Verhalen over eten dat troost en vreugde biedt

Klik hier voor de uitzending van Tijd voor Max met Petra Possel als gast.

Over De troost van eten
In deze bundel schrijft Petra Possel over de troost en vreugde van kippensoep in tijden van geboorte en dood, de poes van Johannes van Dam die door haar tuin loopt, de poeha van sterrenrestaurants en de aanstellerij van quinoa-hipsters.
Net als in haar succesvolle debuut Vrouw in de rouw neemt ze ook zichzelf op de hak met verhalen over haar omgekeerde anorexia, haar mislukte garnalenkroketten, haar gebrek aan groene vingers en haar algehele onhandigheid.

Het eerste verhaal uit de bundel De troost van eten heeft als titel Entree en is een voorwoord dat veel meer lekkers beloofd in de vorm van mooie, persoonlijke en trefzekere verhalen. Petra Possel vertelt over het moment dat ze besloot haar leven te wijden aan gewoon lekker eten. Eten dat troost en vreugde biedt.

Entree
Vorig jaar ging ik in gezelschap van drie dames lunchen in een nieuw restaurant in Antwerpen. De chef-kok geldt als een van de besten van Nederland, een Zeeuwse knoest, die bijna ten onder ging aan zijn hang naar perfectie. Toen hij nog een zaak op eigen bodem bestierde was de wachtlijst een maand of drie. Je deed er goed aan een extra hypotheek op je huis te nemen als je bij hem ging eten, de rekening kon oplopen tot een honderdje of drie, vier per persoon, maar een doorgewinterde culi viel nog liever dood neer dan daarover te miesmuizen.

De chef-kok had echter besloten het roer om te gooien, hij ging het in Antwerpen helemaal anders aanpakken. Deze zaak werd meer down to earth, toegankelijker, meer rock-’n-roll ook. Bovendien betaalbaarder omdat er minder handelingen op het bord zouden plaatsvinden. Zo heet dat in de wereld van dure restaurants: handelingen op het bord. Hoe minder handelingen, hoe betaalbaarder het gerecht. Opgetogen gingen we aan tafel, de drie dames en ik. Het was een lage tafel, met lage stoelen, het was nog net niet aanliggen maar mijn gevoelige rug ging meteen in protest. Uit de luidsprekers klonken luide oerkreten van Bruce Springsteen, op de muur was een enorme doodskop geschilderd en de zwarte brigade droeg hippe outfits van G-Star Raw. De ober kwam de kaart expliceren. Gingen we voor het hele menu? Ja, dat gingen we. Goed, dan kregen we zeven voorgerechten, een hoofdgerecht en een dessert. En kaas als we daar dan nog zin in hadden. De meter startte op 85 euro voor alleen de voorgerechten, de dames en ik wisten toen nog niet dat we uiteindelijk 180 euro per persoon zouden afrekenen. We gaven geen krimp, keken elkaar vorsend aan en gingen zonder blikken of blozen all the way, voor de hoofdprijs.

Er kwam een parade aan gerechten voorbij, het ene nog mooier dan het andere en zo te zien hadden er nog steeds veel handelingen op het bord plaatsgevonden. Toen kwam het gerecht waar ik me het meest op had verheugd: asperges uit Eede. Eede ligt in Zeeuws-Vlaanderen op een steenworp van het geboortestadje van de chef-kok en asperges zijn mijn lievelingsgroente. Asperges horen bij mijn verjaardagsmaand mei, net als Hollandse aardbeien, rabarber en tuinbonen, allemaal favorieten. Asperges zijn beperkt leverbaar en juist dat maakt ze zo aantrekkelijk. Schaarste maakt kostbaar, dat geldt voor veel zaken. Asperges uit Eede, het water liep me al in de mond. Twee obers zwierden samen vier bordjes op tafel, het feest kon beginnen. Ik keek verlekkerd naar het bord en zag… één asperge. Eén asperge uit Eede. En nog niet eens een hele asperge, het was in feite de kop en het stukje daaronder, al met al niet meer dan 7 centimeter. Een halve asperge uit Eede dus.

Op dat moment kantelde mijn culinaire wereldbeeld.
Ik wilde wegrennen, vluchten voor iets waar ik niet bij wil horen, de wereld van zestien amuses in kleine glaasjes en op kiezelstenen geserveerd, een flintertje witvis op een bedje van bladgroente met een schuimpje van gekaramelliseerde spruit, zeven voorgerechten met eenentwintig verschillende smaken, samen goed voor driehonderd handelingen op het bord, de wereld van Michelinsterren en doorgedraaide topchefs, getut met handschoentjes, tafelwater van 9 euro, driedubbeldoorgedraaide boter bij het brood.

Op dat moment besloot ik mijn leven te wijden aan de eenvoudige doch voedzame maaltijd, aan gewoon lekker eten, aan eten waarin je onder alle omstandigheden zin krijgt. Aan eten met weinig handelingen op het bord. Eten voor in voor- en tegenspoed. Eten dat vreugde en troost biedt. En daar gaan deze verhalen over.