Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Isa Maron
‘Mijn dochter Olivia,’ zei Sylvia tegen Lie.
‘Ik heb jullie anders niet meer gezien na het vuurwerk,’ zei Oscar fronsend.
‘Maar goed, dit is het dus.’ Sylvia keek Lie en Oscar om beurten vragend aan. ‘Genoeg gezien?’
‘Ik zou graag even in de vriezer kijken die jullie thuis hebben,’ zei Lie. ‘Jullie wonen toch hierboven?’
Sylvia kneep een fractie van een seconde haar ogen iets dicht. Bijna onzichtbaar, maar Lie merkte het. Boosheid.
Niet veel later stonden ze naar de inhoud van het vriesvak te kijken. Calamari, gemengde vis en mosselen, kip en zalm. Wilde zalm uit Noorwegen.
‘Sylvia?’ zei Oscar vragend en meteen stonden de tranen in haar ogen. Ze liet zich op een van de keukenstoelen zakken.
‘Die klootzak kwam altijd stelen,’ zei een zware stem vanuit de gang. Emilio Romano, een grote man met een donkere baard, kwam de keuken binnenlopen en ging achter zijn vrouw staan. Hij legde zijn hand op haar schouder.
‘Het was een ongeluk,’ fluisterde Sylvia. ‘Een bizar ongeluk.’
‘Hij had de sleutel,’ zei Emilio. ‘Want als huisbaas moest hij overal bij kunnen, vond hij. Voor het geval er brand uitbrak. Maar hij kwam alleen als hij dure spullen nodig had. Ossenhaas, coquilles, vis.’
‘Dus als ik de beelden van jullie beveiligingscamera ga bekijken…?’ vroeg Lie.
‘Dan zie je Swelink de vriescel in sluipen,’ zei Sylvia fluisterend. ‘Zonder dat ik dat wist.’
‘Karma,’ zei Olivia fel.
‘Ik had een pak oude zalm neergelegd,’ vervolgde Sylvia. Ze mompelde voor zich uit. ‘Dat was over datum. Ik… wilde hem een hak zetten.’
‘Maar ík had al een andere maatregel genomen,’ vulde Emilio aan. ‘En een dik hangslot gekocht.’
‘Dus toen ik klaar was met schoonmaken, de vriezer weer had aangezet en dat ene pak vieze zalm op de plank had gelegd…’ zei Sylvia.
‘Heb ik de deur op slot gedaan,’ vulde Emilio aan. ‘Zonder dat ik wist dat Marco al naar binnen was geglipt.’
‘En ik wist niet dat Emilio een slot had gekocht,’ verzuchte Sylvia met een van afschuw vertrokken gezicht. ‘Er zaten altijd al van die grote ogen op de deur en de wand, en we hadden het er vaak over gehad om een slot te kopen, maar het kwam er nooit van.’ Ze liet even een stilte vallen. ‘Dacht ik.’
‘Hoe laat sloot u die deur af, meneer Romano?’ vroeg Lie.
Emilio schudde vertwijfeld zijn hoofd. ‘Een uur of drie, vier ’s middags?’ zei hij schouderophalend.
‘Daarna zijn ze bovengekomen.’ Olivia klinkt nors. ‘En hebben we zitten borrelen en eten. Om twaalf uur zijn we naar buiten gegaan.’
‘Vanochtend vond ik hem,’ zei Sylvia. ‘Hij was…’ Ze viel stil.
‘Het was al gebeurd.’ Olivia klonk nog steeds boos. Lie vroeg zich af wat er in het meisje omging. Was ze boos op haar ouders? Boos op het slachtoffer? Boos dat dit allemaal gebeurde en haar perfecte wereldje verstoorde? Of was het gewoon een narrige puber, net als haar dochter, zoals een puber hoort te zijn?
‘Hij zat bevroren op dat bankje,’ zei Sylvia. ‘Ik had maar één gedachte: weg.’
‘Wat deed dat bankje in die vriezer?’ vroeg Lie. Ze vertrouwde het niet. Het was allemaal te bizar.
Sylvia haalde haar schouders op. ‘Ik kan anders niet bij de bovenste plank,’ zei ze. ‘Emilio wel, maar ik niet.’
‘Hij moest weg.’ Herhaalde Olivia. ‘Gewoon weg.’
‘Dus heb ik hem met Sylvia naar buiten gedragen,’ zei Emilio. ‘Dat leek ons het beste. Het was nog donker.’
‘Waarom was je zo vroeg al op?’ vroeg Oscar aan Sylvia.
‘Ik ben altijd heel vroeg wakker,’ antwoordde ze. ‘Dus ik wilde alvast aan de slag.’
‘En toen ze hem daar neergezet hadden begon het te sneeuwen,’ vulde Oliva aan. ‘Dat is een teken, snap je?’
Lie fronste haar wenkbrauwen en keek het meisje aan. ‘Een teken?’
‘Het was gewoon een klootzak, die kerel. Dat hem dit overkwam is zijn eigen schuld. Hij bevroor, en toen ze hem naar buiten brachten begon het te sneeuwen. Moeder Aarde was het met ons eens.’
Lie schudde vertwijfeld haar hoofd. Zoveel onlogische logica kon alleen een puber uitkramen. Olivia gromde wat, haalde haar schouders op en liep weg.
Terwijl Oscar aan Sylvia en Emilio begon uit te leggen welke procedure nu gevolgd zou worden, glipte Lie de keuken uit. Ze klopte op de enige gesloten deur in de gang van het appartement, wachtte niet op antwoord en liep naar binnen.
Olivia zat aan een klein bureau dat onder het raam stond. Ze keek verschrikt naar Lie en sloeg de laptop waaraan ze zat meteen dicht. Op het bed, zag Lie, lag nog een laptop.
‘Je bent wel erg boos op Marco Swelink,’ zei Lie. ‘Alleen maar om een pak zalm?’
Olivia stond op en ging voor haar bureau staan. Het meisje moest wel technisch aangelegd zijn, want het bureaublad lag vol schroevendraaiers, tangetjes, draadjes en verschillende elektronische apparaten.
‘Het was een arrogante kwal,’ zei Olivia. ‘Hij lachte mijn ouders gewoon uit en ging maar door met die praktijken van hem. Hij vond zichzelf een hele pief. Sukkel.’
Even was ze stil.
‘De grote Marco,’ vervolgde ze smalend. ‘Je hoeft mij niet te geloven hoor. Vraag maar rond.’
‘Ik ken Marco nog van school,’ zei Oscar toen ze in de auto zaten en naar het bureau reden. ‘Toen was het al een rotzak. Spullen jatten van klasgenoten. Bushokjes kapottrappen. En later was het mensen kleineren. Dat werd erger toen hij zich de baas van het dorp waande omdat hij wat pandjes van zijn ouders erfde. Wacht.’ Hij concentreerde zich op een oproep op de radio.
‘Inbraak,’ zei Lie.
‘Ik ken dat adres.’ Oscar klonk verbaasd. Hij gooide meteen het stuur om.
Even later reden ze over de oprijlaan van een protserige villa.
‘Swelinks huis,’ zei Oscar.
Lie keek naar de villa, een schreeuwerige mix van Amerikaanse overdaad en Italiaanse romantiek. Naast het huis stond een garage met twee grote deuren die beschilderd waren met een ondergaande zon.
‘Vrouw?’ vroeg Lie. ‘Kinderen?’
‘Gescheiden,’ antwoorde Oscar. ‘Zijn ex is teruggegaan naar Rotterdam.’
Bij de voordeur stond een agent die Lie nog niet eerder had ontmoet.
‘Inbraak gemeld door de huishoudster,’ zei de man. ‘Ze zit binnen, met mijn collega.’
‘Roep de TD maar meteen op.’ Lie klonk stellig. ‘Extra onderzoek lijkt me nu wel nodig.’
Lie en Oscar liepen door de zware voordeur naar binnen. Het huis had niets van een vrijgezellenwoning, maar leek eerder het domein van een Amerikaanse filmster. Marmer, grote spiegels in gouden lijsten, meubels met gekrulde poten.
Een collega kwam op hen aflopen en ging hen voor naar de keuken, waar de huishoudster met een wit gezicht aan tafel zat. De vrouw legde gretig uit dat ze het ingegooide raam had ontdekt toen ze aan haar dagelijkse taken wilde beginnen. Ze was meneer gaan zoeken, maar die was onvindbaar. In de tussentijd had ze gezien dat in de woonkamer en de studeerkamer het een en ander overhoop was gehaald, dus had ze meteen de politie gebeld.
‘Mist u spullen?’ vroeg Lie. ‘Sieraden? Kunstwerken?’
De vrouw schudde haar hoofd. ‘Alleen een laptop van meneer,’ zei ze. ‘En wat van die elektronica die meneer in zijn studeerkamer had staan.’
‘Neem jij haar verklaring op?’ vroeg Oscar aan de collega. ‘Kijken wij even rond.’
‘Ik had even de neiging om die vriezer open te trekken,’ zei Lie toen ze de woonkamer binnenliepen. ‘Om te kijken hoeveel wilde zalm daar zou liggen.’
Oscar grinnikte en bleef staan. De rommel viel mee. Hier en daar was een lade opengetrokken. De deuren van een grote kast stonden open. Verspreid over de grond lag een verzameling DVD’s. Police Academy, American Pie.
Toen Lie de studeerkamer binnenliep, ademde ze scherp in. Oscar floot zachtjes. De kamer werd beheerst door een immense televisie die aan een zwarte wand hing. Midden in het scherm zat een ster. Maar het interessantste was het grote bureau dat achter de bank stond. In een ravage van losgetrokken draden lag een aantal monitors. Een toetsenbord lag op de grond.
‘Hier is het een en ander gestolen,’ zei Oscar.
‘Laptop dus,’ bevestigde Lie. ‘En dit is een rek voor harde schijven.’
Het lege rek lag op zijn kant op het grote bureau.
‘Iemand heeft hier een berg data gestolen,’ zei Oscar.
Lees verder op de volgende pagina:
