Verhalen uit de boekhandel: Paul Goeken

Deze week een column die slechts voor een klein deel over mijn winkel gaat. Het is vandaag 3 oktober 2015 en morgen zou het de verjaardag zijn geweest van Paul Goeken, één van mijn allerbeste vrienden. De meeste mensen zullen hun schouders ophalen. Paul Goeken. Nog nooit van gehoord. Paul was de eigenaar van een zwem- en duikschool in Loosdrecht, toen hij in 1999 met vrouw en kinderen naar Gran Canaria vertrok om daar een nieuw leven op te bouwen. Hij begon er een duikschool en zijn vrouw Annemiek ging van start met een winkeltje voor de Nederlandse toeristen die het eiland in grote aantallen bezochten. Na een paar jaar hing Paul zijn duikbril aan de wilgen en ging hij achter in de winkel van zijn vrouw met een ouderwetse typemachine beginnen met het schrijven van spannende verhalen. In 1992 verscheen bij een kleine uitgeverij zijn eerste boek, Hammerhead, welke al snel werd gevolgd door Dodelijke stijging en Camouflage. Het nadeel van een kleine uitgeverij was dat de boeken nauwelijks werden verkocht, maar na het verschijnen van Camouflage kwam Paul in contact met Steven Maat van A.W. Bruna, de Nederlandse uitgever van onder andere John Grisham, David Baldacci, Frederick Forsyth en Elizabeth George. Maat zag wel potentie in de vertelkunst van Goeken en nam hem onder contract. Op dat moment een unicum, aangezien A.W. Bruna al in geen jaren een Nederlandse thrillerauteur een kans had gegeven. Met De Orde en Spaanse Furie bewees Paul Goeken dat hij niet misstond bij een grote uitgeverij en leek een mooie toekomst als auteur in de maak.

In het geheim werkte Paul echter aan een geheel nieuw project. Hij was zeer enthousiast over de boeken en het succes van Saskia Noort, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt en begreep als geen ander dat vrouwen in de boekwinkels de dienst uitmaakten. Medio 2004 kwam hij naar mij toe om te vertellen over zijn plan om onder het pseudoniem Suzanne Vermeer thrillers te gaan schrijven voor het vrouwelijke publiek. Een paar uur hebben wij toen zitten filosoferen over de mogelijkheden en over inhoud, boekomslagen en titels. Paul was een man die door zijn eindeloze enthousiasme en geweldige humor iedereen van zijn gelijk kon overtuigen en in dit geval was er weinig tot geen moeite voor nodig. Ik was snel overtuigd van de mogelijkheden al had ik – in tegenstelling tot Paul zelf – geen enkel idee van de impact van zijn plannen.

De rest is geschiedenis, zou je kunnen zeggen. Een jaar later verscheen All Inclusive van Suzanne Vermeer en op Schiphol werden er ruim vijfentwintigduizend exemplaren van verkocht. Nog geen jaar later verscheen ook De Vlucht en wederom waren de boeken niet aan te slepen. Paul Goeken kwam niet meer bij van het lachen en uitgeverij A.W. Bruna wist niet wat het overkwam. Vanaf het derde boek gingen ook de rest van de Nederlandse boekwinkels één voor één overstag en begon de naam van Suzanne Vermeer aan bekendheid te winnen. Ze bestormde de bestsellerslijsten en verwierf zich een plek tussen de drie auteurs die Paul Goeken zo bewonderde en ter inspiratie dienden voor zijn geheime project.

Na acht boeken stond Suzanne Vermeer op het punt om voor het eerst op de bovenste plaats van de Top 60 van het CPNB terecht te komen. Een paar maanden daarvoor vertelde Paul mij echter dat hij ziek was. Kanker. Hij wist echter zeker dat het te behandelen was en dat hij minimaal tachtig jaar zou worden. Als ik het iemand gunde dan was het Paul Goeken, maar helaas liep het verhaal dit keer niet goed af. In juni 2011 kwam Paul Goeken geheel onverwachts te overlijden. Tien dagen eerder had ik hem nog ruim anderhalf uur aan de telefoon. Het leven is oneerlijk en onrechtvaardig. Na het overlijden van Paul haalde Suzanne Vermeer plotseling het acht uur journaal en een paar dagen later stond Bella Italia op de eerste plaats van de bestsellerslijst. Jammer genoeg mocht Paul dat niet meer meemaken. Over oneerlijk en onrechtvaardig gesproken…

Waarom een column over Paul Goeken?

Omdat ik van mening ben dat het de taak is van zijn beste vrienden om ervoor te zorgen dat hij niet vergeten gaat worden. Ik probeer dat te doen door een of twee keer per jaar iets over hem te schrijven. Omdat ik 100% zeker weet dat hij minimaal twee keer vanuit het warme Gran Canaria naar Almere-Haven was gekomen om mijn boekwinkel te bekijken en misschien zelfs even stiekem achter de kassa te gaan staan als iemand met een boek van Suzanne Vermeer richting de toonbank was gelopen. Vandaag misbruik ik mijn column op Hebban daarom voor dit doel. Paul was een uniek en fantastisch mens en ik zie in mijn winkel een paar keer per week iemand met een boek van Suzanne Vermeer naar de kassa komen. Voor mij zal de naam van Suzanne Vermeer altijd verbonden blijven aan die van Paul Goeken, hoewel het moment gaat komen dat er meer titels van haar zijn uitgebracht die niet dan wel door hem zijn geschreven. Dat doet pijn en is niet eerlijk, maar is ook gewoon de realiteit. Het concept is voor de uitgeverij te goed om mee te stoppen.  Ik hoop dat Paul het zo gewild zou hebben en denk diep van binnen van wel. Hoewel het feitelijk wel sterk afhankelijk is van welke auteur de rol van Paul als Vermeer heeft overgenomen. Zodra ik echter ga twijfelen beloof ik dat ik nooit meer een boek van Suzanne Vermeer in Almere-Haven zal verkopen....

P.F. Thomése: J. Kessels: The Novel  

Dit geweldige boek verscheen reeds in 2009 maar vanwege de verfilming ligt er nu een goedkope herdruk in de winkels. De schrijver Thomése en J. Kessels gaan in deze roman van Tilburg naar Hamburg op zoek naar een vreemdgaande frikadellenhandelaar. Het verhaal is razendsnel, grof en uitermate grappig. De humor is soms heel flauw, soms bikkelhard, meestal erg plat maar altijd zeer aanstekelijk. Thomése en Kessels komen in hun speurtocht in een waar wespennest terecht en tijdens het lezen kan je de geur van frikadellen, sigaretten en bier bijna ruiken.

Geen idee hoe de film is, maar als je het boek hebt gelezen kan de bioscoop feitelijk alleen maar tegenvallen…