Verhalen uit de boekhandel: een eigen Julia Roberts

- "Ken je die film van Notting Hill?"

- "Over die boekwinkel in Londen?"

- "Ja! Met Julia Roberts, man!"

-  "Klopt. Aardige film."

- “Met Julia Roberts!”

- “Ik weet het.”

- "Wilde je daarom een boekwinkel beginnen?"

Bovenstaande conversatie was serieus één van de reacties die ik kreeg toen bekend werd dat ik de voormalige boekwinkel van Eric Dekter in Almere-Haven ging overnemen. Het deed in ieder geval één persoon op Facebook meteen denken aan Julia Roberts... Zelf zou ik die associatie nooit gemaakt hebben en in tegenstelling tot de film heb ik ook geen boekwinkel met louter reisgidsen. Het verhaal was op zich grappig en Julia Roberts speelde een leuke rol, maar de film was volgens mij niet écht een topper. Toch keek ik de eerste paar dagen af en toe door het raam naar buiten om te zien of Julia Roberts misschien toch nog even langs zou komen.

- “Lekker, een eigen winkel. Dan krijg je te maken met je eigen personeel!"

Met een wat dreigende en intimiderende toon kreeg ik ook deze opmerking - nog voor ik de winkel had geopend - naar mij toegeslingerd. Eigen personeel. Blijkbaar erger dan welke ziekte dan ook. Nog gevaarlijker ook dan personeel van een ander. Nou heb ik persoonlijk een hekel aan het woord zelf. Personeel. Alsof ze je koelte toe wapperen wanneer het extreem warm is. Voor je buigen als je een keer met je vingers knipt. Ik heb het liever over collega's. Ik heb er twee en één daarvan is ook nog eens mijn vriendin. Je kan je dus afvragen of ik sowieso wel de baas ben in mijn eigen winkel.

Is het werken met je vriendin wel zo'n succes? Ook een vraag die ik al snel kreeg. Nou, ideaal is het natuurlijk nooit. Gaat het fout met de winkel dan heb je allebei een probleem. Samen werken en samen leven is vaak ook geen hele goede combinatie. In mijn geval hebben we echter een keurige verdeling en werken we maar één volledige dag samen. Het was absoluut wennen en voor mij persoonlijk ook zoeken naar een goede balans. In het begin speelde ik overduidelijk dé baas. Dat bleek dus niet te werken. Het feit dat het wat mij betreft eigenlijk ongemerkt gebeurde in het proces om te wennen aan het gegeven dat ik een winkel was begonnen, bleek duidelijk geen al te goed excuus. Inmiddels meen ik echter een goede balans te hebben gevonden en heb ik ontdekt dat mijn vriendin in veel opzichten een betere 'baas' van de winkel is dan ik. Communicatief richting de klanten zeer zeker, ze kent de klanten op een verbazingwekkend niveau, maar ook in het plaatsen van bepaalde zaken in het juiste perspectief. Het commerciële traject is dan ook meer mijn ding en daar kan ik mij dankzij mijn vriendin nu nog veel meer op richten.  

Terwijl ik in de eerste dagen naar buiten keek om Julia Roberts te ontdekken, stond ze gelukkig al die tijd gewoon al aan mijn zijde. Net zo lang, net zo mooi, net zo grappig en net zo goed voor die wat wereldvreemde boekverkoper.

(c) Cartoon: Jeff Stahler

Al die tijd de duivel van Donald Ray Pollock

Dit is werkelijk een inkt- en inktzwart verhaal. Deprimerend en uitzichtloos. Een verhaal over misdadigers die zonder enige scrupules mensen van het leven beroven, vluchten voor de wet en deze vaak zeer lang weten te ontlopen. Daar tussendoor loopt de hoofdpersoon die alle moeite doet om het licht in de duisternis te ontdekken. Pollock is een begenadigde auteur die zelf ook zijn portie aan ellende heeft gehad. Zijn debuutroman is wonderschoon geschreven, met oogstrelende zinnen en dus een genot om te lezen. Tegen de tijd dat je denkt dat je de verschrikkingen van de verschillende personages niet meer kan verwerken, is het boek uit en blijf je achter met de brokstukken van het verhaal. En spijt dat Pollock nog geen tweede volledige roman heeft geschreven. Al die tijd de duivel is geen makkelijk boek, maar wel een geweldige ervaring.

Al die tijd de duivel verscheen in oktober 2014 bij Uitgeverij Karaat.