Column Jocelyn Vreugdenhil | Where's Wally?
‘Is het een zwempak?’, vraagt de man naast me in korte broek en rood Google-shirt met afgeknipte mouwen, terwijl hij naar mijn lichtblauwe catsuit wijst. ‘Wel lekker dan kan je tussendoor even de gracht induiken.’ Het is 11 uur in de ochtend en we staan bij Café Delirium, het verzamelpunt van alle 80 boten van de Canal Parade tegenover het Muziekgebouw aan ’t IJ, te wachten. Het café waar je geen koffie kunt bestellen maar wel 750 verschillende soorten speciaalbier, volgens een andere man in hetzelfde rode shirt. We lachen. Er komen steeds meer mensen in Google-shirts onze kant opgelopen. We schudden handen en praten vooral Engels met Googlers uit Parijs, Londen, Barcelona en Dublin. Het heeft iets van een schoolreisje, de opwinding die in de lucht hangt.
Om me heen wordt het drukker. Met rode shirts, maar ook met andere groepen in dezelfde kleding: mannen met grote witte pruiken op, leren tuigjes om gespierde bovenlijven, de powervrouwen van de COC-boot en de boot waar iedereen met veel interesse en respect naar kijkt: de Iraanse boot. Met aan boord twee als bruiden geklede mannen en verder is iedereen in het wit. Grote blauwe ballonnen met de tekst #IranPride. De boot die vorig jaar niet meekon omdat de schipper er op het allerlaatste moment de brui aan had gegeven. ‘Dat zijn pas echt dappere mensen. Wat een respect heb ik voor deze boot’, klinkt het om me heen. 
Stichting ‘Meer dan gewenst’ vaart langs. De boot die door een bank gesponsord is en vol staat met roze families en hun kinderen. Een boot die gezien het thema het meest van toepassing is op mijn boek, maar ze hadden geen plek meer. ‘Helaas zit onze boot al een tijdje helemaal vol en hebben we een flinke reservelijst. Ik hoop dat je nog een boot kunt vinden!’, was de reactie. Twee weken eerder had ik het idee opgevat om mijn roman Middagzwemmers te promoten tijdens de Canal Parade en voor de gelegenheid een speciale catsuit te maken in de kleur van mijn boek met delen van de cover erop. De catsuit maken bleek het makkelijke deel van het plan. Duizend vlaggetjes laten drukken ook geen enkel probleem. Een boot vinden om op mee te varen, dat viel niet mee. Na een oproep op social media en flink wat rondvragen werden ik en mijn catsuit uiteindelijk een dag voor de Canal Parade geadopteerd door Google. Alle Googlers, bleken in het rood te zijn waardoor mijn blauwe pak nog meer opviel en het bij elkaar een soort van ‘Where is Wally’ effect opleverde. Een live Google advertentie, wat wilde ik nog meer.
Het is kwart voor twaalf als we opstappen. Met honderd man passen we precies, inclusief ruimte om te dansen. Voorop is een podium gereserveerd voor Patty Pam-Pam, Miss Travestie Holland van 2017. Ze heeft er een kastje bijgekregen met verschillende gekleurde knoppen. Als een kind zo blij drukt ze ze een voor een in. Een om het podium omhoog te laten gaan en weer naar beneden, niet onbelangrijk met al die lage bruggen, een voor het confettikanon en een voor de rookmachines. Met PPP als ons dansende boegbeeld varen we 5 uur lang door de grachten. Het mooie weer lijkt iedereen nog vrolijker en liefdevoller te maken. Het is een grote adrenaline-trip met rijen dik dansende mensen op de kant en dobberend op luchtbedden in de grachten. Als ik tijdens het varen naar de wc onderin de boot ga, wat een luxe!, realiseer ik me pas hoe warm het is want ik krijg het pak nauwelijks van mijn lijf getrokken. Maar ook hoe waanzinnig tof deze ervaring is, terwijl ik plas en boven de muziek van Patty Pam-Pam over de grachten galmt en het gillen en joelen van het publiek tot in de wc doorklinkt. Weer boven blijkt de hele boot met mijn Middagzwemmers vlaggetjes te zwaaien. Mooier gaat het niet worden! Of toch wel want aangekomen bij de Prinsengracht liggen de boten niet twee rijen maar wel vier rijen dik waardoor we elkaar aan kunnen raken. High-fivend de Prinsengracht af langs mannen in roze badpakken, vrouwen van zestigplus dansend op een woonboot, ontblote bovenlijven, opblaas dildo’s en wapperende regenboogvlaggen in alle maten. Goed, er is nog veel te verbeteren, en nee ik loop nog altijd niet met mijn vriendin hand in hand over straat omdat ik dat gewoonweg niet durf, maar hier tijdens Pride Amsterdam doen we het meer dan goed. 
Na de laatste brug op de Prinsengracht moet de muziek uit. We varen in stilte door naar de Houthavens waar we van de boot stappen. Vlak voor het eindpunt komt er een jongen van rond de dertig naar me toe.
‘Ik heb je net gegoogeld’
Daar moet ik om lachen, maar hij kijkt er serieus bij.
‘En ik zag dat je een boek hebt geschreven over de zoektocht van jou en je vriendin naar een donor.’
‘Ja dat klopt.’
‘Ik vroeg me af, hoe hebben jullie dat precies gedaan?’
Wat volgt is een open en mooi gesprek over platformen op internet waar je terecht kan met allerlei vragen, mensen kunt ontmoeten die in hetzelfde schuitje (leuke woordkeuze…) zitten en mensen contacten die je kunnen en willen helpen. Nee, ik heb geen zelfhulpboek geschreven en nee ik wil door het schrijven van mijn roman, het is tenslotte fictie, geen vraagbaak worden over spermadonatie.
Maar op dit moment vind ik het oprecht fijn om met hem over dit onderwerp te praten. En hem gerust te stellen dat het vaak genoeg meer dan goed komt.
Foto's in column: Jocelyn Vreugdenhil. Auteursfoto verstrekt door de auteur. | Middagzwemmers is verschenen bij uitgeverij Luitingh Sijthoff.
Win!
Na het lezen van deze column benieuwd geworden naar Middagzwemmers? Op Hebban maak je nu kans op een exemplaar. Bekijk het kader rechts naast deze column en doe mee met de winactie.
