Vandaag is het Hebban Uitleesdag #7 van 2022

Sander leest...

Conspiracy: A True Story of Power, Sex, and a Billionaire's Secret Plot to Destroy a Media Empire

Ryan Holiday

Peter Thiel is een bekende entrepreneur en investeerder die zijn enorme fortuin bij elkaar verdiende met het bedrijf Paypal (samen met Elon Musk) en door vroege investeringen in Facebook. Met het bedrijf Palantir Technologies zit Thiel ook in data. Dat ontdekte ik tijdens het schrijven van De macht van K. toen ik bij mijn research stuitte op de Netflix documentaire Nobody Speak: Trials of the Free Press, het verhaal van Gawker versus Hulk Hogan. Thiel zou persoonlijk verantwoordelijk zijn geweest voor de ondergang van Gawker Media. Het boek van Ryan Holiday uit 2018 vertelt het hele verhaal over de Gawker case en vooral het masterplan van Peter Thiel om het mediabedrijf van Nick Denton met de grond gelijk te maken. Ik ga snel weer verder lezen!

Naar Sanders profiel Naar zijn favoriete boekhandel

Debbie leest...

Vrouwen schrijven niet met hun tieten

Samengesteld door Wiegertje Postma

Stiekem, of misschien niet zo stiekem, dat is maar net je referentiekader, ben ik een onwijze activist. Een laffe, een luie, als je het vergelijkt met op straat protesterende mensen voor vrouwenrechten, BLM, klimaat et cetera. Ik ben een soort thuisactivist. Woeste discussies vinden hier in huis plaats tijdens het kijken naar het journaal of het lezen van boeken. Lastig om die discussies woest te voeren, want vriendlief en ik zijn het meestal eens (over dit soort onderwerpen dan), maar alles dat je leest, ziet en hoort op tv, online en om je heen biedt voldoende benzine voor vuur. Ik lees graag speculatieve fictie (of in de volksmond: sciencefiction en fantasy en aanverwanten) omdat in dat genre de meest intelligente visies op de samenleving langskomen. Als je een volstrekt andere omgeving en geschiedenis (of toekomst) erbij pakt en bevolkingen met wie jij je helemaal niet kunt identificeren, zodat je niet al een 'kant kiest' voordat het verhaal überhaupt start, kan je wereld best even op zijn kop komen te staan. En zie hier, nu ben ik over een essaybundel die ik hier wil bespreken voor Uitleesdag, al regels lang over sciencefiction aan het kletsen. Terug naar het boek dat ik te grazen neem deze zondag. Het draagt de welklinkende titel Vrouwen schrijven niet met hun tieten en ik liep tegen een voordelig exemplaar aan via een nieuwsbrief van De Slegte. Ik word altijd wild als de Libris Literatuur Prijs wéér naar een man gaat (dit jaar eens niet!) en kan het niet uitstaan dat het hele boekenvak zo wit is (op Hebban kijken we continu rond waar we daar verschil in kunnen maken). Maar wild en woest worden (ik kom eindelijk to the point) en intelligente discussies voeren is heel lastig als je niet zo veel weet van de materie waar je zo woest over bent. En daar (ja, hier komt eindelijk mijn punt!) zijn essay(bundel)s geweldig voor. Artikelen ook, longreads, non-fictieboeken, maar zeker ook essays en bundelingen daarvan. Het is soms taai, soms niet zo vrolijkstemmend, maar zo leerzaam en zo voedend.

Naar Debbies profiel Naar haar favoriete boekhandel

Martijn leest...

Doggerland

Ben Smith, vertaald door Kees Mollema

Het speculatieve subgenre clifi (klimaatfictie) is in opkomst, ongetwijfeld omdat het steeds minder fictie en steeds meer realiteit wordt. Doggerland van Ben Smith speelt in de nabije toekomst, waar een groot deel van de Noordzee volgebouwd is met windmolens. De hoofdpersoon ('de jongen', zijn naam wordt eigenlijk niet gebruikt) is samen met 'de oude man' verantwoordelijk voor het onderhoud van een sectie van het windpark. Ze zijn eigenlijk een soort horige arbeiders van 'het bedrijf', zonder uitweg gestationeerd op een substation (een omgebouwd boorplatform), gedwongen om te werken aan de roestige, verouderde molens. De jongen is daar terechtgekomen om de plek van zijn verdwenen vader in te nemen. De verstilde, koude atmosfeer wordt af en toe doorbroken met noodweer en ruzies. Ik ben heel benieuwd waar de laatste vijftig bladzijden toe leiden...

Naar Martijns profiel Naar zijn favoriete boekhandel

Anouk leest...

Luna

Pieter Koolwijk, geïllustreerd door Linde Faas

Of ik er daadwerkelijk aan toe kom Luna uit te lezen weet ik niet, want eigenlijk ben ik bezig met Moord voor de avonddienst van Richard Coles, dat ik samen met Saskia lees voor een Boekenpraat. Maar daar kan ik nog niets over vertellen, want dat moeten we natuurlijk voor ons artikel bewaren. Daarnaast lees ik mee met de Hebban Debuutprijs jury en hoewel ik geen beoordelingen geef, is het wel belangrijk dat we nog niets vermelden over de vijf shortlisters. Dus ook dáár kan ik niets over vertellen. Maar tussen het lezen van literatuur en een cosy crime door heb ik vaak ook zin in kinderboeken. (Uiteraard: het is altijd tijd voor kinderboeken.) Sinds kort heb ik Luna in huis van Pieter Koolwijk. Ik ken hem sinds zijn boek Prutje. Toen ik nog voor de boekhandel werkte, ging ik natuurlijk naar de inkoopbeurzen en daar heb ik Pieter ontmoet. We hebben zitten kletsen over dat boek en sindsdien ben ik fan. Zeker omdat hij met zijn werk mentale gezondheid bespreekbaar maakt voor kinderen (en hun families). Daarnaast ben ik verliefd op alles dat Linde Faas tekent, ze is een van mijn favoriete illustratoren, dus natuurlijk kon Luna niet in mijn persoonlijke verzameling ontbreken. Ik ga het boek met heel veel plezier (uit)lezen.

Naar Anouks profiel Naar haar favoriete boekhandel

Jelle leest...

Mungo

Douglas Stuart, vertaald door Kitty Pouwels en Josephine Ruitenberg

Nadat ik Shuggie Bain van Douglas Stuart met tranen in mijn ogen dichtklapte voor de laatste Uitleesdag, rende ik meteen naar de boekhandel om Mungo te kopen. Het is de tweede roman van Douglas Stuart en ik had niet verwacht dat een verhaal nog emotioneler kon zijn dan het verhaal over Shuggie. Nou, ik had het fout. Mungo gaat over de eerste hevige verliefdheid tussen twee tienerjongens, Mungo en James, en speelt zich wederom af in het droevige en hopeloze Glasgow van de jaren ’80. Het is niet per se een vervolg op Shuggie Bain, maar toch heeft het boek dezelfde sfeer als zijn voorganger. Dit keer is de hoofdpersoon wat ouder en wordt hij steeds meer geconfronteerd met zijn ‘anders-zijn’. Hij zit vastgeklemd tussen een alcoholische, afwezige moeder en een agressieve, criminele broer, die hem allebei een ‘echte’ man willen maken, met verschrikkelijke gevolgen voor Mungo. Alleen bij James voelt Mungo zich niet anders. Bij hem voelt hij zich voor de eerste keer echt thuis. Als twee lichtpuntjes in een verder grijzige wereld, lees ik over het verloop van de liefde tussen de twee jongens. Ik moet het boek soms echt even neerleggen, zo ontroerend is het. Vandaag hoop ik het boek uit te lezen, en daarna kan ik alleen maar ongeduldig wachten totdat Douglas Stuart een derde boek uitbrengt.