Waarom we allemaal een beetje Esmée zijn

'Kijk, mijn nieuwe topje voor de bruiloft van Anne en Bob. Hoe vind je hem?'
'Geweldig! Staat je fantastisch, meid.'
'Echt? Vind je het niet een beetje té voor een bruiloft: een panterprint met pimpelpaarse glitters en dan loeistrak?'
'Nee joh! Jij kunt dat hebben. Gewoon doen.'
'Fijn. Als jij het zegt dan geloof ik het.'
'Tuurlijk, daarvoor ben ik je beste vriendin. Echt. Geweldig topje.'
'Hé, weet je wat? Jij hebt over twee weken toch ook een feestje? Dan mag je hem wel lenen!'
'Eh... Nou...'

Leugentje

Ja-ha, daar ging deze 'vriendin' mooi de mist in hè? Met haar kleine leugentje. Erger nog: ze nam zich voor om het niet meer te doen en de volgende keer deed ze het gewoon weer. Nu is dit natuurlijk niet uit mijn leven gegrepen, ik doe niet aan leugentjes om bestwil. Het idee zeg. Maar veel andere mensen natuurlijk wel. Al is het maar om een ander niet voor het hoofd te stoten zoals hierboven, of omdat je anders zoveel moet uitleggen. Soms is een klein petieterig leugentje gemakkelijker dan een lang, onsamenhangend verhaal dat alleen maar meer vragen oproept.

Herkenbaar

Vreemd genoeg komt er na zo'n leugen vaak een moment dat je alleen maar meer uit te leggen hebt. Dat laatste overkomt ook Esmée Evers, de hoofdpersoon in Scoop! Ze heeft gelogen, ze blijft liegen en ze liegt nog een beetje meer. Klinkt niet erg sympathiek, maar toch oordelen de meeste lezers opvallend mild. 'Herkenbaar!' hoor ik vaak. En velen hebben zelfs medelijden met haar, tot plaatsvervangende schaamte aan toe. 'Als lezer zie je hoe Esmées leugentjes ontstaan, je voelt hoe lastig het is om ze op te biechten en je snápt het gewoon.'

Jeuk

Maar niet iedereen houdt van Esmée, althans niet meteen. Haar naïviteit wekt ook ergernis op, tot een punt dat sommige lezers bijna hun boek naar haar fictieve hoofd willen smijten met een wanhopig geschreeuwd: 'Mens! Kom toch eens in actie!' En dat, beste allemaal, was precies mijn bedoeling. Een goed plot, een personage: het moet een beetje jeuken. Want pas hierna kon ik Esmée geloofwaardig een ontwikkeling laten doormaken. Wat blijkbaar lukte, want aan het einde van Scoop! zit vrijwel iedere lezer in team Esméetje. En is dat niet heel menselijk? We houden niet van losers die zich zonder weerstand in een slachtofferrol laten drukken, maar wel van underdogs die murw geslagen overeind komen om te knokken voor die topdog positie.

Haar

Ook het onhandige van Esmée is iets waar veel lezers zich in herkennen. 'OMG! Ik werk me ook altijd in de nesten! En dat gepruts met dat haar!' Ik niet natuurlijk. Om heel eerlijk te zijn heb ik werkelijk nog nooit in mijn leven mijn haar verprutst. Al denken sommige mensen in mijn omgeving daar misschien anders over. Die keer dat ik mezelf dreadlocks besloot te geven, bijvoorbeeld (nooit meer, broeihaard voor ranzigheid en o ja, het gaat er best lastig uit). Tip: als je dan dreadlocks wil, láát het doen. Doe je het zelf, dan lijkt het meer alsof je drie dagen met je hoofd over je kussen hebt liggen draaien. En dan die keer dat ik vond dat ik mijn haar best zelf blauw kon verven. Met vulpeninkt. Supergoed idee. Mooi resultaat ook. Lekker goedkoop. Alleen een beetje onhandig toen het ging regenen.

Oké, ik loog dus. Ik heb mijn haar wel degelijk ooit verprutst. Maar het was een leugentje om bestwil. Anders moest ik zoveel uitleggen. Ik zal het nooit meer doen. Echt niet. Mooie broek trouwens, maakt je kont helemaal niet dik.

Iris Houx

Lees ook: Drie redenen waarom Scoop! er niet eerder was en Scoop! - The movie.