Verhalen uit de boekhandel: geen interesse

“Dag meneer, verkoopt u ook echte boeken?”
“Echte boeken, mevrouw?”

“Ja, boeken met verdieping, met inhoud. U weet wel….”

“Ik heb geen idee, mevrouw. Noemt u eens een titel of een auteur.”

“Nou… het zit zo. Ik heb een nogal ongewoon leven achter de rug en mijn buurman kwam met het idee om dat eens op papier te zetten. Dat heb ik gedaan en mijn buurman kan ervoor zorgen dat het wordt gedrukt. Printing op verzoek.”

“Maar wat voor boek zoekt u nou precies in mijn winkel?”

“Eigenlijk niets. Ik vroeg mij alleen maar af of u interesse heeft om mijn boek te verkopen? Het telt 100 bladzijden en kost winkelverkoop € 59,95. U krijgt het echter bij tien exemplaren voor € 39,95 per stuk. Dan maakt u dus tweehonderd euro winst.”
“Klinkt heel interessant mevrouw, maar ik heb helaas geen interesse. Wij verkopen hier heel weinig boeken met inhoud.”
“Ja, daar was ik al bang voor. Dat doen maar heel weinig boekwinkels heb ik het idee. U bent niet de eerste.”
“Dat geloof ik graag.”
“Het is echt een heel goed verhaal hoor en volgens mijn buurman is het ook leuk geschreven.”

“Ik wens u dan veel succes mevrouw. Al moet ik zeggen dat een boekje van honderd pagina's nooit zal verkopen voor zestig euro.”

“€ 59,95.”
“Dat scheelt inderdaad een hoop. Maar nog altijd erg duur.”
“U heeft dus geen interesse om het te verkopen?”

“Nee, mevrouw.”

“Nou... geen wonder dat het zo slecht gaat in de boekwinkels.”

Het is werkelijk opvallend hoeveel mensen en bedrijven je benaderen als je net een winkel bent begonnen. De meesten doen dat op een manier waardoor je bijna denkt dat je ontzettend blij moet zijn dat desbetreffend persoon de moeite heeft genomen om jou en je winkel te redden van een werkelijk miserabel en vroegtijdig einde.

“Meneer! Weet u wel dat u nog niet met uw adres en telefoonnummer in onze gids staat?”
“U heeft écht nog nooit een advertentie geplaatst in onze krant????”
“Zelfs uw bedrijf kan voor een relatief klein bedrag een vermelding krijgen op onze website!”

Helaas heb ik, ondanks alle vast goedbedoelde adviezen, nog nooit de behoefte gehad om met één van deze partijen in zee te gaan. Ook niet met de vriendelijke mevrouw die op een zaterdagmiddag bij de kassa kwam om te vertellen dat zij werkte voor de allerbeste accountant van Almere en dat ik maar beter zo snel mogelijk kon overstappen. Of de enthousiaste meneer die zeker wist dat ik een contract bij Nuon had maar dat hij kon regelen dat het contract meteen werd ontbonden. Dat ik maar liefst honderd euro per jaar zou besparen als ik hem – voor een kleine vergoeding - een nieuwe energieleverancier liet zoeken. Het hoogtepunt was echter op een late zaterdagmiddag toen een strak in het pak zittende man tussen neus en lippen vroeg of ik misschien interesse had om een vrijstaand pand in de Bottelaarspassage in Almere-Stad te huren om daar een tweede winkel te beginnen. Oh ja, en geef ook maar een boekenbon van vijftien euro...

Werkelijk uit alle hoeken en gaten kwamen mensen met prachtige voorstellen en adviezen en de meeste gingen duidelijk overstuur of in opperste verbijstering weer de winkel uit als bleek dat ik totaal geen interesse had.

“Dan moet u het zelf maar weten!”

Los van de mensen die wat voor diensten dan ook wilden aanbieden, kreeg ik - vooral in het eerste jaar - ook regelmatig mensen in de winkel die zelf een boekje hadden geschreven. Die stad en land aan het afreizen waren in een poging een boekwinkel te vinden die een paar exemplaren op de toonbank wilde plaatsen. Als boekhandelaar voel ik uiteraard wel een bepaalde sympathie voor aspirant schrijvers die hun best doen om hun levenswerk in de boekwinkel te krijgen. Zelfs Dan Brown en J.K. Rowling hebben vele tientallen afwijzingen gekregen van uitgeverijen die geen brood in hun werk zagen.

In slechts een paar gevallen heb ik boeken opgenomen in mijn assortiment. Bijvoorbeeld het debuut van de Almeerse auteur Ilse Ruijters, De onderkant van sneeuw, waar wij uiteindelijk een tiental exemplaren van hebben verkocht. Helaas waren de boeken van de meeste beginnende auteurs totaal ongeschikt voor de verkoop. Klassieke gerechten uit Almere die al generaties lang door moeders aan hun dochters worden doorgegeven. Het is de exacte titel van het boek in kwestie. Met alle recepten ook nog eens in rijm (met een blaadje tijm en een snufje zout, gaat het zeker niet fout). Van generatie op generatie in een stad die pas een kleine vijftig jaar bestaat. Het leek mij geen potentiële bestseller en dus moest ik de auteur teleurstellen. Gelukkig had ze begrip voor mijn argumenten en wenste ze mij zelfs nog succes met de winkel. Andere auteurs hadden meer moeite om hun teleurstelling te verbergen.

Aan auteurs geen gebrek in Nederland. Iedereen kan tegenwoordig een boek schrijven en in eigen beheer uitgeven. Het vinden van verkooppunten is vaak een ander verhaal. Feit is dat een hele stoet aan mensen en bedrijven de weg naar (beginnende) winkels weten te vinden en vervolgens hun uiterste best doen om hun producten of diensten te verkopen. Vaak herken je ze al als ze de winkel binnenkomen en waar het in de eerste maanden nog wel leuk was, merk je dat je op een gegeven moment steeds meer moeite moet doen om aardig te blijven. Vooral vanwege de manier waarop ze je benaderen en proberen uit te stralen hoe stom jij bent dat je nog nooit van ze hebt gehoord en niet al veel eerder zelf contact met ze hebt opgenomen. Ik ben mijn winkel echter begonnen omdat ik zelf wil beslissen wat ik verkoop. Zelf wil beslissen met wie ik in zee ga en met wie niet. Vandaar dat ik niet van plan ben om zo maar even over te stappen naar een nieuwe accountant en ook niet ieder boek in mijn assortiment ga opnemen dat in eigen beheer is uitgebracht. Als ze dat niet leuk vinden moeten ze misschien zelf maar een winkel beginnen. In de Bottelaarspassage van Almere-Stad schijnt er nog eentje leeg te staan...

(c) Cartoon: Jeff Stahler

Ik vind het best van Per Petterson

Toen ik zes, zeven jaar geleden de roman Paarden stelen van de Noorse auteur Per Petterson las, was ik meteen verkocht. Met mooi taalgebruik en aansprekende thema’s bleken ook zijn andere boeken allemaal een schot in de roos. Ik vind het best is een van zijn eerste romans en verscheen oorspronkelijk in 1992 alvorens het vorig jaar in een Nederlandse vertaling werd uitgebracht. Het is een roman over de eenzame en niet al te vrolijke jeugd van de jonge Audun. Petterson weet het verhaal klein en intiem te houden, zonder daarbij de kracht van zijn boodschap te verliezen.

In Ik vind het best doet Audun Sletten zijn best om los te komen van zijn alcoholistische en gewelddadige vader , maar tijdens het lezen ontdek je al snel dat zijn jeugdjaren een onuitwisbare stempel op het leven en het karakter van de jongen hebben gedrukt.  Per Petterson brengt de strijd van de hoofdpersoon om een enigszins normaal leven op te bouwen zo mooi in beeld dat je tijdens het lezen alleen maar meer sympathie voor hem krijgt. Het is jammer dat het zo lang heeft moeten duren voordat uitgeverij De Geus dit boek heeft uitgebracht, maar het wachten is gelukkig ruimschoots beloond.   

Ik vind het best verscheen in het najaar van 2014 bij Uitgeverij de Geus.