrusthuis De Leemweg (dat ik volg op social media, wat een fantastische bejaarde koeien met hun kromme poten en gezelschapsgeit). En ze schrijft romans voor volwassenen, non-fictie, noem het maar op. De novelle Rimpeling, die vorige maand verscheen, is onweerstaanbaar door de verhaalbeschrijving. 'Marthe viel omdat ze het leven van een langpootmug wilde redden. Na die dodelijke val blijft haar huis aan de rand van het bos verweesd achter. Alleen de insecten, de muizen en haar spullen wisten wie ze was.' We leren haar kennen tijdens het opruimen van haar huisje en door het aanwijzen van al haar spulletjes.
Mijn Hebban Reading Challenge kan wel een sprint gebruiken en daar zijn novelles van onder de 100 bladzijden heel erg fijn voor. Wie leest met me mee?
Redacteur Debbie heeft een voorkeur voor speculatieve fictie en korte verhalen, maar leest als breed geïnteresseerde lezer ook literaire fictie, non-fictie, thrillers, Young Adult en kinderboeken.
Roos leest Antarctica
Claire Keegan
Begin dit jaar ontdekte ik het werk van Claire Keegan, een Ierse schrijfster van korte verhalen. Ik was zo enthousiast dat ik drie van haar novelles achter elkaar uitlas. In haar boeken staan alledaagse personages centraal. Zij maken iets mee dat ogenschijnlijk niet zo bijzonder is, maar dat een onuitwisbare indruk op hen achterlaat. Keegan laat veel onbenoemd en kiest haar zinnen uiterst zorgvuldig. In dat opzicht is het net alsof je poëzie leest: je voelt dat ieder woord is afgewogen. Hoewel de schrijfstijl enigszins afstandelijk is, zijn de verhalen toch enorm aangrijpend.
Na de drie novelles heb ik even een korte pauze genomen van haar werk, maar nu ben ik bezig in haar verhalenbundel Antarctica. De eerdere verhalen die ik van Keegan las waren zo’n 50 tot 100 pagina’s, deze verhalen zijn gemiddeld tien pagina’s lang. Er is tot nu toe meer ruimte voor experiment en onverwachte perspectieven, maar de personages blijven noodgedwongen wat vlakker. Net als in de boeken die ik eerder van haar las, is het ook in deze verhalen weer bijna griezelig hoe scherp ze in een enkele zin een sfeer of gevoel weet over te brengen.
Socialmediamanager Roos houdt van gedichten, verhalen over boerderijdieren en van schrijven in de kantlijn. Ze studeerde literatuurwetenschap en zoekt sindsdien (meestal tevergeefs) naar apokoinous.
Anouk leest ... Momo en de tijdspaarders
Michael Ende, vertaald door Robert Jan van Asch
Hebben jullie de prachtige nieuwe cover gezien van dit boek? Zodra ik het zag, wist ik dat ik het moest hebben. Het nodigt enorm uit tot lezen, net zoals de nieuwe cover van Het oneindige verhaal van dezelfde auteur. Die heb ik nog niet, wel staat de oude editie bij me thuis. Verrassend genoeg heb ik geen van deze beide boeken gelezen, al ken ik natuurlijk de verhalen. Ik zag als kind de verfilmingen en ontdekte pas later dat het boeken waren. In het geval van mijn geliefde Het oneindige verhaal heb ik het boek niet gelezen uit angst dat het zou tegenvallen (kan dat überhaupt?), maar in het geval van Momo en de tijdspaarders is er een andere reden. Ik was namelijk nog echt heel klein toen ik de verfilming zag en ik begreep er geen snars van. In mijn hoofd is het daarom altijd blijven bestaan als een fascinerend, maar intens moeilijk verhaal. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee hoe de plot daadwerkelijk in elkaar steekt, ik herinner me alleen die enge grijze mannen die overal opdoken. Het is hoog tijd om die verwarrende kinderherinnering achter me te laten en het boek te gaan lezen als volwassene. Ik ben stiekem toch wel heel benieuwd, nu ik echt op het punt sta het boek te gaan lezen én uitlezen. Ik ben van plan de hele dag op de bank te blijven zitten, verdwaald in Momo en de tijdspaarders. Maandag ben ik weer helemaal van jullie!
Redacteur Anouk leest zo'n beetje alles, maar heeft een duidelijke voorkeur voor fantasy, kinderboeken en 'queen of crime' Agatha Christie, die ze nooit onbenoemd kan laten.
