Verhalen uit de boekhandel: de postbalie

In retail maakt het over het algemeen niet zo heel veel uit wát je verkoopt, zolang je maar klanten hebt. Hoe meer klanten, hoe meer omzet en hoe groter je succes. Om meer klanten te krijgen heb ik naast de boekwinkel ook het postagentschap overgenomen. Twee jaar na de opening van onze winkel kan ik vertellen dat een postbalie inderdaad voor veel klanten zorgt. Jammer genoeg verdien je niet of nauwelijks aan deze service en dus is het de bedoeling dat je de klanten die voor de post komen ook kan overhalen om andere producten bij jou te kopen. Buiten de postbalie hebben wij tevens een groot aantal postbussen in de winkel staan. Hierdoor zijn wij genoodzaakt om 07:00 uur ’s ochtends aanwezig te zijn om de post te sorteren voor de zakelijke klanten, waarna wij een uur later de winkel moeten openen. 

Ondanks dat het veel werk is voor relatief weinig geld, is het wel leuk om een postbalie te hebben. Wij versturen pakketjes over de gehele wereld en hebben een goed en erg leuk contact met een aantal klanten die dagelijks hun goederen versturen. Antiquariaten, scholen, stichtingen, kleine bedrijfjes. Iedere dag een praatje, het uitwisselen van verhalen en ervaringen. Ik denk dat we dagelijks zo’n vijfhonderd poststukken verzenden, goed voor gemiddeld twee tot drie rolcontainers per dag en ongeveer drie volle postzakken. Een groot deel daarvan gaat om antwoordnummers, pakketten met kleding, telefoons, schoenen, huishoudelijke aparaten en weet ik veel wat nog meer. Op de één of andere manier denken sommige mensen die goederen retoursturen dat de winkel met de postbalie ervoor moet zorgen dat de pakketjes goed zijn verpakt. Dat dozen en plakband volledig gratis ter beschikking worden gesteld. Ik geef toe, in de eerste paar weken waren wij zo naïef om dat af en toe ook nog wel eens te doen, totdat bleek dat dit wel heel erg in de papieren ging lopen. Iedere dag gingen er makkelijk vijftien rollen plakband doorheen, want gratis plakband betekende blijkbaar dat de hele doos volledig moest worden ingeseald. In dat tempo zou het mij een kapitaal kosten om gratis pakketjes retour te sturen naar de grote postorderbedrijven in binnen- en buitenland.

'Meneer, ik wil deze twee pakketjes retoursturen.'
'Dat moet lukken, mevrouw.'
'Het is gratis.'
'Ook dat zou zomaar kunnen.'
'Het kost mij helemaal niets. Het is een antwoordnummer.'
'Dan gaat dat helemaal voor elkaar komen, mevrouw.'
'Ik betaal geen stuiver, dat hebben ze zelf gezegd.'
'Wilt u het dan even helemaal dichtplakken voor mij?'
'Het versturen is gratis mevrouw. U moet de pakketjes wel kant en klaar aanleveren.'
'U kunt het toch wel even dichtplakken? Wat kost een rol plakband nou?'
'€ 2,20, mevrouw. Een brede rol, speciaal voor pakketjes.'
'Wat een belachelijke service. Het hoort gratis te zijn!'
'U kunt niet verwachten dat ik ga betalen om uw pakje te versturen.'
'Belachelijk! Het zou gratis zijn . Als u maar niet denkt dat ik ooit nog iets bij dat bedrijf bestel!'
'Ik kan er vanavond vast niet van slapen, mevrouw.'
'Nou, dat is dan uw eigen schuld.'

Het zijn gelukkig uitzonderingen, maar er zijn toch redelijk wat mensen die serieus denken dat andere mensen gaan betalen voor hun pakketjes. Die hun retour te sturen onderbroeken uiteindelijk gewoon met een elastiekje en een postzegel bij ons achterlaten. Of in een open bananendozen hun laptop of telefoon afleveren en liever gokken dat het keurig in China aankomt dan dat ze even een rolletje plakband kopen en/of een fatsoenlijke doos halen bij de supermarkt. Mensen die dan twee weken later terugkomen met de vraag of wij even willen uitzoeken waarom hun retourzending nooit is aangekomen en waarom ze alsnog de rekening moeten betalen van het postorderbedrijf in kwestie. Grappig is ook om te zien dat jongeren alles kunnen met hun telefoon en tablet, maar absoluut niet weten hoe ze iets per post moeten versturen. Ze komen met een brief in hun hand naar de winkel en vragen met een wanhopige blik in hun ogen of wij soms weten hoe dat velletje papier in hemelsnaam in Groningen kan komen.

'Het moet er morgen zijn. Kan dat eigenlijk wel? En hoe weten jullie dan bij wie het terecht moet komen?'

Dan leg je uit dat er zoiets bestaat als een envelop en dat je daar dan het adres van degene op moet schrijven waar dat velletje papier naartoe moet. Dat je het dan in een grote bak moet gooien die wij in de normale wereld een ‘brievenbus’ noemen en dat een postbode er dan voor zal zorgen dat die enveloppe op de juiste bestemming komt. De opluchting is vervolgens bijna tastbaar als ze merken dat er een redelijk simpele oplossing is voor hun probleem en vervolgens trekken ze zich weer terug in hun digitale wereld.

Een postbalie in je winkel zorgt absoluut voor veel klanten. En voor een aantal leuke momenten.

Joe Abercrombie: De Eerste Wet, boek 1: De macht van het zwaard

De driedelige serie 'De Eerste Wet' van Joe Abercrombie is fantasy van de bovenste plank. Heroïsche fantasy in de traditie van de legendarische David Gemmell. De macht van het zwaard is het eerste deel waarin de lezer kennis maakt met Logen Negenvinger, een charismatische vechter die tijdens het lezen uitgroeide tot één van mijn meest favoriete helden. Het verhaal gaat heel veel kanten op en er komen allerlei bijna iconische karakters in voor, zoals de eens machtige zwaardvechter Glokta, die inmiddels nog slechts een schim is van de man die hij ooit was. De macht van het zwaard blinkt uit in originaliteit en fascinerende verhaallijnen en bevat volop spanning, keiharde actie en gelukkig ook de nodige humor.  

De macht van het zwaard verscheen in 2011 bij Meulenhoff Boekerij.