Win: 'Over de grens' van Katie McGarry

Een gevaarlijke badboy en een getraumatiseerd meisje met geheugenverlies. Een combinatie die in hun omgeving op veel weerstand stuit. Toch kunnen Echo en Noah niet uit elkaars buurt blijven. De aantrekkingskracht is te groot. Maar Over de grens is niet alleen een verhaal over een onmogelijke maar onvermijdelijke liefde. Het is een boek over twee mensen die alles verloren hebben, proberen uit te vinden hoe ze opnieuw een normaal leven kunnen leiden en daarbij elkaars steun nodig hebben. Een YA met psychologische diepgang!  

Pushing The Limits, zoals het boek oorspronkelijk heet, werd vanwege het succes zelfs met meerdere stand alone-novels uitgebreid. Verhalen over andere personages en onmogelijke liefdeskoppels. Maar ook een vervolgdeel op Over de grens mocht niet ontbreken: het verhaal van Echo en Noah raakte zoveel lezers, dat zij wilden weten hoe de personages verder verging. Benieuwd?  

Over het boek:
Een liefde zo verkeerd... en toch zo goed.  

Niemand weet waarom de populaire Echo opeens een outsider is geworden. Wat er die afschuwelijke nacht is gebeurd, kan ze zich zélf niet eens meer herinneren, maar de gevolgen zijn duidelijk. Op school ontwijkt iedereen haar, en haar strenge vader houdt haar voortdurend in de gaten.  

Maar als Noah in zijn zwartleren jack haar leven binnenwandelt, verandert alles. Hij zou fout zijn, een player, gevaarlijk zelfs.  

WIN!
Met dank aan uitgeverij Harlequin mag Hebban Young Adult maar liefst vijf exemplaren weggeven van Over de grens! Klik op het giveaway-kader rechts van dit artikel om mee te doen aan de winactie.  

Bekijk de boektrailer: 

Fragment
'Mijn vader is een controlfreak, ik haat mijn stiefmoeder, mijn broer is dood en mijn moeder heeft... hoe zeg je dat... problemen. Hoe denkt u zelf dat het met me gaat?'
Dat was wat ik eigenlijk wilde antwoorden op de vraag van mevrouw Collins, maar mijn vader was zo gehecht aan schone schijn, dat een eerlijk antwoord geen optie was. En dus knipperde ik drie keer met mijn ogen en antwoordde ik: 'Prima.'
Mevrouw Collins, de nieuwe klinisch maatschappelijk werkster van Easton High, deed net of ik niets had gezegd. Ze schoof een stapel dossiers opzij op haar nu al rommelige bureau en bladerde door een paar artikelen. Toen ze mijn bijna tien centimeter dikke dossier had gevonden begon ze te neuriën. Ze beloonde zichzelf met een slok koffie en liet felrode lippenstift achter op de rand van haar mok. De stank van goedkope koffie en net geslepen potloden hing in de lucht.
Mijn vader, die op de stoel rechts van die van mij zat, keek op zijn horloge, en de hatelijke heks aan mijn linkerzijde schoof ongeduldig heen en weer. Ik miste mijn eerste les - wiskunde - en mijn vader miste een hele belangrijke vergadering. Mijn stiefmoeder de heks? Die miste volgens mij een stel werkende hersens.
'Zijn jullie ook zo dol op januari?' vroeg mevrouw Collins terwijl ze mijn dossier opensloeg. 'Een nieuw jaar, een nieuwe maand, een schone lei.' Ze wachtte niet eens op antwoord, maar vervolgde: 'Wat vinden jullie van de gordijnen? Ik heb ze zelf gemaakt.'
In één gesynchroniseerde beweging richtten mijn vader, mijn stiefmoeder en ik onze aandacht op de roze, gestippelde gordijnen voor het raam dat uitkeek over de leerlingenparkeerplaats. Iets te veel 'feest in Het kleine huis op de prairie' naar mijn smaak. We bleven alle drie zwijgen, en door onze stilte werd de sfeer nog zwaarder en ongemakkelijker.
Mijn vaders BlackBerry trilde. Met overdreven gebaren haalde hij hem uit zijn zak, en hij scrolde naar beneden op het schermpje. Ashley trommelde met haar vingers op haar opgezwollen buik. Ik las de handgeschilderde bordjes die aan de muur hingen, zodat ik me in ieder geval niet op haar hoefde te concentreren. Mislukking is je enige vijand. Wie omhoog wil, kijkt nooit naar beneden. We slagen omdat we in onszelf geloven. Als mijn teckel jouw teckel tackelt, tackelt mijn teckel jouw teckel terug.
Oké, die laatste had de muur niet gehaald, maar ik zou hem wel grappig hebben gevonden. Met haar blonde haar en overdreven vriendelijke houding deed mevrouw Collins me aan een bovenmaatse labrador denken. 'Echo heeft het fantastisch gedaan bij de ACT- en SAT-test. Jullie mogen trots op jullie dochter zijn.' Ze glimlachte hartelijk naar me, waarbij ze al haar tanden liet zien.
Zet de stopwatch maar aan, mijn therapiesessie was officieel begonnen.

Lees hier verder.