Wat kiest Nederland?
Alle debatten, televisieoptredens, campagnespotjes en tours door het land verleiden de kiezer wellicht tot een stem, maar wie zich daarbij ook graag inleest over het gedachtegoed van politieke partijen komt dit jaar prima aan zijn trekken. Verschillende politici publiceerden in aanloop naar de verkiezingen een boek of dat werd over hen geschreven. Welke boeken geven een beeld van de lijsttrekkers van de grootste politieke partijen van Nederland?
In september vorig jaar verscheen een portret van premier Mark Rutte, geschreven door Sheila Sitalsing. In Mark wordt een beeld geschetst van de minister-president, zijn drijfveren en overtuigingen en wat dat dan zegt over de VVD en over Nederland, ‘dat ontzettend gave land’ aan het begin van de eenentwintigste eeuw.
Sybrand Buma van het CDA klom zelf in de pen en in Tegen het cynisme probeert hij de oorzaken voor de steeds grotere kloof tussen politiek en burgers te vinden. Die polarisatie zorgt namelijk voor steeds meer cynisme, vindt de partijleider. Aan de hand van zijn persoonlijke verhaal dat voert langs zijn eigen familiegeschiedenis voert, probeert hij de strijd tegen dat cynisme aan te gaan.
Alexander Pechtold van D66 ziet dat xenofobie en pessimisme als een donkere wolk boven Nederland en de wereld hangen, een dreiging die met de verkiezing van Donald Trump als president van de Verenigde Staten is toegenomen. In Optimist in de politiek probeert hij een beeld te geven van zijn achtergrond en jeugd, die hem vormden tot een man met idealen die de Nederlandse samenleving weer een positieve blik op de toekomst wil bieden.
Hoewel Geert Wilders zelf de pen nog niet ter hand heeft genomen, werden de intrigerende man en zijn overtuigingen wel onderwerp van menig non-fictieschrijver. In de meest recente uitgave Wegen naar Wilders van Koen Damhuis koos deze socioloog voor een andere insteek: hij sprak met PVV-stemmers om zo duidelijkheid te verschaffen over hun drijfveren. Hij laat op een verrassende manier zien hoe divers de achterban van de Partij voor de Vrijheid is, maar ook wat hen bindt.
Hoewel Lodewijk Asscher als zeven jaar terug als wethouder en locoburgemeester van Amsterdam een boek publiceerde over het besturen van de hoofdstad, deed hij dat als minister nog niet. Een recente uitgave geeft ook geen al te positief beeld van zijn huidige PvdA. In Haalt de PvdA 2025? buigen negen auteurs, waaronder vooraanstaande partijleden en buitenstaanders, zich over de vraag of en hoe de partij zichzelf opnieuw uit kan vinden om het hoofd te bieden aan het veranderde Nederland van de eenentwintigste eeuw.
Emile Roemer trok er enkele jaren geleden op uit om te ontdekken hoe politiek en de buitenwereld elkaar kunnen ontmoeten. Dat deed hij letterlijk: zijn boek Het kan wel is bijna een reisverslag van de ontmoetingen die de leider van de SP niet alleen in Nederland had, op o.a. universiteiten, scholen, volksbuurten en de baken op de Zuidas, maar ook in Latijns Amerika, de VS, Palestijns gebied en Afrika. Zo laat hij de lezer en stemmer zien waar hij zijn inspiratie vandaan haalt en de ideeën waarmee hij zijn politieke voorstellen onderbouwt.
Jesse Klaver stelt dat empathie in onze genen zit. Het is belangrijk vaker van dat aangeboren gevoel gebruik te maken, vindt de fractievoorzitter van Groen Links. Dat zou ten goede komen aan de samenleving en aan de politiek. In zijn essay De emphatische samenleving uit november van 2016 moedigt Klaver mensen aan zich in elkaar in te leven. Hij is ervan overtuigd dat een empathische samenleving ongelijkheid bestrijdt en tegenstellingen overbrugt.
Meer lezen
Gert-Jan Segers van de Christen-Unie beschrijft in Hoop aan de hand van vele gesprekken die hij voerde met o.a. Arjen Lubach, rabbijn Jacobs en Ahmed Aboutaleb dat het mogelijk is: een land dat kloven overbrugt en ruimte biedt aan verschillende mensen. Kees van der Staaij van de SGP ging eveneens in gesprek met bekenden (Claudia de Breij) en minder bekenden (zijn eigen vader) om in Goede gesprekken te laten zien wat hem boeit en motiveert om in Den Haag te vechten voor zijn idealen. Idealen, die heeft Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren ook. In De kanarie in de kolenmijn laat zij zien dat Plan B onvermijdelijk is als we onze planeet leefbaar willen houden. Waar de meeste politici en wetenschappers kiezen voor marginale veranderingen binnen de huidige politiek, waarbinnen we ons richten op meer economische groei en meer vrijhandel, pleit zij samen met Ewald Engelen voor een radicale koerswijziging.
