Luc Deflo: 29 boeken in nog geen 17 jaar

Pagina 2 van 3

Jij blijkt te weten wat een dodelijke intra peritoneale bloeding is. Moet een thrillerschrijver basis geneeskunde onder de knie hebben? 

“Ik denk dat ik al doende expert ben geworden. Een vriend van mij, wiens vader een anatoom-patholoog was, deed me diens persoonlijk handboek cadeau, niet in de handel verkrijgbaar. Dat is een ongelooflijke bron van informatie.”  

Op de naam Jansseune heb je lang nagedacht. Je vond er spielereien op zoals een cijferspelletje waarbij de som der vervangende cijfers van de letters nul is. Is de naam Jansseune de oplossing of de start geweest? 

“De oplossing eigenlijk. Ik wilde oorspronkelijk een raadseltje gebruiken om de politie te treiteren. Daarom vond ik Jansseune, de zoon van Jan, een mooie naam. Ik vond die wat weg hebben van een kruisvaarder. Dat was overigens mijn eerste idee voor de cover, maar daar de uitgever was bang dat de indruk zou ontstaan van een historische roman."   

Teek

Het eigenlijke onderwerp van Teek is het schietincident tussen politieagenten. Daarin komen steeds nieuwere versies naar boven. Waarom is het belangrijk de waarheid te spreken bij zo’n incident? 

“Correctie. Het onderwerp van Teek is in feite emoties. Het hoofdpersonage is iemand die geboren is zonder emoties. Hij voelt geen pijn, geen verdriet. Hij is zich daar van bewust. Begint op school kinderen te imiteren, zoals Grenouille in Le Parfum van Susskind. Tot hij ontdekt dat hij door een moord plots emotie voelt. Dat zoekt hij terug op. Hij wil die emoties vervolgens niet meer afgeven. Wat is er dan mooier om die flikken tegen elkaar op te zetten? Daar gaat, in een notendop, dat boek over."  

Je beschrijft Nadia Mendonck als de ideale vrouw voor Deleu. Alleen wil hij er niet aan om met haar kinderen te hebben. Doe je dit koppel, zoals in een goede soap, naar elkaar smachten? 

“Ik hoor niet graag de term soap. Ik probeer daar van weg te blijven. Ik wil mijn personages levensecht maken. Relaties in een reeks zijn onvermijdelijk, maar ze mogen niet overheersen. Uiteraard bestaan er een paar tegenstellingen. Deleu blies zijn huwelijk op voor Nadia, voelt zich schuldig tegenover zijn kinderen. Dat is in feite hun breekpunt. Hij durft het niet aan opnieuw te beginnen met Mendonck, met nieuwe kinderen. Ik denk dat dit heel menselijk is.” 

De rollercoaster van Deflo

Een vloerplank kraakte. Dezelfde. Altijd dezelfde, maar nu was het anders. Lichter, levendiger. Blijer. Hij staarde naar haar slanke rug. De wespentaille. - Dit is maar een voorbeeld van je sfeer brengende schrijfstijl. Het lijkt of je in één ruk schrijft, zoals je je dat voor je ogen ziet afspelen. 

“Dat is ook zo. Men zegt vaak dat schrijven gelijk staat met schrappen. Wel, ik heb nog nooit een hoofdstuk geschrapt. Ik ben een ziekelijke workaholic, moet elke dag vijf bladzijden op papier hebben of ik ben ongelukkig. Thuis zit ik meestal in de tuin. Dan komt het vaak vanzelf. Ik begin elke dag met het bewerken van wat ik de vorige dag schreef. Eenmaal in trance, ben ik niet meer te stoppen. De dialogen vliegen er zo uit. Ik wil dat het vooruit gaat. Ik probeer die hanenpoten dan de volgende ochtend te ontcijferen.”  

Dus geen blinde vlekken bij jou, knelpunten, keerpunten enzoverder? 

“Ik heb scenariowerk gedaan en kan besluiten: dikke bullshit. Je hebt gewoon goede en slechte verhalen. Ik houd niet van regeltjes. Ik volgde ooit een cursus dramaturgie en bezit alle boeken van alle scriptdokters, maar je mag die nooit te rigide volgen. Want dan beperk je jezelf te veel.”

Het zit van binnen? 

“Ik voel aan de opbouw van mijn hoofdstukken of het verhaal goed zit. Dat moet niet precies meetkundig op een derde van het verhaal zitten. Vroeger gebeurde dat heel organisch. Ik had een idee en een thema, een paar mijlpalen en roef, we waren weg. Totdat een collega zei dat hij een organigram nodig had om de personages uit elkaar te houden. Dat is dus niet goed. Sindsdien doe ik het omgekeerde. Ik deel alles in hoofdstukken. Daar plaats ik details in: wie, wat, waar enzovoort. Kan onderweg veranderen, maar de plot zal niet meer ontsporen. Jef Geeraerts schreef zo. Die werkte met steekkaarten, waarna hij de plot op drie weken af had.”

Actie gaat voor karakter? 

"Ik wil geen personages creëren die er niet toe doen. De plot moet niet zo ingewikkeld zijn dat alleen ik die nog begrijp. Keep it simple. Lezers moeten spanning voelen en de diepte van de personages kunnen peilen. Ik laat ze wél balanceren op een slappe koord, zo van: ik wil ook wel eens doen wat die moordenaar doet, maar fuck, het mag niet. De personages doen wat ze doen en ik ben God de Vader niet. Ik zal nooit moraliseren." 

Tempo als zaligmakend ingrediënt? 

“Alles moet bij mij wijken voor de spanning. Ik probeer eenvoudige taal te hanteren. Als je twee woorden in een zin brengt die een lezer niet snapt krijg je vele reacties, maar meestal geen goede. De grootste fout is dat een schrijver wil uitpakken met zijn vocabularium. Daarmee haal je je lezer uit het verhaal. Het grootste plezier heb ik wanneer iemand te laat is gaan slapen vanwege mijn boek.

Ik kan ook slecht naar een film kijken; zit me voortdurend af te vragen waarom scènes wel of niet werken. Dat doe ik ook bij theater. Daar heb ik spijtig genoeg geen tijd meer voor. Ik speelde veel toneel, deed dat graag. Zo is het schrijven feitelijk begonnen. Ik vergeet nooit die dag dat ik als toneelschrijver in de zaal zat en een dame naast mij al haar lichaamssappen heeft laten vloeien. Die zat daar te snotteren, bleiten, lachen, tot de stoel daverde. Ik heb niet naar dat stuk gekeken, maar van haar genoten. Die kreeg natuurlijk de verrassing van haar leven toen ze mij, na het stuk, op het podium riepen. Dat is zalig. Dat heb je nooit met een boek.”    

Lees verder op de volgende pagina