‘Verboden tranen’ met een glimlach ontvangen

Toeval noemt Melissa Skaye het, een zowel grappig als stom toeval. Ze doelt op de titel van haar nieuwste boek waarvan, net als van het eerste deel uit de serie, het eerste woord begint met de letter V en het tweede met de letter T. Van Virtuele tango  naar Verboden tranen. En de titel van het nog te verschijnen derde deel ligt ook al vast: Verleden tijd. Doet Skaye er verstandig aan nog een derde deel te schrijven over het rechercheursduo Sanne Philips en Luca Borra? De deelnemers aan deze leesclub denken het antwoord te weten.

“De voorzijde belooft geheimzinnigheid.” Dit is het eerste wat Jogo opmerkt zodra ze Verboden tranen voor zich neemt. Waarop ze zich vervolgens de vraag stelt: “Een vrouwengezicht met gesloten ogen met op de achtergrond een groot huis. Hebben ze met elkaar te maken?”
Coenraad de Kat lijkt minder in de ban te zijn van het omslag en is vooral onder de indruk van de eerste pagina’s: “Wat een sterke proloog heeft Verboden tranen, dit belooft wat voor de rest van het boek.”
MeO3 denkt hier niet anders over: “De toon is in de proloog al aardig gezet, wat mij benieuwd maakt naar het vervolg. Wel jammer dat ik niet wist dat het een tweede deel is (heb ik waarschijnlijk overheen gelezen). Ik had anders graag deel 1 eerst gelezen om de hoofdpersonen, de rechercheurs, beter te leren kennen.”
Silvia van Elzelingen is wat dit aangaat allerter geweest: “Ik heb eerst Virtuele tango  gelezen voordat ik aan dit boek begon. Verboden tranen  neemt je verder mee waar we in Virtuele tango  zijn gebleven.” Als ze het boek eenmaal uit heeft, haalt ze nog eens het belang aan van het eerst lezen van Virtuele tango: “Ik begreep hierdoor de personages beter die in beide boeken voorkomen. Het las daardoor als een trein. Sanne en Luca zijn mijn favoriete personages: in hen kan ik mij het gemakkelijkst verplaatsen. Ze hadden wel nog verder uitgediept kunnen worden, evenals de andere leden van het team. Ik hoop dat dit in het volgende deel gaat gebeuren.” Ondanks deze kritische kanttekening heeft ze wel het hoogste cijfer van alle deelnemers gegeven aan het boek, een 8,7.

Dat brengt ons meteen bij de andere scores. Om te beginnen bij de enige onvoldoende die Skaye op haar bordje krijgt, een 5,2 van Mark van Vollenhoven. Toch blijkt uit zijn woorden dat hij het boek verre van een gedrocht vindt: “Goede schrijfstijl, uitwerking behoeft meer subtiliteit waardoor je meer gaat meeleven met de karakters. Chronologisch had de schrijfster wat meer duidelijkheid kunnen bieden door meer aanduidingen te doen wanneer het een en ander afspeelt. Bij het schrijven van een moderne thriller is de drempel best hoog gelegd. Desondanks bedankt voor de leeservaring.”

Dat behalve Mark van Vollenhoven nog meer lezers de schrijfstijl weten te waarderen, zien we weerspiegeld in de hoge eindscore voor dit onderdeel, namelijk een 8,2. Spanning en leesplezier eindigen op korte afstand (beide een 7,9) terwijl het onderdeel originaliteit het hek sluit met een 7,0.
Origineel of niet, Skaye heeft het voor elkaar gekregen het verhaal zo te schrijven dat sommigen zich in een ander land waagden. Zo vindt Ronald de Ruyter dat het verhaal niet typisch Nederlands is en overal had kunnen plaatsvinden en komt Amanda de Leeuw van Weenen tot een soortgelijke conclusie: “Ik had meerdere keren dat ik dacht in Engeland of Amerika te zijn. En toen bedacht ik ineens weer, o nee het is geschreven door een Nederlandse schrijfster, dus we zijn in Nederland!”

Skaye doet er tot slot verstandig aan bij Marjolijn aan te kloppen als ze begint aan het manuscript van Verleden tijd. “Je hebt er een fan bij,” steekt Marjolijn niet onder stoelen of banken. “Ik meld mij hierbij aan als proeflezer.”

Het volledige verslag en alle beoordelingen van deze 148e Hebban Thriller Leesclub vind je hier.