We love cat like reflexes

Ik was ook prompt ‘Dhr N. Geel’ geworden, want ja, Jaguar. Dat is lang geassocieerd met sigarenrokende heren die achter in zo’n elegante, sophisticated auto de krant lazen, terwijl ze naar een belangrijke vergadering werden gechauffeerd. No longer. Ik zal niet over alle details uitweiden van de Jaguardag, maar het komt erop neer dat je een aantal keren in sportieve, venijnige en o zo mooie karretjes een stuk of wat haarspeldbochten achter elkaar in een bloedvaart doorstuift en op het rechte stukje nog wat extra aanzet. Heel leuk. Volgende keer zelf, dit keer was ik slechts de beste passagier van allemaal.

Daaraan voorafgegaan was ik een week in de Provence. Alwaar een voorjaarsstorm korte metten had gemaakt met ongeveer alles, maar in elk geval ook met de wifi en zelfs via dataroaming viel er weinig te regelen. Deze ramp speelde zich in de week voor onze aankomst af en meteen daalde er een grote rust over me neer. Geen internet, eind van de week pas weer. Prachtig. Mijn plannetje om ter plekke wat te lezen manuscripten te downloaden viel weliswaar in het water, maar er staat altijd voldoende ongelezen spul op zo’n iPad om toch vooruit te kunnen, tussen fietstochten en baantjes trekken door. Ik wilde dat het verplicht regime kon zijn voor twee maanden. Je reinste mindfulness.

Eenmaal thuis spoelt het gewone leven weer over me heen – de Jaguar experience daargelaten, die is niet zo heel gewoon. Ineens valt het getwitter op twitter extra op (went overigens in een uurtje), überhaupt de ongehoorde hausse aan berichtgeving over álles, een muur van kranten staat op me te wachten, plus een digitale wal van emails waar iets mee moet, en hup, na één dag zit de gezonde kleur weliswaar nog op mijn hoofd, maar lijkt de Provence alweer oneindig ver weg. Quel dommage!  

Frivool aspect tussendoor: in het voor de gelegenheid zeer toepasselijke Waldorf Astoria feestelijk het glas geheven op de publicatie van Gorski, grote hommage aan The Great Gatsby, waarbij de plaats van handeling is overgeheveld naar de millenniumstad Londen, en wel anno nu. De mysterieuze Gorski, de adembenemende Natalja, hun beider jeugd nog in Rusland en dan nu met hun miljarden in Londen. Voeg daaraan toe de Russische melancholie, enkele scherpe observaties over de Britten en een offer that can’t be refused, om een prachtbibliotheek op te zetten met boeken uit de wereldliteratuur in fraaie uitvoeringen en eerste edities …  

Nelleke Geel was tot april 2014 werkzaam als uitgever van Signatuur, waar zij onder andere bekende namen als Charles Lewinsky, Jonas Jonasson, Hilary Mantel, Carlos Ruiz Zafón, Stieg Larsson en Juan Gabriel Vásquez groot maakte. Vorig jaar startte zij het nieuwe Meridiaan Uitgevers. Haar ervaringen deelt ze in een wekelijkse column op Hebban.