Week van het Vergeten Boek #2 - The Crippled God
The Crippled God van Steven Erikson staat al sinds hij in paperback verscheen in mijn kast. Ik pakte hem net even van de bovenste plank en dat was schrikken: zeker vier jaar stof!
Dit is het tiende en afsluitende deel van de geweldige Malazan Book of the Fallen-serie, een van mijn favoriete fantasyreeksen. Erikson heeft een briljante wereld geschapen, met tientallen – zo niet honderden – fascinerende personages, creaturen, locaties en een millennia omspannende achtergrond. Elk nieuw boek heeft nieuwe vergezichten op zowel de wereld als de geschiedenis ervan en je valt van de ene verwondering in de andere verbijstering. De magie, wezens en godenwereld zijn echt uniek en briljant. Ik schreef er al eens een artikel over: ‘De opkomst van Eriksons keizerrijk’.
Ik merk dat ik superlatieven tekortkom om deze serie te beschrijven… waarom heb ik het boek dan nog niet gelezen? Een van de redenen is zeker dat het een baksteen van een boek is, met kleine letters, een volgestouwde bladspiegel en 1198 bladzijden, maar dat schrok me de eerdere negen delen (die vergelijkbaar van dikte zijn) ook niet af. Misschien is het dat het de afsluiting van de reeks is? Deel negen vond ik heel gaaf, maar wel het minste van de serie, dus wellicht ben ik bang dat het tegen gaat vallen. Of is het gewoon dat ik niet wil weten hoe het afloopt, zodat deze wereld in mijn gedachten altijd een beetje levend en open blijft?
Als goed voornemen voor 2017: dit boek alsnog lezen. Ik verwacht (en hoop) dat Erikson een waardig sluitstuk van zijn decalogie heeft geschreven, waar een groot deel van al die prachtige verhaallijnen bij elkaar komen of in elk geval een passend (of – meer waarschijnlijk – schokkend) einde krijgen. The Crippled God staat in elk geval op mijn Wil Ik Lezen-plank, naast nog een aantal andere stoffige boeken in mijn kast, zoals Matter van Iain M. Banks (ik las wel zowat al zijn andere boeken), De macht van het zwaard van Joe Abercrombie (ik las wel The Heroes) en Boudolino van Umberto Eco (ik las wel De naam van de roos, De slinger van Foucault en Het eiland van de vorige dag).
In 2016 heb ik in elk geval al een aantal vergeten boeken wél gelezen, zoals Utopia van Thomas More en Mars de rode planeet van Kim Stanley Robinson.
